Όλο το σκηνικό των τελευταίων ημερών (για να μην πούμε
εβδομάδων) γύρω από την παραφιλολογία για τον περιβόητο ανασχηματισμό
της Κυβέρνησης, αλλά και σχετικά με το όνομα του Φώτη Κουβέλη που έπαιζε
συνεχώς, μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε μια αναδρομή (ξεφτίλας) στο
παρελθόν.
Καταρχάς, οι φήμες περί υπουργοποίησης του Κουβέλη έδιναν και
έπαιρναν εδώ και πολύ καιρό, αλλά θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν ότι ο
σχεδιασμός του Τσίπρα και της κλίκας του είναι πάντοτε εξαιρετικά
βραχυπρόθεσμος και η βάση του είναι πάντοτε αμοραλιστική. Δεν διστάζουν
να τάξουν τα πάντα και να εξαπατήσουν τους πάντες. Κάτι ξέρει και ο
Ελληνικός Λαός που τον εμπιστεύτηκε δύο φορές μέχρι τώρα. Το ξέρει,
όμως, καλά και ο μπάρμπα-Φώτης ο Κουβέλης, ο οποίος έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ
κάτω από τις χειρότερες συνθήκες, έγινε χυδαίο σύνθημα με αρνητική
αναφορά στα χείλη των νεολαίων του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα γυρίζει
καταταπεινωμένος και απολύτως εξευτελιζόμενος πίσω, γλύφοντας εκεί που
προηγουμένως έφτυνε. Ας δούμε, όμως, τα πράγματα χρονικά πως έφτασαν στο
φλερτ του Κουβέλη με τον ΣΥΡΙΖΑ (ή το αντίστροφο, αν προτιμάτε).
Τον Αύγουστο του 2014, Σαμαράς και Βενιζέλος πρότειναν στον Κουβέλη να τον κάνουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κουβέλης ήταν τόσο «λαοπρόβλητος» εκείνη την περίοδο ώστε λίγους μήνες νωρίτερα (25 Μαΐου) η ΔΗΜΑΡ είχε λάβει στις ευρωεκλογές το…φοβερό ποσοστό του 1,2%. Ο Κουβέλης, κοιτάζοντας το πολιτικό του τομάρι, θεώρησε ότι ήταν γι’ αυτόν πολιτικά βιώσιμο να μην δεχθεί την πρόταση των δύο προαναφερθέντων, αλλά να συνταχθεί με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν τότε η ανερχόμενη δύναμη και με την εξουσία να βρίσκεται προ των πυλών. Βοήθησε με την στάση του να προκληθούν πρόωρες εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 (λόγω της αποτυχίας εκλογής ΠτΔ) και έξαφνα είδε τον ΣΥΡΙΖΑ να τον «αδειάζει» μεγαλοπρεπέστατα, αρνούμενος να συμπεριλάβει τον ίδιο και άλλα στελέχη «κολλητούς» του της ΔΗΜΑΡ στους εκλογικούς συνδυασμούς του ΣΥΡΙΖΑ, όπου με μοναδική ευκολία έβρισκε θέση η κάθε Τζάκρη. Κι όταν λίγο καιρό αργότερα ήρθε η ώρα εκλογής ΠτΔ, ο Τσίπρας δεν επέλεξε τον Κουβέλη (ούτε όμως και τον Αβραμόπουλο, στον οποίο είχε επίσης υποσχεθεί την θέση), αλλά τον Παυλόπουλο.
Παρά ταύτα, και παρά την «ροχάλα» που δέχθηκε, συνέχισε να ανεβαίνει τον…γολγοθά του, ερχόμενος σε πλήρη σύγκρουση με το σύνολο των παλαιών του συνοδοιπόρων. Πρώτα έχασε τον Λυκούδη και την ομάδα του, μετά έχασε και τους πιστούς σ ’αυτόν Χατζησωκράτη-Μαργαρίτη-Τσούκαλη, οι οποίοι έσπρωξαν ως «μπροστινό», έναν απίθανο και παντελώς άγνωστο τύπο, τον Θεοχαρόπουλο, πηγαίνοντας έτσι σε «συνεργασία» με το ΠΑΣΟΚ. Ο μπάρμπας Φώτης, μαζί με κάτι θλιβερά απομεινάρια που τον ακολούθησαν, έφτιαξε ακόμη ένα μόρφωμα με τίτλο Ενωτική Κίνηση Ευρωπαϊκής Αριστεράς, για να παριστάνει μέσα στην ματαιοδοξία του τον ηγέτη και περίμενε υπομονετικά να έρθει η ευκαιρία του.
