Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι η συνεχόμενη όσο και
ασταμάτητη άνοδος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ έχει οδηγήσει τους διαφόρους
εκπροσώπους του συστήματος να χάσουν εντελώς την ψυχραιμία τους, μην
κρατώντας ούτε τα προσχήματα. Ένας απ΄αυτούς είναι και ο
γνωστός εθνομηδενιστής Δημήτρης Χριστόπουλος, ο «τσουλουφάκιας» αποτυχών
υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2014, ο οποίος
αυτοπαρουσιάζεται ως «αναπληρωτής καθηγητής Παντείου, αντιπρόεδρος της
Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου».
Ο τύπος αυτός, με την βαρύγδουπη αυτοπαρουσίαση, είχε πριν από λίγο καιρό άρθρο στην «Καθημερινή», όπου υπό τον τίτλο «Απαγόρευση κομμάτων λόγω βίας ως μέσου και σκοπού»,
προχωρούσε σε μια ανατριχιαστική «ανάλυση» του πώς αντιλαμβάνεται την
ελευθερία λόγου, τον πλουραλισμό απόψεων και την ανεμπόδιστη διακίνηση
των Ιδεών. Αναφερόμενος, λοιπόν, στην πρόσφατη πρόταση κάποιων
ανύπαρκτων πολιτικά και κοινωνικά φιλελεύθερων για την συνταγματική
αναθεώρηση, ξεκινά ως εξής: «Η περιπέτεια της Χρυσής Αυγής,
οργάνωσης που καταστατικά εχθρεύεται τον δημοκρατικό – φιλελεύθερο
χαρακτήρα του πολιτεύματος, μας θέτει ενώπιον της αυστηροποίησης της
διάταξης που προβλέπει την ίδρυση και λειτουργία των πολιτικών κομμάτων».
Αφού στην συνέχεια εξαίρει την πρωτοβουλία των ανύπαρκτων φιλελεύθερων να οδηγήσουν τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα, με την πρόβλεψη απαγόρευσης «αντιδημοκρατικών κομμάτων», ανοίγει έναν αστερίσκο αμφισβήτησης, καθώς υποστηρίζει ότι «Σταθμίζοντας τα συν και τα πλην της, η εκτίμηση του γράφοντος είναι ότι, παρά ταύτα, η διάταξη αυτή μπορεί να δημιουργήσει πλείστα προβλήματα από αυτά που επιδιώκει να επιλύσει, καθώς αφήνει δυσανάλογο ερμηνευτικό εύρος στο δικαστήριο να προχωρήσει σε απαγορεύσεις κομμάτων τα οποία εν γένει θα κριθούν “αντικαθεστωτικά”. Αλήθεια, ένα κόμμα του οποίου η ηγεσία ασπάζεται τη μαρξιστική ρήση “η βία είναι η μαμή της ιστορίας” δεν μπορεί εύκολα να βρεθεί ότι “ανέχεται” τη βία των οπαδών του σε μια άγρια απεργία και έτσι να αναγορευτεί;».
Με απλά λόγια, ο Χριστόπουλος περιορίζει το εύρος της απαγόρευσης κομμάτων μόνο στο Εθνικιστικό στρατόπεδο, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα μαρξιστικά και συγγενή προς αυτά κόμματα και σχηματισμούς, τα οποία για τον συγκεκριμένο τύπο (και όχι μόνον) δεν εχθρεύονται «τον δημοκρατικό – φιλελεύθερο χαρακτήρα του πολιτεύματος», αλλά απλώς «ανέχονται» την «βία» των οπαδών του σε μια απεργία! Προφανώς, οι εκφράσεις «δικτατορία του προλεταριάτου» και «ταξική πάλη» δεν αφορούν κατάλυση του πολιτεύματος αλλά μια διαφορετική έκφραση της Δημοκρατίας… Και όμως, δεν ντρέπεται στο ελάχιστο να τα υποστηρίζει αυτά ο Χριστόπουλος, με ένα σκεπτικό το οποίο επιχειρεί να υποβιβάσει την αντίληψη και τη νοημοσύνη όλων μας με το «άλλα αντ΄ άλλων» περιεχόμενό του.
