Το Ορθόδοξο εορτολόγιο κάθε μέρα περιλαμβάνει και κάποια εορτή ενός ή
περισσότερων Αγίου ή Οσίου, σύμφωνα με τις οποίες, οι Έλληνες
καταλαβαίναμε, τις εποχές, ρυθμίζαμε τη ζωή μας, ξέραμε πότε αρχίζουν, η
σπορά, ο θερισμός, ο τρύγος, κλπ. Π.χ. στα Νικολοβάρβαρα αρχίζαμε να
καθαρίζουμε και να στολίζουμε τα σπίτια μας και να προετοιμαζόμαστε για
τον ερχομό των μεγάλων εορτών της Χριστιανοσύνης. Όχι! αυτό δεν αρέσει
στους θιασώτες του πολυπολιτισμού. Πρέπει να τα ξεχάσουμε αυτά! Αντί
λοιπόν του εορτολογίου της Θρησκείας μας, αυτοί θέλουν να μας
«στουμπώσουν» στο μυαλό και στη συνείδησή μας τις παγκόσμιες ημέρες.
Κάτι πρέπει να γιορτάζουμε κάθε μέρα, τις περισσότερες φορές βέβαια κάτι
επιεικώς ηλίθιο, όπως π.χ. την 1η Μαΐου την Παγκόσμια Ημέρα για τη Νομιμοποίηση της Κάνναβης ή την 19η
Νοεμβρίου την Παγκόσμια Ημέρα Δημόσιας Τουαλέτας. Αλήθεια τι εκδηλώσεις
να γίνονται άραγε αυτή την ημέρα;. Σύμφωνα με αυτά, οι
παγκοσμιοποιητές, θέλουν να γιορτάζουμε σήμερα την παγκόσμια ημέρα της
γυναίκας.
Προσπαθούν να σκεπάσουν τον υπέρλαμπρο ελληνικό πολιτισμό με το μαύρο
πέπλο της παγκοσμιοποίησης. Ένα πέπλο υφασμένο με τόνους μαύρης
προπαγάνδας, λάσπης, ψεμάτων και φυσικά με πακτωλούς χρημάτων. Γι αυτό
και εμείς, οι Έλληνες Εθνικιστές, σήμερα θα χρησιμοποιήσουμε τα υπερόπλα
μας: την αλήθεια και την ιστορική μνήμη. Θα τιμήσουμε την Ελληνίδα.
Την δημιουργό και πυλώνα της ελληνικής οικογένειας. Αυτού του μοναδικού
κύτταρου που συνενούμενο με εκατομμύρια άλλα παρόμοια απαρτίζουν την
υπέροχη Ελληνική φυλή. Αυτήν την ξεχωριστή φυλή, η οποία από το λυκαυγές
της ιστορίας σε αυτήν την εσχατιά της χερσονήσου του Αίμου γεννά
πολιτισμούς και ήρωες. Για τις γυναίκες των άλλων εθνοτήτων ας κάνουν
ομιλίες και γιορτές τα δικά τους κράτη. Αν και έχω υπ’ όψιν μου κάποιους
λαούς που σήμερα θα πρέπει να πλέκουν διθυράμβους για τις Ελληνίδες.
Σίγουρα σήμερα οι Γερμανοί, θα πρέπει να υμνούν την πριγκίπισσα Θεοφανώ. Την ωραιοτάτη και πολύ μορφωμένη Θεοφανώ αδελφή του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου, που βασίλευσε στη Γερμανία ως αντιβασίλισσα από το 972 έως το 983 (επιτροπεύουσα τον τρίχρονο γιό της) και ουσιαστικά μεταλαμπάδευσε τον πολιτισμό του Βυζαντίου στην βάρβαρο τότε δύση. Η Θεοφανώ με τους βυζαντινούς επιστήμονες και τεχνικούς που την ακολούθησαν μετέτρεψε τα συνονθυλεύματα των λασποκαλύβων σε πόλεις που να μοιάζουν λίγο με τις βυζαντινές, είναι η δημιουργός του γοτθικού ρυθμού, της καλλιέργειας της αμπέλου στην Καμπανία (καμπανίτης οίνος δηλαδή η σαμπάνια) και τόσα άλλα.
Βέβαια αναφορά στις Ελληνίδες πρέπει να κάνουν και οι Ρώσοι. Σήμερα πρέπει να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους σε μια άλλη βυζαντινή πριγκίπισσα την Ζωή ή όπως μετονομάστηκε αργότερα Σοφία Παλαιολογίνα. Την ανιψιά του μαρμαρωμένου μας βασιλιά, την σύζυγο του Ιβάν του Γ’ και μητέρα του Ιβάν του Δ’ του τρομερού. Όπως και η Θεοφανώ, η Σοφία με τους βυζαντινούς επιστήμονες και τεχνίτες που την ακολούθησαν έφερε τον πολιτισμό στην Ρωσία. Έκτισε ναούς, τα τείχη του Κρεμλίνου, όπως υπάρχουν και σήμερα, καθώς και το πολυεδρικό ανάκτορο το οποίο και σήμερα υποδέχεται τους ξένους ηγέτες, που επισκέπτονται την Μόσχα. Αλλά αυτή η Παλαιολογίνα, έκανε ακόμα κάτι πολύ σημαντικότερο για τον Ελληνισμό: Κράτησε τους Ρώσους στην ορθοδοξία, αποκρούοντας τον θανάσιμο εναγκαλισμό που υφίσταντο τότε από τους παπικούς και μάλιστα σε μια εποχή που η μητρόπολη της ορθοδοξίας, το Βυζάντιο είχε καταρρεύσει.