Βεβαίως, μιλώντας καθαρά σε πολιτικό επίπεδο, ο Κουβέλης αισθάνεται δικαιωμένος, αφού ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι-και με την βούλα πλέον- ένα πλήρες μνημονιακό κόμμα, ακριβώς σαν την παλιά ΔΗΜΑΡ. Σε προσωπικό επίπεδο, όμως, αποτελεί την επιτομή της πολιτικής ξεφτίλας, έναν ακόμη κατάπτυστο «λούζερ» της συστημικής πολιτικής σκηνής. Διότι ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός, διαγράφοντας μια πορεία από το «αντιμνημόνιο» στο μνημόνιο, χωρίς την οποία δεν θα είχε καταφέρει απολύτως τίποτα. Ενώ ο Κουβέλης αναθάρρησε το 2012, από τότε που έφυγε από την συγκυβέρνηση με Σαμαρά-Βενιζέλο, θεωρώντας όμως ότι είναι πολιτικός με …τεράστια λαϊκή απήχηση (βασιζόμενος προφανώς στα ψευδή στοιχεία των συστημικών ΜΜΕ που τον παρουσίαζαν ως τον «καταλληλότερο» για πρωθυπουργό καθώς επίσης και τον πιο…σοβαρό απ’ όλους) καταγράφει μια σταθερή πορεία προς την ολική ανυπαρξία. Γι’ αυτό εδώ και καιρό έγλειφε τα σκαλιά του Μαξίμου, γινόμενος πιο συριζαίος και από τους συριζαίους, παρακαλώντας να έρθει μια μέρα που ο Τσίπρας θα εισακούσει τα παρακάλια του και θα εκτιμήσει το γλείψιμό του. Δεν χρειάζεται να θυμίζουμε τι έλεγαν ο μεν εναντίον του δε, από τότε που ο Κουβέλης αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ και έφτιαξε την ΔΗΜΑΡ. Ιδιαίτερα, μάλιστα,
από τότε που το μόρφωμα του Κουβέλη μπήκε στην δεύτερη μνημονιακή συγκυβέρνηση, τον Ιούνιο του 2012. Εξάλλου, αυτό είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένο στην εγχώρια συστημική πολιτική σκηνή. Δεν υπάρχουν αρχές, δεν ανιχνεύεται ίχνος φιλοτίμου, δεν υφίσταται τσίπα. Υπάρχει πάντοτε το πολιτικό συμφέρον της στιγμής.
Έτσι, λοιπόν, και ο Κουβέλης αυτοεξευτελίστηκε για μια ακόμη φορά, παρευρισκόμενος στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και παριστάνοντας την «ανανεωτική» γλάστρα που κοσμούσε τον εσωτερικό χώρο της εκδήλωσης. Ανεξαρτήτως, όμως, από την κατάληξη του αυτοεξευτελισμού του Κουβέλη, είναι ολοφάνερο ότι η πηγή της πολιτικής κρίσης που μαστίζει όλα τα κόμματα που πέρασαν από το τιμόνι της μνημονιακής συγκυβέρνησης μαστίζει τώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν συμπληρωθούν δυο χρόνια από την αναρρίχησή του στην κυβερνητική εξουσία. Με πολιτικές τσόντες τύπου Κουβέλη δεν μπορεί να κερδίσει τίποτα ουσιαστικό στην προσπάθειά του να παραμείνει στην εξουσία. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Τον Αύγουστο του 2014, Σαμαράς και Βενιζέλος πρότειναν στον Κουβέλη να τον κάνουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κουβέλης ήταν τόσο «λαοπρόβλητος» εκείνη την περίοδο ώστε λίγους μήνες νωρίτερα (25 Μαΐου) η ΔΗΜΑΡ είχε λάβει στις ευρωεκλογές το…φοβερό ποσοστό του 1,2%. Ο Κουβέλης, κοιτάζοντας το πολιτικό του τομάρι, θεώρησε ότι ήταν γι’ αυτόν πολιτικά βιώσιμο να μην δεχθεί την πρόταση των δύο προαναφερθέντων, αλλά να συνταχθεί με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν τότε η ανερχόμενη δύναμη και με την εξουσία να βρίσκεται προ των πυλών. Βοήθησε με την στάση του να προκληθούν πρόωρες εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 (λόγω της αποτυχίας εκλογής ΠτΔ) και έξαφνα είδε τον ΣΥΡΙΖΑ να τον «αδειάζει» μεγαλοπρεπέστατα, αρνούμενος να συμπεριλάβει τον ίδιο και άλλα στελέχη «κολλητούς» του της ΔΗΜΑΡ στους εκλογικούς συνδυασμούς του ΣΥΡΙΖΑ, όπου με μοναδική ευκολία έβρισκε θέση η κάθε Τζάκρη. Κι όταν λίγο καιρό αργότερα ήρθε η ώρα εκλογής ΠτΔ, ο Τσίπρας δεν επέλεξε τον Κουβέλη (ούτε όμως και τον Αβραμόπουλο, στον οποίο είχε επίσης υποσχεθεί την θέση), αλλά τον Παυλόπουλο.