Επειδή, λοιπόν, ο Χριστόπουλος φοβάται ότι μια τέτοια διάταξη μπορεί να αποβεί μπούμερανγκ, γι΄ αυτό και συγκεκριμενοποιεί την πρόταση απαγόρευσης κομμάτων. Όπως χαρακτηριστικά γράφει «Η απάντηση βρίσκεται στο άρθρο 2, παρ. 1Σ που αφορά στον σεβασμό της «αξίας του ανθρώπου». Η ελληνική συνταγματική τάξη οφείλει να προφυλαχθεί από τα κόμματα εκείνα που εχθρεύονται την οικουμενικότητα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τη βάση του νομικού μας πολιτισμού. Αυτά τα κόμματα έχουν τη βία ως μέσο και σκοπό μαζί, όπως κατεξοχήν ο ναζισμός στη διάρκεια του αιώνα που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι η ιδεολογία αυτή, ο φυλετισμός, ουσιαστικά οδηγεί τους ανθρώπους σε μια διαρκή εγκληματική ετοιμότητα έναντι άλλων όχι γι αυτό που αυτοί κάνουν, αλλά γι αυτό που είναι. Αυτό είναι που την κάνει υπαρξιακά βίαιη».
Ας αφήσουμε τα περί «οικουμενικότητας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας», με τα γελάει ο κόσμος, καθώς στερούνται κάθε σοβαρότητας, και ας συμφωνήσουμε στα υπόλοιπα λεγόμενα του «τσουλουφάκια», με μια ελάχιστη – αλλά τόσο ουσιαστική – αλλαγή. Γιατί όντως, τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν την βία ως μέσο και σκοπό μαζί, όπως κατεξοχήν ο μπολσεβικισμός στην διάρκεια του αιώνα που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η ιδεολογία αυτή, ο Κομμουνισμός, ουσιαστικά οδηγεί σε μια διαρκή εγκληματική ετοιμότητα έναντι άλλων όχι γι αυτό που εκείνοι κάνουν, αλλά γι αυτό που είναι. Η «ταξική καταγωγή» ήταν το εφαλτήριο για την διάπραξη εκατομμυρίων δολοφονιών στο όνομα της «αταξικής κοινωνίας» και της «κομμουνιστικής επανάστασης». Επειδή, λοιπόν, ο Χριστόπουλος τονίζει προς το τέλος του κειμένου του ότι «Η καταστατική αποστροφή ενός κόμματος έναντι της αξιοπρέπειας του ανθρώπου είναι, κατά την εκτίμησή μου, το μόνο ασφαλές κριτήριο για την απαγόρευση κόμματος και τη θωράκιση της δημοκρατίας μας», του υπενθυμίζουμε ότι το εμπειρικό υλικό της ιστορίας έχει αποδείξει ότι όπου εγκαθιδρύθηκε ο κομμουνισμός, με τις γνωστές βίαιες μεθόδους, φρόντισε με κάθε τρόπο να απαξιώσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του «ταξικού εχθρού». Φυλακές, εξορίες, βασανισμοί, ηθικοί εξευτελισμοί, μείωση της προσωπικότητας και φυσικά αναρίθμητες δολοφονίες, αποτελούν την κληρονομιά του κομμουνισμού.
Ας ξεκινήσει ο Χριστόπουλος, λοιπόν, από την απαγόρευση των κομμουνιστικών κομμάτων και τότε τα ξαναλέμε.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
Αφού στην συνέχεια εξαίρει την πρωτοβουλία των ανύπαρκτων φιλελεύθερων να οδηγήσουν τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα, με την πρόβλεψη απαγόρευσης «αντιδημοκρατικών κομμάτων», ανοίγει έναν αστερίσκο αμφισβήτησης, καθώς υποστηρίζει ότι «Σταθμίζοντας τα συν και τα πλην της, η εκτίμηση του γράφοντος είναι ότι, παρά ταύτα, η διάταξη αυτή μπορεί να δημιουργήσει πλείστα προβλήματα από αυτά που επιδιώκει να επιλύσει, καθώς αφήνει δυσανάλογο ερμηνευτικό εύρος στο δικαστήριο να προχωρήσει σε απαγορεύσεις κομμάτων τα οποία εν γένει θα κριθούν “αντικαθεστωτικά”. Αλήθεια, ένα κόμμα του οποίου η ηγεσία ασπάζεται τη μαρξιστική ρήση “η βία είναι η μαμή της ιστορίας” δεν μπορεί εύκολα να βρεθεί ότι “ανέχεται” τη βία των οπαδών του σε μια άγρια απεργία και έτσι να αναγορευτεί;».
