Είχαμε αναφερθεί πριν από λίγες ημέρες στην «εξαφάνιση» της ταινίας «Ο θάνατος του Στάλιν»,
η οποία παρότι είχε δημοσιευμένη κριτική σε κάποιες εφημερίδες, εν
τούτοις, δεν προβλήθηκε την Πέμπτη 4 Ιανουαρίου, που (θα) ήταν και η
πρώτη μέρα προβολής της (Νέες πληροφορίες αναφέρουν ότι η ταινία θα
προβληθεί τελικά στις 18 Ιανουαρίου. Μέχρι, όμως, να προβληθεί όντως η
ταινία, είμαστε σε καθεστώς αμφιβολίας, αν τελικά θα πραγματοποιηθεί
αυτό).
Μια νέα περίπτωση σχεδόν έχουμε με την κινηματογραφική ταινία “Bitter Harvest”.
Χρησιμοποιούμε την λέξη «σχεδόν», γιατί η προαναφερόμενη ταινία προβάλλεται σε μόλις… μία (1) κινηματογραφική αίθουσα!
Πριν πούμε κάποια πράγματα παραπάνω για την ταινία, αξίζει να σημειωθεί
ότι στην «Εφημερίδα των Συντακτών», «Το Ποντίκι», την «Καθημερινή» και
την «Lifo» δεν υπάρχει η παραμικρή κριτική για την ταινία. Λες και δεν
προβάλλεται. «Τα Νέα» γράφουν για «ένα αστείο ρομάντζο με φόντο τον
Στάλιν, καθώς ένας ρώσος αγρότης αγωνίζεται για να επιβιώσει από τον
λιμό, τη φυλάκιση και τα βασανιστήρια, προκειμένου να σώσει την
αγαπημένη του από το πρόγραμμα τεχνητού λιμού που εφαρμόστηκε στην
Ουκρανία. Εντελώς αφελές».Η «Αυγή» γράφει για «Καναδική παραγωγή, που υιοθετεί μελοδραματικά κλισέ αλλά και τη σύγχρονη ουκρανική εθνικιστική προσέγγιση για τα όσα συνέβησαν στη Σοβιετική Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Ένας νεαρός καλλιτέχνης, ο Γιούρι (Μαξ Άιρονς), αγωνίζεται για να επιβιώσει από τον λιμό, τη φυλάκιση και τα βασανιστήρια…». Ενώ, το «Έθνος» αφιερώνει μόλις 11(!) λέξεις για την ταινία, γράφοντας ότι «Προβάλλεται ακόμα η πολεμική ταινία “Bitter Harvest” με τον Τέρενς Σταμπ.»! «Πολεμική ταινία», έτσι, γενικά και αόριστα…
Από τα όσα παρατέθηκαν προηγουμένως από «Νέα» και «Αυγή», είναι εμφανές ότι η εν λόγω ταινία έχει ως κεντρικό θέμα αναφοράς και αφήγησης την επιχειρούμενη γενοκτονία του ουκρανικού λαού από το σταλινικό καθεστώς. Ένα θέμα «ταμπού» για την αριστερά, όχι μόνο την «ορθόδοξη», αλλά και την «αναθεωρητική» και «ανανεωτική». Γι’ αυτόν, προφανώς, τον λόγο, η ταινία «θάφτηκε» από τις εγχώριες εταιρείες προβολής, καθώς προβάλλεται σε έναν μόλις κινηματογράφο και σε μια συγκεκριμένη ώρα προβολής.
Το γεγονός ότι ακόμα και η «Αυγή», η οποία υποτίθεται ότι διαχωρίζει τον «κακό Στάλιν» από τον «καλό κομμουνισμό», κριτικάρει με σαφή διάθεση υποβάθμισης την ταινία, δείχνει ότι ο σταλινισμός, ως νοοτροπία και πρακτική εφαρμογή, είναι κυρίαρχη κατάσταση σ’ όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις της αριστεράς. Μια ταινία που δείχνει το μέγεθος του τεχνητού λιμού που δημιούργησε ο Στάλιν και τα υπόλοιπα κομμουνιστικά καθάρματα για να εξολοθρεύσουν τους ουκρανούς και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο «εξαφανίστηκε», επί της ουσίας, και αυτή από τις εγχώριες κινηματογραφικές αίθουσες.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