Παρά ταύτα, και παρά την «ροχάλα» που δέχθηκε, συνέχισε να ανεβαίνει τον…γολγοθά του, ερχόμενος σε πλήρη σύγκρουση με το σύνολο των παλαιών του συνοδοιπόρων. Πρώτα έχασε τον Λυκούδη και την ομάδα του, μετά έχασε και τους πιστούς σ ’αυτόν Χατζησωκράτη-Μαργαρίτη-Τσούκαλη, οι οποίοι έσπρωξαν ως «μπροστινό», έναν απίθανο και παντελώς άγνωστο τύπο, τον Θεοχαρόπουλο, πηγαίνοντας έτσι σε «συνεργασία» με το ΠΑΣΟΚ. Ο μπάρμπας Φώτης, μαζί με κάτι θλιβερά απομεινάρια που τον ακολούθησαν, έφτιαξε ακόμη ένα μόρφωμα με τίτλο Ενωτική Κίνηση Ευρωπαϊκής Αριστεράς, για να παριστάνει μέσα στην ματαιοδοξία του τον ηγέτη και περίμενε υπομονετικά να έρθει η ευκαιρία του.
Βεβαίως, μιλώντας καθαρά σε πολιτικό επίπεδο, ο Κουβέλης αισθάνεται δικαιωμένος, αφού ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι-και με την βούλα πλέον- ένα πλήρες μνημονιακό κόμμα, ακριβώς σαν την παλιά ΔΗΜΑΡ. Σε προσωπικό επίπεδο, όμως, αποτελεί την επιτομή της πολιτικής ξεφτίλας, έναν ακόμη κατάπτυστο «λούζερ» της συστημικής πολιτικής σκηνής. Διότι ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός, διαγράφοντας μια πορεία από το «αντιμνημόνιο» στο μνημόνιο, χωρίς την οποία δεν θα είχε καταφέρει απολύτως τίποτα. Ενώ ο Κουβέλης αναθάρρησε το 2012, από τότε που έφυγε από την συγκυβέρνηση με Σαμαρά-Βενιζέλο, θεωρώντας όμως ότι είναι πολιτικός με …τεράστια λαϊκή απήχηση (βασιζόμενος προφανώς στα ψευδή στοιχεία των συστημικών ΜΜΕ που τον παρουσίαζαν ως τον «καταλληλότερο» για πρωθυπουργό καθώς επίσης και τον πιο…σοβαρό απ’ όλους) καταγράφει μια σταθερή πορεία προς την ολική ανυπαρξία. Γι’ αυτό εδώ και καιρό έγλειφε τα σκαλιά του Μαξίμου, γινόμενος πιο συριζαίος και από τους συριζαίους, παρακαλώντας να έρθει μια μέρα που ο Τσίπρας θα εισακούσει τα παρακάλια του και θα εκτιμήσει το γλείψιμό του. Δεν χρειάζεται να θυμίζουμε τι έλεγαν ο μεν εναντίον του δε, από τότε που ο Κουβέλης αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ και έφτιαξε την ΔΗΜΑΡ. Ιδιαίτερα, μάλιστα,
από τότε που το μόρφωμα του Κουβέλη μπήκε στην δεύτερη μνημονιακή συγκυβέρνηση, τον Ιούνιο του 2012. Εξάλλου, αυτό είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένο στην εγχώρια συστημική πολιτική σκηνή. Δεν υπάρχουν αρχές, δεν ανιχνεύεται ίχνος φιλοτίμου, δεν υφίσταται τσίπα. Υπάρχει πάντοτε το πολιτικό συμφέρον της στιγμής.
Έτσι, λοιπόν, και ο Κουβέλης αυτοεξευτελίστηκε για μια ακόμη φορά, παρευρισκόμενος στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και παριστάνοντας την «ανανεωτική» γλάστρα που κοσμούσε τον εσωτερικό χώρο της εκδήλωσης. Ανεξαρτήτως, όμως, από την κατάληξη του αυτοεξευτελισμού του Κουβέλη, είναι ολοφάνερο ότι η πηγή της πολιτικής κρίσης που μαστίζει όλα τα κόμματα που πέρασαν από το τιμόνι της μνημονιακής συγκυβέρνησης μαστίζει τώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν συμπληρωθούν δυο χρόνια από την αναρρίχησή του στην κυβερνητική εξουσία. Με πολιτικές τσόντες τύπου Κουβέλη δεν μπορεί να κερδίσει τίποτα ουσιαστικό στην προσπάθειά του να παραμείνει στην εξουσία. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