Με απλά λόγια, ο Χριστόπουλος περιορίζει το εύρος της απαγόρευσης κομμάτων μόνο στο Εθνικιστικό στρατόπεδο, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα μαρξιστικά και συγγενή προς αυτά κόμματα και σχηματισμούς, τα οποία για τον συγκεκριμένο τύπο (και όχι μόνον) δεν εχθρεύονται «τον δημοκρατικό – φιλελεύθερο χαρακτήρα του πολιτεύματος», αλλά απλώς «ανέχονται» την «βία» των οπαδών του σε μια απεργία! Προφανώς, οι εκφράσεις «δικτατορία του προλεταριάτου» και «ταξική πάλη» δεν αφορούν κατάλυση του πολιτεύματος αλλά μια διαφορετική έκφραση της Δημοκρατίας… Και όμως, δεν ντρέπεται στο ελάχιστο να τα υποστηρίζει αυτά ο Χριστόπουλος, με ένα σκεπτικό το οποίο επιχειρεί να υποβιβάσει την αντίληψη και τη νοημοσύνη όλων μας με το «άλλα αντ΄ άλλων» περιεχόμενό του.
Επειδή, λοιπόν, ο Χριστόπουλος φοβάται ότι μια τέτοια διάταξη μπορεί να αποβεί μπούμερανγκ, γι΄ αυτό και συγκεκριμενοποιεί την πρόταση απαγόρευσης κομμάτων. Όπως χαρακτηριστικά γράφει «Η απάντηση βρίσκεται στο άρθρο 2, παρ. 1Σ που αφορά στον σεβασμό της «αξίας του ανθρώπου». Η ελληνική συνταγματική τάξη οφείλει να προφυλαχθεί από τα κόμματα εκείνα που εχθρεύονται την οικουμενικότητα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τη βάση του νομικού μας πολιτισμού. Αυτά τα κόμματα έχουν τη βία ως μέσο και σκοπό μαζί, όπως κατεξοχήν ο ναζισμός στη διάρκεια του αιώνα που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι η ιδεολογία αυτή, ο φυλετισμός, ουσιαστικά οδηγεί τους ανθρώπους σε μια διαρκή εγκληματική ετοιμότητα έναντι άλλων όχι γι αυτό που αυτοί κάνουν, αλλά γι αυτό που είναι. Αυτό είναι που την κάνει υπαρξιακά βίαιη».
Ας αφήσουμε τα περί «οικουμενικότητας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας», με τα γελάει ο κόσμος, καθώς στερούνται κάθε σοβαρότητας, και ας συμφωνήσουμε στα υπόλοιπα λεγόμενα του «τσουλουφάκια», με μια ελάχιστη – αλλά τόσο ουσιαστική – αλλαγή. Γιατί όντως, τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν την βία ως μέσο και σκοπό μαζί, όπως κατεξοχήν ο μπολσεβικισμός στην διάρκεια του αιώνα που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η ιδεολογία αυτή, ο Κομμουνισμός, ουσιαστικά οδηγεί σε μια διαρκή εγκληματική ετοιμότητα έναντι άλλων όχι γι αυτό που εκείνοι κάνουν, αλλά γι αυτό που είναι. Η «ταξική καταγωγή» ήταν το εφαλτήριο για την διάπραξη εκατομμυρίων δολοφονιών στο όνομα της «αταξικής κοινωνίας» και της «κομμουνιστικής επανάστασης». Επειδή, λοιπόν, ο Χριστόπουλος τονίζει προς το τέλος του κειμένου του ότι «Η καταστατική αποστροφή ενός κόμματος έναντι της αξιοπρέπειας του ανθρώπου είναι, κατά την εκτίμησή μου, το μόνο ασφαλές κριτήριο για την απαγόρευση κόμματος και τη θωράκιση της δημοκρατίας μας», του υπενθυμίζουμε ότι το εμπειρικό υλικό της ιστορίας έχει αποδείξει ότι όπου εγκαθιδρύθηκε ο κομμουνισμός, με τις γνωστές βίαιες μεθόδους, φρόντισε με κάθε τρόπο να απαξιώσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του «ταξικού εχθρού». Φυλακές, εξορίες, βασανισμοί, ηθικοί εξευτελισμοί, μείωση της προσωπικότητας και φυσικά αναρίθμητες δολοφονίες, αποτελούν την κληρονομιά του κομμουνισμού.
Ας ξεκινήσει ο Χριστόπουλος, λοιπόν, από την απαγόρευση των κομμουνιστικών κομμάτων και τότε τα ξαναλέμε.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας