Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Τα
pos έχουν γίνει απαραίτητη ανάγκη σχεδόν σε όλες τις χρηματικές
συναλλαγές σε εμπορικές επιχειρήσεις και όχι μόνο. Το τι δυνατότητες
έχουν τα pos για την πάταξη της φοροδιαφυγής, κατά πόσο γίνεται πάταξη
της φοροδιαφυγής με τα pos έχει απαντηθεί σε παλιότερο άρθρο μου- «Η «ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ» ΤΗΣ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ»,
30/7/015-, και δεν θα ασχοληθώ με αυτό σήμερα. Σήμερα θα ασχοληθώ με
την «αδαμάντινη» τάξη των ιατρών και των δικηγόρων και με τα «ηθικά»
-ιδεολογικά επιχειρήματα που προτάσσουν ώστε να αποφύγουν την
εγκατάσταση και τη χρήση των pos στα γραφεία τους και στα ιατρεία τους.
Δείτε λοιπόν τι επιχειρήματα βρήκαν, ο Δικηγορικός σύλλογος Αθηνών και ο
Πανελλήνιος Ιατρικός σύλλογος, ώστε να αρνηθούν την χρήση των pos.
Είπε λοιπόν ο ΠΙΣ με ανακοίνωσή του: «κατά
την παροχή ιατρικών υπηρεσιών ο γιατρός έχει σχέση με τον ασθενή
σύμφωνα με τους κανόνες του κώδικα ιατρικής δεοντολογίας (Ν.3418/2015),
επομένως ο ασθενής δεν έχει την ιδιότητα του καταναλωτή και ο ιατρός δεν
είναι “προμηθευτής” υπό την έννοια που παρέχεται στη νομοθεσία για την
προστασία των καταναλωτών». Και συνεχίζει, «οι γιατροί δεν διαθέτουν
ούτε “κατάστημα” ούτε “ταμείο”, αλλά “ιατρείο” ή μονάδα παροχής
φροντίδας υπηρεσιών υγείας, σύμφωνα με τις διατάξεις του ΠΔ 84/2001». Ξέχασαν
πάντως να αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους ότι μετά το πέρας των παροχών
υπηρεσιών υγείας έρχεται η ώρα των χρηματικών παροχών, αλλά αυτό δεν
λέγεται γιατί είναι κάτι σαν «αντισταθμιστικά οφέλη». Στο ίδιο μήκος
κύματος κινήθηκε και ο ΔΙΣ όπου μεταξύ άλλων τόνισε: «Με
τα POS προσβάλλονται ο θεσμικός ρόλος και η ανεξαρτησία του δικηγόρου,
ως αυτόνομου συλλειτουργού της Θέμιδας, κατά την άσκηση του
λειτουργήματός του».»
Δεν
θα καθίσω να σχολιάσω τα προβαλλόμενα επιχειρήματα των δύο παραπάνω
συλλόγων γιατί θεωρώ, όπως κι εσείς φαντάζομαι, ότι προσβάλλουν τη
νοημοσύνη του καθενός από εμάς. Αντ’ αυτού θα σας παραθέσω μία ιστορία
από την επανάσταση του 1821, που πιστεύω ταιριάζει γάντι με ό,τι
σκέφτηκαν ως δικαιολογία οι γιατροί και οι δικηγόροι. Τον καιρό της
εθνικής παλιγγενεσίας στα παλληκάρια που αποτελούσαν τον άτακτο ελληνικό
στρατό, τους δίδονταν μία μικρή οικονομική βοήθεια ώστε να μπορούν με
αυτά τα πενιχρά μέσα να συντηρήσουν τις οικογένειες που άφηναν πίσω
τους. Τα χρήματα για τα παλικάρια τα ζητούσαν οι ίδιοι οι στρατηγοί που
τους είχαν υπό των εντολών τους. Στην τότε νεοσυσταθείσα ελληνική
κυβέρνηση που έδρευε στο Ναύπλιο, της φάνηκαν πολλά τα χρήματα που
ζήτησε ο στρατηγός Μακρής-δρούσε στη Δυτική Στερεά- για τα παλικάρια
του. Έστειλε λοιπόν η κυβέρνηση έναν υπάλληλο ώστε να μετρήσει τους
αγωνιστές του Μακρή και έτσι να ξεκαθαριστεί το ζήτημα. Πήγε λοιπόν ο
υπάλληλος στα στρατόπεδο του Μακρή, κάπου στην Αιτωλοακαρνανία, όχι τα
παλληκάρια δεν μέτρησε αλλά έφαγε και ξύλο όταν επέμενε να εκτελέσει τις
εντολές που του είχαν δοθεί. Ξυλοφορτωμένο τον έστειλαν πίσω στο
Ναύπλιο, όπου έκατσε επί εξαμήνου κλινήρης, μαζί με ένα τελεσίγραφο προς
την κυβέρνηση που έλεγε: «τα παλληκάρια του Στρατηγού Μακρή δεν μετριούνται».
Διαβάστε ερισσότερα: https://ethnikismos.net/