Χιλιάδες χρόνια τώρα, αμέτρητες Ελληνίδες, με την ευαισθησία και τον πλούσιο ψυχικό κόσμο που διακρίνει τις γυναίκες, μεγαλούργησαν, διακρίθηκαν σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού, αλλά κυρίως θυσιάσθηκαν και δοξάσθηκαν για την Ελλάδα. Γνωρίζοντας ότι είναι πρακτικά αδύνατο ακόμα και τις σπουδαιότερες απ’ αυτές να αναφέρω, θα κάνω μια προσπάθεια να μνημονεύσω ενδεικτικά κάποιες ελάχιστες, ξεκινώντας από την Αρχαία Ελλάδα, για να τα μαθαίνουν όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι στην Αρχαία Ελλάδα η γυναίκα ήταν κλεισμένη στο σπίτι και ύφαινε:
Οι μεγάλες Ελληνίδες πρόγονοι μας ήταν πολλές και οι δραστηριότητές τους κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα στην πολιτική, στον πόλεμο αλλά και στο δράμα. Οι γυναίκες ηρωίδες επιδεικνύουν αντοχή, υψώνουν το ανάστημά τους, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες μεγαλουργούν για να σώσουν την αξιοπρέπεια τους ή την οικογένειά τους κάνοντας χρήση του μεγαλύτερου όπλου που διαθέτουν, της ψυχικής τους δυνάμεως. Οι πρόγονοί μας είχαν ακόμα και στο θείο ισότιμη τη γυναίκα με τον άνδρα. Στο αρχαιοελληνικό πάνθεον υπήρχαν ισάριθμες γυναίκες και άνδρες θεοί. Η γυναίκα Ρέα και η Ήρα είναι η αφετηρία της δημιουργίας του κόσμου, η Αθηνά είναι η θεά της σοφίας και του δίκαιου πολέμου, η Θέμις της δικαιοσύνης, η Δήμητρα της γονιμότητας και της γεωργίας κλπ. Οι γυναίκες ήταν ιέρειες, προθυιέρειες, πρωταγωνίστριες στις τραγωδίες, στα έπη και στους μύθους. Κατέχουν γνώσεις, πολλές φορές εξειδικευμένες. Μας λένε ότι οι γυναίκες δεν συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, «παραλείπουν» να μας πουν ότι μετά από αυτούς ακολουθούσαν τα Ηραία που ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες των γυναικών με ελλανοδίκη επιτροπή 16 γυναίκες μία από κάθε πόλη της Ηλείας. Ποιός μπορεί να αγνοήσει τον συμβολισμό του μύθου των Δαναΐδων; κατά τον οποίο οι 49 κόρες σκοτώνουν τους άνδρες τους και η 50η η Υπερμίστρα, η οποία συμβολίζει την προσωποποίηση της γυναικείας φύσης, ανοίγει την καρδιά της στον έρωτα, σώζει τον σύζυγό της και η ίδια γίνεται η προγιαγιά των Αργείων βασιλέων, ενώ οι άλλες καταδικάζονται στην απόλυτη ματαιότητα για τη βεβήλωση του ιερού θεσμού του γάμου; Σε μια προβολή αυτού του μύθου στον σημερινό κόσμο είναι οι γυναίκες που βλέπουν ανταγωνιστικά τους άνδρες ζουν στην δυστυχία, το έργο τους είναι επίπονο αλλά μάταιο. Αληθινή και πλήρης ευτυχία μπορεί να υπάρξει μόνο ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άνδρα που συμβιώνουν με ειλικρινή σχέση αγάπης χωρίς ανταγωνισμό.
Μια γυναίκα και τι γυναίκα! ήταν αφορμή για τον πιο συνταρακτικό πόλεμο της ιστορίας, αλλά και για μια άλλη γυναίκα την Βρυσιίδα εγείρεται η περίφημη μήνις του Αχιλλέα Η Πηνελόπη είναι η προσωποποίηση της συζυγικής πίστεως και της ελπίδας. Η Αντιγόνη το αιώνιο σύμβολο της στοργής προς την οικογένειά της, αλλά και συνάμα της υπακοής στους άγραφους ηθικούς νόμους που είναι ανώτεροι από τους ανθρώπινους. Είναι η κραυγή της φύσεως που επαναστατεί ενάντια στην επιβολή των τυραννικών ανθρώπινων νόμων που προσβάλουν την αξιοπρέπεια του ατόμου. Η Ιφιγένεια που προσωποποιεί το υπέρτατο καθήκον προς την Πατρίδα. Η κραυγή της Ιφιγένειας: «Όλα προσφορά στη Ελλάδα» αντηχεί δυνατή καθάρια και σήμερα μέσα στο αίμα μας.
Να μνημονεύσουμε ακόμα: την Γοργώ την θρυλική βασίλισσα της Σπάρτης και σύζυγο του μέγιστου ήρωα όλων των εποχών, του Λεωνίδα. Σε αυτήν αποδίδεται η φράση σύμβολο: "Ή ταν ή επί τας". Την Αργείτισσα ποιήτρια Τελέσια που με τις άλλες γυναίκες πήραν τα όπλα εναντίον του Σπαρτιατικού στρατού και κατάφεραν να τον αποκρούσουν. Την Δαμαραίτη από τον Ακράγαντα που έπεισε τις γυναίκες να δώσουν τα κοσμήματα για να πληρωθούν οι μισθοφόροι εναντίον των Καρχηδονίων. Την Υπατία την νεοπλατωνική φιλόσοφο, αστρονόμο και μαθηματικό, την διευθύντρια της φιλοσοφικής σχολής στην Αλεξάνδρεια.
Τέλος από την Αρχαία Ελλάδα θα αναφέρω και κάποια ηρωίδα, από την Μακεδονία, μάλλον άγνωστη στους πολλούς: Σήμερα υπάρχουν δύο Ανδριάντες στο μουσείο της Ρώμης, κλεμμένοι φυσικά, από τον Νέρωνα, που απεικονίζουν τον Σκυλλία και την κόρη του Ύδνα από την πόλη Σκιώνη, της Χαλκιδικής, το σημερινό χωριό Νέα Σκιώνη. Όπως μας λέει ο Ηρόδοτος, πατέρας και κόρη ήταν δύτες και δεινοί κολυμβητές. Κατά την περίοδο των μηδικών πολέμων, αφού δραπέτευσαν από τους Πέρσες, βούτηξαν στη θάλασσα, έκοψαν τα σχοινιά από τις άγκυρες των Περσικών Πλοίων δημιουργώντας έτσι μεγάλη αναταραχή και καταστροφές στον Περσικό Στόλο.
Για την βυζαντινή περίοδο πέραν της Θεοφανούς και της Ζωής που ανέφερα, ίσως θα πρέπει να ξεχωρίσω ακόμα την Θεοδώρα, που στάθηκε ακόμα πιο ψηλά και από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές. Την Άννα την Κομνηνή αυτοκράτειρα, ιστορικό και ιατρό, από τις σημαντικότερες μορφές της πνευματικής ζωής της αυτοκρατορίας.
Στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας και της επανάστασης του ’21, πάλι πάμπολλες γυναίκες ξεχωρίζουν. Για την Μπουμπουλίνα και την Μαντώ Μαυρογένους, κάθε αναφορά είναι ελάχιστη, καθώς η τεράστια προσφορά τους είναι λίγο πολύ γνωστή, αλλά και είναι αδύνατον στον περιορισμένο αυτό άρθρο να αναφέρω έστω και επιγραμματικά το έργο τους. Θα αναφερθώ βέβαια στη Σουλιώτισσα Μόσχω Τζαβέλα που στη μάχη της Κιάφας, ως αρχηγός 400 Σουλιωτισσών κατάφεραν να τρέψουν σε φυγή χιλιάδες Τουρκαλβανών του Αλή Πασά που αποπειράθηκαν να τις αιχμαλωτίσουν. Τεράστια ήταν και η προσφορά και της λιγότερο γνωστής καπετάνισσας από την μαρτυρική Αίνο, της Δόμνας Βυζβίζη, που θυσίασε περιουσία, σύζυγο και παιδιά για τον αγώνα του Έθνους.
Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω την αυταπάρνηση, την τόλμη, το θάρρος, την ανδρεία και την πατριωτική Αρετή των θρυλικών ηρωίδων δρεπανηφόρων Μανιατισσών που ελάμπρυναν τον Ιερό Αγώνα του Εικοσιένα και κράτησαν αναμμένη την φλόγα της επανάστασης στην πιο κρίσιμη καμπή της, την στιγμή που ο επάρατος διχασμός στα 1824-25 έχει ανοίξει πολύ βαθιές πληγές στο καταματωμένο σώμα της νεκραναστημένης Ελλάδος και ο Ιμπραήμ σχεδόν ατουφέκιστος λεηλατούσε την Πελοπόννησο μαζεύοντας προσκυνοχάρτια. Εκεί στον σπαρμένο με πέτρες Δυρό, οι Μανιάτισσες με τα δρεπάνια του θερισμού, με πέτρες, με ξύλα, με τα δόντια και τα νύχια ακόμα, πισωγύρισαν τα στίφη των αραπάδων του Ιμπραήμ, όταν αυτά αποβιβάστηκαν στα νότα των Μανιατών που πολεμούσαν στην Βέργα εναντίον άλλου στρατεύματος των Αιγυπτίων. Μια και σήμερα αρεσκόμαστε στους «επώνυμους», από τις ίδιες μάχες θα αναφέρω μία γυναίκα με ονοματεπώνυμο: Την Γεωργούλια Γερακαράκου που με τον νεαρό γιό της, πήγαιναν λίγο φαγητό στον άντρα της πού πολεμούσε στη Βέργα νηστικός τρία μερόνυχτα. Καθ’ οδόν μπλέχτηκε στον πόλεμο μαζί με τις άλλες γυναίκες στο Λαγκάδι της Χαριάς, κι ενώ το παιδί της πολεμούσε με το όπλο, εκείνη ήταν δίπλα του και του το γέμιζε. Κι όταν το παιδί της χτυπήθηκε θανάσιμα, πήρε το όπλο του και κλείνοντας τα ματάκια του, του είπε: «...Κοιμήσου, παιδάκι μου... κοιμήσου. Πήρα εγώ τη θέση σου...».
Ίδια φυλή, ίδιες ηρωικές ιστορίες και στα νεώτερα χρόνια. Από την πληθώρα των μεγάλων Ελληνίδων δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιες. Σίγουρα πρέπει να αναφερθούμε στις γυναίκες Ηπειρώτισσες, αυτά τα ξαφνιάσματα της φύσης, οι οποίες ανέλαβαν κατά ένα μεγάλο μέρος την επιμελητεία του νικηφόρου στρατού μας στα δυσπρόσιτα βουνά της Πίνδου. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην συγκινητική ιστορία μιας ηρωίδας, της Ευτυχίας Καλύβα, σύμβολο θυσίας και ανιδιοτελούς αγάπης. Την ορφανή Ρουμελιώτισσα, εκατοντάδων γενεών Ελληνοπούλα, που όταν οι κομουνιστοσυμμορίτες κύκλωσαν το χωριό της, πάλευε σχεδόν γυμνή όλη τη νύχτα με το χιόνι, με τον εχθρό, με την μοίρα, για να σώσει τα μικρά αδελφάκια της. Ήξερε ότι αυτά ήταν η μοναδική κληρονομιά του νεκρού στην Αλβανία εύζωνα πατέρα της. Χάραζε, όταν έφθασε στο πρώτο στρατιωτικό φυλάκιο έξω από το Καρπενήσι. Σε λίγο ήταν εκεί μαζί με τους φαντάρους και τα δυο αδερφάκια της. «Τα παιδιά!» λέει στους φαντάρους πού έβλεπαν τα κουρελιασμένα ρούχα, το μισόγυμνο κορμί της όλο αίματα. Τα παιδιά! Άλλο τίποτα δεν είπε. Σωριάστηκε χάμω και ξεψύχησε, θυσιάσθηκε για να μην πέσουν τα αδέλφια της στα νύχια του Στάλιν, του Τσαουσέσκο, του Τίτο, του Χότζα, του Δημητρώφ κλπ. Από τους ίδιους εχθρούς της Ελλάδος θανατώθηκε και μάλιστα με μαρτυρικό τρόπο η ηρωική δασκάλα του Σκρά η Βασιλική Παπαθανασίου. Η Ελληνίδα δασκάλα, ό μεγάλος εχθρός του Κ.Κ.Ε. και των βουλγαροσυμμοριτών του ΣΝΟΦ. Η ‘Ελληνίδα δασκάλα πού με υπομονή και καρτερικότητα κατόρθωνε να ριζώνει στις ψυχές των μικρών και των μεγάλων, τα ιδεώδη της ελληνικής φυλής.
Για την πίστη στην Ελλάδα και ακριβώς για τα ίδια ιδανικά διώκεται ανηλεώς από τους ιδεολογικούς απογόνους των συμμοριτών μια άλλη δασκάλα, των ημερών μας, η Χαρά Νικοπούλου. Αντιτάχθηκε στις προκλήσεις του Τουρκικού Προξενείου που επιχειρούσε τον εκτουρκισμό των Μουσουλμάνων, δέχθηκε βίαιη σωματική επίθεση, κυνηγήθηκε από το κράτος. Είναι όμως νικήτρια και πιστεύει ακράδαντα ότι για την Ελλάδα αξίζει να γίνουμε ήρωες!
Αλλά και η Κύπρος είναι Ελλάδα, έτσι σήμερα θα πρέπει να μνημονεύσουμε μία από τις πιο θαρραλέες Ελληνίδες της Κύπρου, την Πίτσα Κωνσταντίνου, η οποία έμεινε γνωστή ως «η κοπέλα με τη σημαία». Ήταν τότε στα χρόνια του αγώνα της ΕΟΚΑ, που η ηρωίδα πιάστηκε για τη μεταφορά βομβιστικών μηχανισμών και καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκισης. Όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή έραβε με υφάσματα από τα ρούχα της μια ελληνική σημαία για να την κρατάει ψηλά την ώρα της αποφυλάκισης της. Έτσι και έγινε, η Βρετανική αυτοκρατορία έσκυψε ντροπιασμένη μπροστά στην Ελληνική σημαία που κράταγε στα χέρια της αυτή η Ελληνίδα, ανηρτημένη σε ένα σκουπόξυλο των φυλακών.
Όλες αυτές οι σημαντικές γυναίκες είχαν άλλα πρότυπα, άλλον πολιτισμό, πολύ ανώτερο του σημερινού της ομογενοποιημένης κοινωνίας των μαζανθρώπων. Δεν είχαν πρότυπα σαν αυτά που προβάλει ο κινηματογράφος, δηλαδή απομονωμένα άτομα χωρίς πατρίδα και ρίζες, άθεα έξω από την κοινωνία και την οικογένεια σε αναζήτηση της εφήμερης ερωτικής περιπέτειας. Προπαγανδίζεται η αποξένωση ανάμεσα στα δύο φύλα ενώ ταυτόχρονα μας δείχνουν ρομαντικές ερωτικές ιστορίες ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους. Προβάλλεται ο φεμινισμός, που εντέχνως εκμεταλλεύτηκε τον έντονο γυναικείο συναισθηματισμό. Ο φεμινισμός που διακηρύσσει το μίσος έναντι των ανδρών. Για να μην αναφερθούμε στον πολιτισμό που μεταφέρουν οι καραβιές των λαθρομεταναστών. Εσείς, οι δήθεν προοδευτικοί, υποστηρίζετε όλα αυτά τα μουσουλμανικά κράτη από τα οποία προέρχονται οι σημερινοί απρόσκλητοι επισκέπτες; Τόσο τυφλωμένοι είσαστε; ώστε να μην βλέπετε ότι σε αυτούς τους «πολιτισμούς» η γυναίκα έχει ελάχιστα δικαιώματα, εκεί οι γυναίκες είναι κάτι σαν οικιακά ζώα.
Τα πρότυπα που προβάλει κάθε κοινωνία ως αξιομίμητα παίζουν θεμελιώδη ρόλο στην εξέλιξη της. Ποια είναι τα πρότυπα σήμερα του νέου κοριτσιού; Τραγουδίστριες παρουσιάστριες μοντέλες, αθλήτριες ακτιβίστριες και προσφάτως δεινοπαθούσες αλλόθρησκες ντυμένες με μπούργκα λαθρομετανάστριες. Ποιος είναι ο λόγος που αρθρώνουν οι γυναίκες αυτές στη σύγχρονη πραγματικότητα; Ποια είναι η δική τους πρόταση; Κάποιες μας λένε πως θα στρώνει καλύτερα το ρίμελ, κάποιες άλλες που θα βρούμε τα πιο μοδάτα ρούχα και κάποιες διαμαρτύρονται μονίμως για την καταπίεση των ανδρών. Να μην ξεχνάμε βέβαια ότι τα περισσότερα, εντός πολλών εισαγωγικών πρότυπα, το συνηθέστερο είναι να εγκαταλείπουν πρόωρα αυτόν τον μάταιο κόσμο βυθισμένα στον ψεύτικο παράδεισο των ναρκωτικών.
Σήμερα τα νέα κορίτσια, οι αυριανές γυναίκες, παίρνουν μια κακή εκπαίδευση και φυσικά δεν μπορεί να γίνεται λόγος για παιδεία. Θέλουν να μας κάνουν αμόρφωτους και άρα ευκολοκυβέρνητους. Η παιδεία ξεκινά από το σπίτι, από την οικογένεια. Από την μητρική αγκαλιά, από την συμβουλή ή το παραμύθι της γιαγιάς. Θα πρέπει να θυμηθούμε τον μύθο του Αριστοφάνη που σώζεται στο συμπόσιο του Πλάτωνα. Σε αυτόν μιλάει για ένα άνδρα και μια γυναίκα ενωμένους σε ένα σώμα ώστε να δημιουργηθεί ένα πλάσμα ισχυρό και παντοδύναμο. «Θα τους κόψω στη μέση» λέει ο Ζευς αφ’ ενός για να μην είναι τόσο δυνατοί και αφετέρου για να έχω περισσότερους να δουλεύουν για μένα. Ότι γίνεται και σήμερα. Δημιουργώντας επίπλαστες ανάγκες, ανάγκασαν την γυναίκα να πρέπει να συνεισφέρει στα οικονομικά του σπιτιού. Έντεχνα ώθησαν την γυναίκα στην παραγωγή, για να αυξηθεί, διπλασιαστεί σχεδόν, η φορολογική βάση. Έτσι όμως διαλύθηκε η οικογένεια, δημιουργήθηκαν ιδιότυπα «ορφανά» παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς την μητρική αγκαλιά, χωρίς το παραμύθι της γιαγιάς, ευάλωτα στην προπαγάνδα της τηλεόρασης, της αποχαύνωσης των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και του επικίνδυνου διαδικτύου. Η σύγχρονη ελληνίδα ονομάζει πρόοδο την αυταπάτη και την δυστυχία της.
