Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Υποτίθεται ότι όλες οι μεταμνημονιακές κυβερνήσεις εργάζονται ασταμάτητα για το καλό του Ελληνικού λαού. Ορισμένα όμως σημαντικά γεγονότα του παρελθόντος έρχονται να αποδείξουν το εντελώς αντίθετο. Λίγοι γνωρίζουν ότι η Αργεντινή κατά το έτος 2002 στηρίχτηκε σε δικαστική απόφαση του Διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης και προχώρησε σε μερική παραγραφή του δημοσίου χρέους της. Λίγοι επίσης γνωρίζουν ότι η τότε δικαστική απόφαση, και την οποία κερδίσαμε, αφορούσε τη διαμάχη της Ελληνικής κυβέρνησης με το Βελγικό δημόσιο, για δάνειο που αδυνατούσαμε να πληρώσουμε. Λίγοι επίσης γνωρίζουν ότι η τότε Ελληνική Κυβέρνηση τελούσε υπό την πρωθυπουργία του Ι. Μεταξά. Ουδείς άκουσε στην Ελλάδα ότι χρησιμοποιήθηκε η άνω δικαστική απόφαση ως διαπραγματευτικό μέσο με τους δανειστές μας, από τις μνημονιακές κυβερνήσεις.
Σας παραθέτω μέρος του άρθρου, της γερμανικής εφημερίδας Zuddeutsche Zeitung, που δεν το βρήκα από κάποια τυχαία ιστοσελίδα, αλλά το ξεσήκωσα από δημοσίευση που έκανε στις 16-6-015, η «καθημερινή»: «τις δραματικές μέρες που έρχονται, δύο είναι τα επίδικα: να δοθεί στους Έλληνες η δυνατότητα για μια νέα αρχή και να συνδεθεί αυτή η νέα αρχή με σαφείς όρους, τους οποίους η Αθήνα θα εκπληρώσει./ και ταυτόχρονα οι χώρες του ευρώ πρέπει να κάνουν την υπέρβαση και να διαγράψουν μέρος του Ελληνικού χρέους. Ένα τέτοιο κούρεμα δε συμβαίνει σε μία-δύο ημέρες. Χρειάζονται λεπτομερείς διαπραγματεύσεις και αυτό κανείς δε το ξέρει καλύτερα από τη γερμανική κυβέρνηση, αφού η Γερμανία του περασμένου αιώνα προχώρησε τέσσερις φορές σε μερική διαγραφή χρέους. Αυτό μας ωφέλησε πάρα πολύ, όσο και αν το ξεχνάνε όσοι σήμερα καταδικάζουν την Ελλάδα. Η πρώτη φορά ήταν το 1924, υπό την πίεση των ΗΠΑ και της Βρετανίας, που φοβούνταν ότι το Ράϊχ θα καταρρεύσει υπό το βάρος των πολεμικών επανορθώσεων. Πέντε χρόνια αργότερα, διαπραγματευτήκαμε νέες ελαφρύνσεις στις επανορθώσεις. Εν συνεχεία, το 1932 ο καγκελάριος Φον Πάπεν πέτυχε να μειώσει το χρέος στα 3 ΔΙΣ μάρκα. Τέλος, το 1953 οι πιστωτές της Γερμανίας πείστηκαν να μειώσουν στο μισό τα γερμανικά χρέη».
Ομολογώ ότι πέρα από τη διαγραφή των γερμανικών χρεών του 1953, δεν γνώριζα για τις υπόλοιπες διαγραφές, και ήρθαν οι Γερμανοί να με διαφωτίσουν. Οπότε είμαι υποχρεωμένος να κάνω κάποιες εύλογες ερωτήσεις. Αυτοί που διαπραγματεύονται για λογαριασμό μας δεν θα έπρεπε όταν μιλούν και απαιτούν διαγραφή του χρέους μας, να αναφέρουν ως ισχυρό επιχείρημα τις διαγραφές του γερμανικού χρέους; και αυτό όχι κεκλεισμένων των θυρών, αλλά να το διατυμπανίζουν ώστε να το μάθει και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης. Δεν κάνω τον έξυπνο αλλά ούτε και τον πεπειραμένο διαπραγματευτή. Κάνω απλές υποθέσεις που θα έκανε και ο κάθε απλός Έλληνας πολίτης. Αυτό που μπορώ να συμπεράνω με ασφάλεια είναι ότι κανείς πρωθυπουργός που κυβέρνησε επί μνημονίων είχε το σθένος αλλά και συνάμα την ιστορική κατάρτιση ώστε να σταθεί ως πραγματικός Έλληνας κυβερνήτης απέναντι στους τοκογλύφους. Αντιθέτως, οι σημερινοί κυβερνώντες, προσπαθούν να μας κοροϊδέψουν με δημιουργικές ασάφειες και ΟΥΑΟΥ δια στόματος κολοβογιάννη, καθώς και με την εξεταστική επιτροπή για το Ελληνικό χρέος. Επιτροπή, που όπως πολύ σωστά τόνισε ο Ν. Μιχαλολιάκος στην ολομέλεια της βουλής, δεν έχει κανένα θεσμικό ρόλο.