Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Το δημοσίευμα της Wall Street Jurnal, την περασμένη εβδομάδα, προανήγγειλε και το προχθεσινό αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών της Ν.Δ. Βέβαια ο κ. Μητσοτάκης ο νεώτερος, είχε δείξει τις πολιτικές του προθέσεις και ικανότητες στα διεθνή «αφεντικά» αρκετό καιρό πριν. Ως υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης και υποστηρικτής της φιλελεύθερης οικονομίας, έδειξε το σκληρό του πρόσωπο στους εργαζομένους, εργαζόμενοι που δεν μπήκαν μόνοι τους στο δημόσιο αλλά και με τη συμβολή της αγίας οικογένειας κατά το παρελθόν και όχι μόνο. Επίσης, επί υπουργίας του έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να μας δοθεί το δεύτερο πακέτο στήριξης, δηλαδή το δεύτερο μνημόνιο. Είναι χιλιοειπωμένο και χιλιοαποδεδειγμένο ότι οι πολιτικές φατρίες της Ελλάδας έχουν τόσο λερωμένη τη φωλιά τους που αν μη τι άλλο, το καλύτερο που θα έπρεπε να κάνουν θα ήταν να εξαφανιστούν από την πολιτική ζωή του Τόπου.
Ο σημερινός αρχηγός της δεξιάς παράταξης είναι από τους ένθερμους υποστηρικτές του μνημονίου και ένας εκ των ψηφισάντων τα δύο τελευταία μνημόνια. Μνημόνια που δεν ήρθαν από μόνα τους στην Ελλάδα, και ο κ. Μητσοτάκης είναι ένας από το μεγάλο σύνολο των πολιτικών που δεν είναι άμοιροι ευθηνών για την πολιτική κατάσταση έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί. Το να λέει ο κ. Μητσοτάκης ότι δεν ψηφίζει το ασφαλιστικό, ενώ από την άλλη, με τους υπόλοιπους παρατρεχάμενους της εναπομείνασας δεξιάς, έκαναν πως και πώς ώστε να ψηφιστεί το τρίτο μνημόνιο. Το τι περιείχε το τρίτο μνημόνιο, το ξέρει πολύ καλά ο σημερινός πρόεδρος της Ν.Δ, και ας μας λέει εκ ων υστέρων ότι δεν ψηφίζει το ασφαλιστικό. Ο κ. Μητσοτάκης φαίνεται ότι βιάζεται πιο πολύ, απ’ ότι βιάζονταν ο κ. Τσίπρας, ώστε να αναλάβει τα ηνία της Χώρας. Ένα άλλο που προκαλεί εντύπωση είναι η εικόνα και ο τρόπος που παρουσιάζουν τα κατευθυνόμενα μέσα ενημέρωσης την εκλογή Μητσοτάκη. Παρουσιάζουν την εκλογή του κ. Μητσοτάκη ωσάν να έγινε κοσμοϊστορικό γεγονός, ωσάν να πήραμε την Πόλη με τα μικρασιατικά παράλια μαζί. Δεν ξέρω αν αυτό δικαιολογείται από τους 320.000 ψηφίσαντες, που είναι πολύ μικρό δείγμα ώστε να δικαιολογήσει τους φανφαρονισμούς του καθεστωτικού τύπου. Επίσης, αυτό που εκτεταμένα γράφτηκε στον τύπο, είναι ότι οι δημοσιογράφοι προβάλλον με υπερβολή τη γενναιότητα και την αποφασιστικότητα του νέου αρχηγού, για την στάση που κράτησε ο τελευταίος κατά την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης. Θα συμφωνήσω στο ότι να λέει κάποιος ξεκάθαρα τη γνώμη του είναι ένδειξη τιμιότητας , αλλά θα διαφωνήσω κάθετα όταν αυτή η γενναιότητα και η αποφασιστικότητα εκδηλώνονται μέσω προσωπικών επιλογών, ειδικά δε, όταν αυτές οι επιλογές προσβάλλουν βάναυσα τις αρχές και τις αξίες της πληθώρας του Ελληνικού λαού. Αναρωτιέμαι, όλοι αυτοί που ήταν άνω των εβδομήκοντα και προσήλθαν στις κάλπες ως υποστηρικτές του κ. Μητσοτάκη, γνώριζαν τα «ανδραγαθήματά του» για το σύμφωνο συμβίωσης;
Κλείνοντας, σε όλους αυτού που υποστηρίζουν ότι ο κ. Μητσοτάκης παρουσίασε ικανότητες υψηλής πολιτικής δεξιοτεχνίας θα τους απαντήσω με μία προσωπική εμπειρία που είχα την περασμένη εβδομάδα. Μου τηλεφώνησαν από το πολιτικό γραφείο του κ. Μητσοτάκη να μου πουν να ψηφίσω τον κ. Μητσοτάκη, στις εκλογές της περασμένης Κυριακής. Απάντησα της κυρίας που συνομιλούσα το εξής: «σας ευχαριστώ που με καλέσατε ,ώστε να μου υποδείξετε ποιόν να ψηφίσω την Κυριακή, γιατί «εμείς» τα πόπολα δεν έχουμε τις γνώση αλλά και την κρίση προπαντός, ώστε να πάρουμε τέτοιες «μεγάλες» αποφάσεις.». Μερικά δευτερόλεπτα σιωπής ακολούθησαν τη συνομιλία, ώσπου απ’ την άλλη άκρη του σύρματος ακούστηκε ένα κοφτό «με συγχωρείτε πολύ κύριε» και το ακουστικό έκλεισε.