Εμείς έχουμε άλλα πρότυπα, πιστεύουμε σε έναν πολιτισμό αρχών, αξιών και ιδεών. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην παγκόσμια υποκουλτούρα των gay pride, του συμφώνου συμβίωσης, του φεστιβάλ της μαστούρας, των ηλίθιων ουρλιαχτών των πρωινάδικων. Εμείς ξέρουμε ότι όλες αυτές τις γυναίκες που προανέφερα και τα εκατομμύρια των Ελληνίδων ηρωίδων δεν πέθαναν, ξεκουράζονται στην αιωνιότητα. Εμείς τέτοιες ημέρες απλώς θα κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ στην μνήμη τους. Θα κάνουμε πάντα αυτό που μας επιτάσσει το αίμα μας.
Από τα βάθη της ψυχής μας σήμερα αναφωνούμε:
Σίγουρα σήμερα οι Γερμανοί, θα πρέπει να υμνούν την πριγκίπισσα Θεοφανώ. Την ωραιοτάτη και πολύ μορφωμένη Θεοφανώ αδελφή του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου, που βασίλευσε στη Γερμανία ως αντιβασίλισσα από το 972 έως το 983 (επιτροπεύουσα τον τρίχρονο γιό της) και ουσιαστικά μεταλαμπάδευσε τον πολιτισμό του Βυζαντίου στην βάρβαρο τότε δύση. Η Θεοφανώ με τους βυζαντινούς επιστήμονες και τεχνικούς που την ακολούθησαν μετέτρεψε τα συνονθυλεύματα των λασποκαλύβων σε πόλεις που να μοιάζουν λίγο με τις βυζαντινές, είναι η δημιουργός του γοτθικού ρυθμού, της καλλιέργειας της αμπέλου στην Καμπανία (καμπανίτης οίνος δηλαδή η σαμπάνια) και τόσα άλλα.
Βέβαια αναφορά στις Ελληνίδες πρέπει να κάνουν και οι Ρώσοι. Σήμερα πρέπει να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους σε μια άλλη βυζαντινή πριγκίπισσα την Ζωή ή όπως μετονομάστηκε αργότερα Σοφία Παλαιολογίνα. Την ανιψιά του μαρμαρωμένου μας βασιλιά, την σύζυγο του Ιβάν του Γ’ και μητέρα του Ιβάν του Δ’ του τρομερού. Όπως και η Θεοφανώ, η Σοφία με τους βυζαντινούς επιστήμονες και τεχνίτες που την ακολούθησαν έφερε τον πολιτισμό στην Ρωσία. Έκτισε ναούς, τα τείχη του Κρεμλίνου, όπως υπάρχουν και σήμερα, καθώς και το πολυεδρικό ανάκτορο το οποίο και σήμερα υποδέχεται τους ξένους ηγέτες, που επισκέπτονται την Μόσχα. Αλλά αυτή η Παλαιολογίνα, έκανε ακόμα κάτι πολύ σημαντικότερο για τον Ελληνισμό: Κράτησε τους Ρώσους στην ορθοδοξία, αποκρούοντας τον θανάσιμο εναγκαλισμό που υφίσταντο τότε από τους παπικούς και μάλιστα σε μια εποχή που η μητρόπολη της ορθοδοξίας, το Βυζάντιο είχε καταρρεύσει.
Χιλιάδες χρόνια τώρα, αμέτρητες Ελληνίδες, με την ευαισθησία και τον πλούσιο ψυχικό κόσμο που διακρίνει τις γυναίκες, μεγαλούργησαν, διακρίθηκαν σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού, αλλά κυρίως θυσιάσθηκαν και δοξάσθηκαν για την Ελλάδα. Γνωρίζοντας ότι είναι πρακτικά αδύνατο ακόμα και τις σπουδαιότερες απ’ αυτές να αναφέρω, θα κάνω μια προσπάθεια να μνημονεύσω ενδεικτικά κάποιες ελάχιστες, ξεκινώντας από την Αρχαία Ελλάδα, για να τα μαθαίνουν όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι στην Αρχαία Ελλάδα η γυναίκα ήταν κλεισμένη στο σπίτι και ύφαινε:
Οι μεγάλες Ελληνίδες πρόγονοι μας ήταν πολλές και οι δραστηριότητές τους κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα στην πολιτική, στον πόλεμο αλλά και στο δράμα. Οι γυναίκες ηρωίδες επιδεικνύουν αντοχή, υψώνουν το ανάστημά τους, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες μεγαλουργούν για να σώσουν την αξιοπρέπεια τους ή την οικογένειά τους κάνοντας χρήση του μεγαλύτερου όπλου που διαθέτουν, της ψυχικής τους δυνάμεως. Οι πρόγονοί μας είχαν ακόμα και στο θείο ισότιμη τη γυναίκα με τον άνδρα. Στο αρχαιοελληνικό πάνθεον υπήρχαν ισάριθμες γυναίκες και άνδρες θεοί. Η γυναίκα Ρέα και η Ήρα είναι η αφετηρία της δημιουργίας του κόσμου, η Αθηνά είναι η θεά της σοφίας και του δίκαιου πολέμου, η Θέμις της δικαιοσύνης, η Δήμητρα της γονιμότητας και της γεωργίας κλπ. Οι γυναίκες ήταν ιέρειες, προθυιέρειες, πρωταγωνίστριες στις τραγωδίες, στα έπη και στους μύθους. Κατέχουν γνώσεις, πολλές φορές εξειδικευμένες. Μας λένε ότι οι γυναίκες δεν συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, «παραλείπουν» να μας πουν ότι μετά από αυτούς ακολουθούσαν τα Ηραία που ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες των γυναικών με ελλανοδίκη επιτροπή 16 γυναίκες μία από κάθε πόλη της Ηλείας. Ποιός μπορεί να αγνοήσει τον συμβολισμό του μύθου των Δαναΐδων; κατά τον οποίο οι 49 κόρες σκοτώνουν τους άνδρες τους και η 50η η Υπερμίστρα, η οποία συμβολίζει την προσωποποίηση της γυναικείας φύσης, ανοίγει την καρδιά της στον έρωτα, σώζει τον σύζυγό της και η ίδια γίνεται η προγιαγιά των Αργείων βασιλέων, ενώ οι άλλες καταδικάζονται στην απόλυτη ματαιότητα για τη βεβήλωση του ιερού θεσμού του γάμου; Σε μια προβολή αυτού του μύθου στον σημερινό κόσμο είναι οι γυναίκες που βλέπουν ανταγωνιστικά τους άνδρες ζουν στην δυστυχία, το έργο τους είναι επίπονο αλλά μάταιο. Αληθινή και πλήρης ευτυχία μπορεί να υπάρξει μόνο ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άνδρα που συμβιώνουν με ειλικρινή σχέση αγάπης χωρίς ανταγωνισμό.
