Ο δρόμος από το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας της χώρας μέχρι τα
«σωτήρια» μνημόνια αποτελεί μια προδιαγεγραμμένη οδό που οδηγεί μέσα από
σκληρά και αιματηρά οικονομικά -μεταξύ άλλων- μέτρα, τα οποία
εάν εφαρμοστούν κατά γράμμα και επιβεβαιωθούν οι μετρήσιμες προβλέψεις,
τότε μπορούν από μόνα τους να αποτελέσουν αιτία διάλυσης της εθνικής
οικονομίας και, άρα, χρεοκοπίας. Αυτό είναι ένα κοινό μυστικό που το
γνωρίζουν πολύ καλά όλα τα επιτελεία των υπουργών των οικονομικών,
Γνωρίζοντας πολύ καλά η κυβέρνηση Τσίπρα ότι ο πολιτικός χρόνος που
της απομένει είναι ελάχιστος και καθότι η ασφυκτική πίεση που ασκούνται
από εξωτερικούς παράγοντες ως προς την επίλυση ζητημάτων που εμποδίζουν
την ολοκλήρωση της περίφημης αξιολόγησης, ο πρωθυπουργός επέλεξε
συνειδητά την επιβίωση του κόμματος του έναντι εκείνων που τον
εμπιστεύτηκαν με την ψήφο του και τη σωτηρία του ΣΥΡΙΖΑ εις βάρος της
χώρας.
Πρακτικά, εάν η αξιολόγηση κλείσει το ερχόμενο διάστημα και ως εκ τούτου συνεχίσει να πραγματοποιείται ροή κεφαλαίων προς τη χώρα, χωρίς να εξετάσουμε το κόστος και τους όρους, τότε είναι βέβαιο ότι η μνημονιακή συγκυβέρνηση θα κάνει λόγο για μία ακόμα εθνική κατάκτηση που οφείλεται στους χειρισμούς της, αφού σε συνθήκες πόλωσης και αμφισβήτησης θα καταφέρει να οδηγήσει τη χώρα στις αγορές και να επενδύσει στην πραγματική οικονομία.
Το αφήγημα αυτό μπορεί να ακούγεται τετριμμένο, αλλά είναι το μοναδικό, πλέον, που μπορεί να πείσει αυτούς που εξαρτώνται άμεσα από την επιτυχία και τη βιωσιμότητα μιας κυβέρνησης που έχει ως μέσο όρο ζωής τα δύο χρόνια. Εάν αναλογιστούμε ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων έχει συνδυάσει την επαγγελματική του εξασφάλιση με την ικανότητα της κυβέρνησης να του παρέχει μισθό με δανεικά χρήματα, τότε αυτό το επιχείρημα είναι το μόνο που απέμεινε στον Τσίπρα για να βγει «νικητής» από τη δοκιμασία της αξιολόγησης και να εξασφαλίσει έτσι την ψήφο των βολεμένων που διόρισε ή έταξε διορισμό ή οποιασδήποτε άλλης φύσεως ευνοϊκή μεταχείριση.
Στον αντίποδα, η πλειοψηφία των Ελλήνων θα αναγκαστεί να υποστεί νέα βάσανα και ταπεινώσεις για να ζήσει «ελεύθερο» το πελατειακό κράτος και η κυβέρνηση του μνημονίου. Είναι ο μέσος Έλληνας εκείνος που θα κληθεί να πληρώσει και να στηρίξει με το αίμα του τα ανύπαρκτα πλεονάσματα, τους ρυθμούς ανάπτυξης, την μείωση της ανεργίας, την επιστροφή στην κανονικότητα, την έξοδο στις αγορές κι ό,τι άλλο παπαγαλίζουν οι οικονομολόγοι της πολιτικής.
Ως εκ τούτου η ολοκλήρωση της αξιολόγησης και η σύναψη μιας νέας συμφωνίας δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα σωσίβιο σωτηρίας για την κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά ταυτόχρονα και μια καταδίκη για τους Έλληνες, που ήδη μετράνε 7 χρόνια κρίσης εντός μνημονίου.
Α. Μ.
Πρακτικά, εάν η αξιολόγηση κλείσει το ερχόμενο διάστημα και ως εκ τούτου συνεχίσει να πραγματοποιείται ροή κεφαλαίων προς τη χώρα, χωρίς να εξετάσουμε το κόστος και τους όρους, τότε είναι βέβαιο ότι η μνημονιακή συγκυβέρνηση θα κάνει λόγο για μία ακόμα εθνική κατάκτηση που οφείλεται στους χειρισμούς της, αφού σε συνθήκες πόλωσης και αμφισβήτησης θα καταφέρει να οδηγήσει τη χώρα στις αγορές και να επενδύσει στην πραγματική οικονομία.
Το αφήγημα αυτό μπορεί να ακούγεται τετριμμένο, αλλά είναι το μοναδικό, πλέον, που μπορεί να πείσει αυτούς που εξαρτώνται άμεσα από την επιτυχία και τη βιωσιμότητα μιας κυβέρνησης που έχει ως μέσο όρο ζωής τα δύο χρόνια. Εάν αναλογιστούμε ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων έχει συνδυάσει την επαγγελματική του εξασφάλιση με την ικανότητα της κυβέρνησης να του παρέχει μισθό με δανεικά χρήματα, τότε αυτό το επιχείρημα είναι το μόνο που απέμεινε στον Τσίπρα για να βγει «νικητής» από τη δοκιμασία της αξιολόγησης και να εξασφαλίσει έτσι την ψήφο των βολεμένων που διόρισε ή έταξε διορισμό ή οποιασδήποτε άλλης φύσεως ευνοϊκή μεταχείριση.
Στον αντίποδα, η πλειοψηφία των Ελλήνων θα αναγκαστεί να υποστεί νέα βάσανα και ταπεινώσεις για να ζήσει «ελεύθερο» το πελατειακό κράτος και η κυβέρνηση του μνημονίου. Είναι ο μέσος Έλληνας εκείνος που θα κληθεί να πληρώσει και να στηρίξει με το αίμα του τα ανύπαρκτα πλεονάσματα, τους ρυθμούς ανάπτυξης, την μείωση της ανεργίας, την επιστροφή στην κανονικότητα, την έξοδο στις αγορές κι ό,τι άλλο παπαγαλίζουν οι οικονομολόγοι της πολιτικής.
Ως εκ τούτου η ολοκλήρωση της αξιολόγησης και η σύναψη μιας νέας συμφωνίας δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα σωσίβιο σωτηρίας για την κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά ταυτόχρονα και μια καταδίκη για τους Έλληνες, που ήδη μετράνε 7 χρόνια κρίσης εντός μνημονίου.
Α. Μ.