Μια γυναίκα και τι γυναίκα! ήταν αφορμή για τον πιο συνταρακτικό πόλεμο της ιστορίας, αλλά και για μια άλλη γυναίκα την Βρυσιίδα εγείρεται η περίφημη μήνις του Αχιλλέα Η Πηνελόπη είναι η προσωποποίηση της συζυγικής πίστεως και της ελπίδας. Η Αντιγόνη το αιώνιο σύμβολο της στοργής προς την οικογένειά της, αλλά και συνάμα της υπακοής στους άγραφους ηθικούς νόμους που είναι ανώτεροι από τους ανθρώπινους. Είναι η κραυγή της φύσεως που επαναστατεί ενάντια στην επιβολή των τυραννικών ανθρώπινων νόμων που προσβάλουν την αξιοπρέπεια του ατόμου. Η Ιφιγένεια που προσωποποιεί το υπέρτατο καθήκον προς την Πατρίδα. Η κραυγή της Ιφιγένειας: «Όλα προσφορά στη Ελλάδα» αντηχεί δυνατή καθάρια και σήμερα μέσα στο αίμα μας.
Να μνημονεύσουμε ακόμα: την Γοργώ την θρυλική βασίλισσα της Σπάρτης και σύζυγο του μέγιστου ήρωα όλων των εποχών, του Λεωνίδα. Σε αυτήν αποδίδεται η φράση σύμβολο: "Ή ταν ή επί τας". Την Αργείτισσα ποιήτρια Τελέσια που με τις άλλες γυναίκες πήραν τα όπλα εναντίον του Σπαρτιατικού στρατού και κατάφεραν να τον αποκρούσουν. Την Δαμαραίτη από τον Ακράγαντα που έπεισε τις γυναίκες να δώσουν τα κοσμήματα για να πληρωθούν οι μισθοφόροι εναντίον των Καρχηδονίων. Την Υπατία την νεοπλατωνική φιλόσοφο, αστρονόμο και μαθηματικό, την διευθύντρια της φιλοσοφικής σχολής στην Αλεξάνδρεια.
Τέλος από την Αρχαία Ελλάδα θα αναφέρω και κάποια ηρωίδα, από την Μακεδονία, μάλλον άγνωστη στους πολλούς: Σήμερα υπάρχουν δύο Ανδριάντες στο μουσείο της Ρώμης, κλεμμένοι φυσικά, από τον Νέρωνα, που απεικονίζουν τον Σκυλλία και την κόρη του Ύδνα από την πόλη Σκιώνη, της Χαλκιδικής, το σημερινό χωριό Νέα Σκιώνη. Όπως μας λέει ο Ηρόδοτος, πατέρας και κόρη ήταν δύτες και δεινοί κολυμβητές. Κατά την περίοδο των μηδικών πολέμων, αφού δραπέτευσαν από τους Πέρσες, βούτηξαν στη θάλασσα, έκοψαν τα σχοινιά από τις άγκυρες των Περσικών Πλοίων δημιουργώντας έτσι μεγάλη αναταραχή και καταστροφές στον Περσικό Στόλο.
Για την βυζαντινή περίοδο πέραν της Θεοφανούς και της Ζωής που ανέφερα, ίσως θα πρέπει να ξεχωρίσω ακόμα την Θεοδώρα, που στάθηκε ακόμα πιο ψηλά και από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές. Την Άννα την Κομνηνή αυτοκράτειρα, ιστορικό και ιατρό, από τις σημαντικότερες μορφές της πνευματικής ζωής της αυτοκρατορίας.
Στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας και της επανάστασης του ’21, πάλι πάμπολλες γυναίκες ξεχωρίζουν. Για την Μπουμπουλίνα και την Μαντώ Μαυρογένους, κάθε αναφορά είναι ελάχιστη, καθώς η τεράστια προσφορά τους είναι λίγο πολύ γνωστή, αλλά και είναι αδύνατον στον περιορισμένο αυτό άρθρο να αναφέρω έστω και επιγραμματικά το έργο τους. Θα αναφερθώ βέβαια στη Σουλιώτισσα Μόσχω Τζαβέλα που στη μάχη της Κιάφας, ως αρχηγός 400 Σουλιωτισσών κατάφεραν να τρέψουν σε φυγή χιλιάδες Τουρκαλβανών του Αλή Πασά που αποπειράθηκαν να τις αιχμαλωτίσουν. Τεράστια ήταν και η προσφορά και της λιγότερο γνωστής καπετάνισσας από την μαρτυρική Αίνο, της Δόμνας Βυζβίζη, που θυσίασε περιουσία, σύζυγο και παιδιά για τον αγώνα του Έθνους.
Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω την αυταπάρνηση, την τόλμη, το θάρρος, την ανδρεία και την πατριωτική Αρετή των θρυλικών ηρωίδων δρεπανηφόρων Μανιατισσών που ελάμπρυναν τον Ιερό Αγώνα του Εικοσιένα και κράτησαν αναμμένη την φλόγα της επανάστασης στην πιο κρίσιμη καμπή της, την στιγμή που ο επάρατος διχασμός στα 1824-25 έχει ανοίξει πολύ βαθιές πληγές στο καταματωμένο σώμα της νεκραναστημένης Ελλάδος και ο Ιμπραήμ σχεδόν ατουφέκιστος λεηλατούσε την Πελοπόννησο μαζεύοντας προσκυνοχάρτια. Εκεί στον σπαρμένο με πέτρες Δυρό, οι Μανιάτισσες με τα δρεπάνια του θερισμού, με πέτρες, με ξύλα, με τα δόντια και τα νύχια ακόμα, πισωγύρισαν τα στίφη των αραπάδων του Ιμπραήμ, όταν αυτά αποβιβάστηκαν στα νότα των Μανιατών που πολεμούσαν στην Βέργα εναντίον άλλου στρατεύματος των Αιγυπτίων. Μια και σήμερα αρεσκόμαστε στους «επώνυμους», από τις ίδιες μάχες θα αναφέρω μία γυναίκα με ονοματεπώνυμο: Την Γεωργούλια Γερακαράκου που με τον νεαρό γιό της, πήγαιναν λίγο φαγητό στον άντρα της πού πολεμούσε στη Βέργα νηστικός τρία μερόνυχτα. Καθ’ οδόν μπλέχτηκε στον πόλεμο μαζί με τις άλλες γυναίκες στο Λαγκάδι της Χαριάς, κι ενώ το παιδί της πολεμούσε με το όπλο, εκείνη ήταν δίπλα του και του το γέμιζε. Κι όταν το παιδί της χτυπήθηκε θανάσιμα, πήρε το όπλο του και κλείνοντας τα ματάκια του, του είπε: «...Κοιμήσου, παιδάκι μου... κοιμήσου. Πήρα εγώ τη θέση σου...».
Ίδια φυλή, ίδιες ηρωικές ιστορίες και στα νεώτερα χρόνια. Από την πληθώρα των μεγάλων Ελληνίδων δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιες. Σίγουρα πρέπει να αναφερθούμε στις γυναίκες Ηπειρώτισσες, αυτά τα ξαφνιάσματα της φύσης, οι οποίες ανέλαβαν κατά ένα μεγάλο μέρος την επιμελητεία του νικηφόρου στρατού μας στα δυσπρόσιτα βουνά της Πίνδου. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην συγκινητική ιστορία μιας ηρωίδας, της Ευτυχίας Καλύβα, σύμβολο θυσίας και ανιδιοτελούς αγάπης. Την ορφανή Ρουμελιώτισσα, εκατοντάδων γενεών Ελληνοπούλα, που όταν οι κομουνιστοσυμμορίτες κύκλωσαν το χωριό της, πάλευε σχεδόν γυμνή όλη τη νύχτα με το χιόνι, με τον εχθρό, με την μοίρα, για να σώσει τα μικρά αδελφάκια της. Ήξερε ότι αυτά ήταν η μοναδική κληρονομιά του νεκρού στην Αλβανία εύζωνα πατέρα της. Χάραζε, όταν έφθασε στο πρώτο στρατιωτικό φυλάκιο έξω από το Καρπενήσι. Σε λίγο ήταν εκεί μαζί με τους φαντάρους και τα δυο αδερφάκια της. «Τα παιδιά!» λέει στους φαντάρους πού έβλεπαν τα κουρελιασμένα ρούχα, το μισόγυμνο κορμί της όλο αίματα. Τα παιδιά! Άλλο τίποτα δεν είπε. Σωριάστηκε χάμω και ξεψύχησε, θυσιάσθηκε για να μην πέσουν τα αδέλφια της στα νύχια του Στάλιν, του Τσαουσέσκο, του Τίτο, του Χότζα, του Δημητρώφ κλπ. Από τους ίδιους εχθρούς της Ελλάδος θανατώθηκε και μάλιστα με μαρτυρικό τρόπο η ηρωική δασκάλα του Σκρά η Βασιλική Παπαθανασίου. Η Ελληνίδα δασκάλα, ό μεγάλος εχθρός του Κ.Κ.Ε. και των βουλγαροσυμμοριτών του ΣΝΟΦ. Η ‘Ελληνίδα δασκάλα πού με υπομονή και καρτερικότητα κατόρθωνε να ριζώνει στις ψυχές των μικρών και των μεγάλων, τα ιδεώδη της ελληνικής φυλής.
Για την πίστη στην Ελλάδα και ακριβώς για τα ίδια ιδανικά διώκεται ανηλεώς από τους ιδεολογικούς απογόνους των συμμοριτών μια άλλη δασκάλα, των ημερών μας, η Χαρά Νικοπούλου. Αντιτάχθηκε στις προκλήσεις του Τουρκικού Προξενείου που επιχειρούσε τον εκτουρκισμό των Μουσουλμάνων, δέχθηκε βίαιη σωματική επίθεση, κυνηγήθηκε από το κράτος. Είναι όμως νικήτρια και πιστεύει ακράδαντα ότι για την Ελλάδα αξίζει να γίνουμε ήρωες!
Αλλά και η Κύπρος είναι Ελλάδα, έτσι σήμερα θα πρέπει να μνημονεύσουμε μία από τις πιο θαρραλέες Ελληνίδες της Κύπρου, την Πίτσα Κωνσταντίνου, η οποία έμεινε γνωστή ως «η κοπέλα με τη σημαία». Ήταν τότε στα χρόνια του αγώνα της ΕΟΚΑ, που η ηρωίδα πιάστηκε για τη μεταφορά βομβιστικών μηχανισμών και καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκισης. Όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή έραβε με υφάσματα από τα ρούχα της μια ελληνική σημαία για να την κρατάει ψηλά την ώρα της αποφυλάκισης της. Έτσι και έγινε, η Βρετανική αυτοκρατορία έσκυψε ντροπιασμένη μπροστά στην Ελληνική σημαία που κράταγε στα χέρια της αυτή η Ελληνίδα, ανηρτημένη σε ένα σκουπόξυλο των φυλακών.
Όλες αυτές οι σημαντικές γυναίκες είχαν άλλα πρότυπα, άλλον πολιτισμό, πολύ ανώτερο του σημερινού της ομογενοποιημένης κοινωνίας των μαζανθρώπων. Δεν είχαν πρότυπα σαν αυτά που προβάλει ο κινηματογράφος, δηλαδή απομονωμένα άτομα χωρίς πατρίδα και ρίζες, άθεα έξω από την κοινωνία και την οικογένεια σε αναζήτηση της εφήμερης ερωτικής περιπέτειας. Προπαγανδίζεται η αποξένωση ανάμεσα στα δύο φύλα ενώ ταυτόχρονα μας δείχνουν ρομαντικές ερωτικές ιστορίες ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους. Προβάλλεται ο φεμινισμός, που εντέχνως εκμεταλλεύτηκε τον έντονο γυναικείο συναισθηματισμό. Ο φεμινισμός που διακηρύσσει το μίσος έναντι των ανδρών. Για να μην αναφερθούμε στον πολιτισμό που μεταφέρουν οι καραβιές των λαθρομεταναστών. Εσείς, οι δήθεν προοδευτικοί, υποστηρίζετε όλα αυτά τα μουσουλμανικά κράτη από τα οποία προέρχονται οι σημερινοί απρόσκλητοι επισκέπτες; Τόσο τυφλωμένοι είσαστε; ώστε να μην βλέπετε ότι σε αυτούς τους «πολιτισμούς» η γυναίκα έχει ελάχιστα δικαιώματα, εκεί οι γυναίκες είναι κάτι σαν οικιακά ζώα.
Τα πρότυπα που προβάλει κάθε κοινωνία ως αξιομίμητα παίζουν θεμελιώδη ρόλο στην εξέλιξη της. Ποια είναι τα πρότυπα σήμερα του νέου κοριτσιού; Τραγουδίστριες παρουσιάστριες μοντέλες, αθλήτριες ακτιβίστριες και προσφάτως δεινοπαθούσες αλλόθρησκες ντυμένες με μπούργκα λαθρομετανάστριες. Ποιος είναι ο λόγος που αρθρώνουν οι γυναίκες αυτές στη σύγχρονη πραγματικότητα; Ποια είναι η δική τους πρόταση; Κάποιες μας λένε πως θα στρώνει καλύτερα το ρίμελ, κάποιες άλλες που θα βρούμε τα πιο μοδάτα ρούχα και κάποιες διαμαρτύρονται μονίμως για την καταπίεση των ανδρών. Να μην ξεχνάμε βέβαια ότι τα περισσότερα, εντός πολλών εισαγωγικών πρότυπα, το συνηθέστερο είναι να εγκαταλείπουν πρόωρα αυτόν τον μάταιο κόσμο βυθισμένα στον ψεύτικο παράδεισο των ναρκωτικών.
Σήμερα τα νέα κορίτσια, οι αυριανές γυναίκες, παίρνουν μια κακή εκπαίδευση και φυσικά δεν μπορεί να γίνεται λόγος για παιδεία. Θέλουν να μας κάνουν αμόρφωτους και άρα ευκολοκυβέρνητους. Η παιδεία ξεκινά από το σπίτι, από την οικογένεια. Από την μητρική αγκαλιά, από την συμβουλή ή το παραμύθι της γιαγιάς. Θα πρέπει να θυμηθούμε τον μύθο του Αριστοφάνη που σώζεται στο συμπόσιο του Πλάτωνα. Σε αυτόν μιλάει για ένα άνδρα και μια γυναίκα ενωμένους σε ένα σώμα ώστε να δημιουργηθεί ένα πλάσμα ισχυρό και παντοδύναμο. «Θα τους κόψω στη μέση» λέει ο Ζευς αφ’ ενός για να μην είναι τόσο δυνατοί και αφετέρου για να έχω περισσότερους να δουλεύουν για μένα. Ότι γίνεται και σήμερα. Δημιουργώντας επίπλαστες ανάγκες, ανάγκασαν την γυναίκα να πρέπει να συνεισφέρει στα οικονομικά του σπιτιού. Έντεχνα ώθησαν την γυναίκα στην παραγωγή, για να αυξηθεί, διπλασιαστεί σχεδόν, η φορολογική βάση. Έτσι όμως διαλύθηκε η οικογένεια, δημιουργήθηκαν ιδιότυπα «ορφανά» παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς την μητρική αγκαλιά, χωρίς το παραμύθι της γιαγιάς, ευάλωτα στην προπαγάνδα της τηλεόρασης, της αποχαύνωσης των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και του επικίνδυνου διαδικτύου. Η σύγχρονη ελληνίδα ονομάζει πρόοδο την αυταπάτη και την δυστυχία της.
Εμείς έχουμε άλλα πρότυπα, πιστεύουμε σε έναν πολιτισμό αρχών, αξιών και ιδεών. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην παγκόσμια υποκουλτούρα των gay pride, του συμφώνου συμβίωσης, του φεστιβάλ της μαστούρας, των ηλίθιων ουρλιαχτών των πρωινάδικων. Εμείς ξέρουμε ότι όλες αυτές τις γυναίκες που προανέφερα και τα εκατομμύρια των Ελληνίδων ηρωίδων δεν πέθαναν, ξεκουράζονται στην αιωνιότητα. Εμείς τέτοιες ημέρες απλώς θα κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ στην μνήμη τους. Θα κάνουμε πάντα αυτό που μας επιτάσσει το αίμα μας.
Από τα βάθη της ψυχής μας σήμερα αναφωνούμε:
Ζήτω η Ελληνίδα Σύζυγος
Ζήτω η Ελληνίδα Μάνα
Ζήτωσαν οι Ελληνίδες αγωνίστριες για να ανήκει ξανά η Ελλάδα στους Έλληνες.
Ρίκα Θωμάκου