Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Τις
προάλλες, ο συστημικός δημοσιογράφος κ. Χατζηνικολάου είχε καλεσμένο
στην εκπομπή του τον κ. Μητσοτάκη. Σε μία απ’ τις ερωτήσεις που έθεσε
στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον ρώτησε και το εξής: «σε
περίπτωση επικράτησης της απλής αναλογικής θα συνεργαζόσασταν με τον
ΣΥΡΙΖΑ; αν και ως γνωστόν δεν υπάρχει μεταξύ των πολιτικών κουλτούρα
συνεννόησης». Ο κ. Μητσοτάκης είπε ότι θα συνεργάζονταν επισημαίνοντας
ότι ο μεγάλος κίνδυνος της απλής αναλογικής είναι ότι θα καταστήσει την
Χρυσή Αυγή αξιωματική αντιπολίτευση. Πέραν της ομολογίας, η οποία
φανερώνει τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα με τον οποίο απροκάλυπτα φέρνει
στο φως της δημοσιότητας ο νυν αρχηγός, μας δείχνει και τον τρόπο με τον
οποίο θα συνεχίζει να αντιμετωπίζει την τρίτη πολιτική δύναμη του
τόπου η ψευτοδεξιά. Δεν περιμέναμε εξάλλου με την αλλαγή του «Μανωλιού»,
να αλλάζανε και τα ρούχα του. Αναλύοντας όμως σε βάθος την απάντηση του
κ. Μητσοτάκη βλέπουμε τις εμφανέστατες αδυναμίες του συστημικού
κόμματος της ψευτοδεξιάς που καταδυναστεύει χρόνια τώρα την Ελλάδα. Η
πρώτη αδυναμία έχει να κάνει με την ανυπαρξία πολιτικών όπλων και
δυνατοτήτων, που διακατέχει όλο το φάσμα των «συνταγματικών», και όχι
μόνο, κομμάτων του κοινοβουλίου, και η οποία δεν είναι άλλη από την
πλήρη αποτυχία αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, τόσο με νόμιμα όσο και με
παράνομα μέσα. Το ανελέητο κυνηγητό κατά των χρυσαυγιτών επί τέσσερα
συναπτά έτη, είχε ως αποτέλεσμα και την επανεκλογή των βουλευτών μας
αλλά και τον εξευτελισμό ενός ολάκερου πολιτικού συστήματος που
απέδειξε, αν μη τι άλλο, την πλήρη αδυναμία του απέναντι στα όπλα των
χρυσαυγιτών που δεν ήταν άλλα από την αλήθεια και το δίκιο. Τα δεύτερο
το οποίο εκμαιεύουμε από την απάντηση του κυρίου Μητσοτάκη έχει να κάνει
με το λεγόμενο συμπόσιο πολιτικών ή με το κοινώς λεγόμενο φαγοπότι. Από
τη μεταπολίτευση και δώθε αποδείχτηκε, ή μάλλον καλύτερα, ξεβρακώθηκε ο
πολιτικός κόσμος όταν μπροστά στο ιδιωτικό συμφέρον παραμερίστηκαν οι
όποιες πολιτικές ιδεολογίες και αρχές. Σαράντα και πλέον χρόνια μετά την
μεταπολίτευση φτάσαμε στο έσχατο σημείο καμπής του πολιτικού κόσμου. Η
μέχρι τώρα συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με την ψευτοδεξιά ήταν άτυπη αλλά κατά
τ’ άλλα ουσιαστική, μιας και οι τελευταίοι καταψήφιζαν επί της αρχής τα
αριστερά νομοσχέδια, αλλά επί των άρθρων αυτών τα ψήφιζαν με τη δέουσα
διακριτικότητα. Φρόντιζαν δε, όπως φροντίζουν ακόμη, να δίνουν και ένα
ρεσιτάλ κοκορομαχιών πότε στα κανάλια και πότε στη βουλή έτσι για να
ευχαριστιέται και το πόπολο που τους ψηφίζει. Κάποτε, ένας καθηγητής της
Παντείου εν ονόματι Δασκαλάκης είχε αναλύσει τη λέξη «συμφέρον», σε
κάποιο από τα συγγράμματα του, λέγοντας το εξής: «το συμφέρον είναι η
μεγιστοποίηση του ανθρωπίνου έχειν, είναι και δύναστε». Και αυτόν
ακριβώς τον κανόνα ακολουθεί και ο αρχηγός της Ν.Δ. Δεν τυχαίο εξάλλου
ότι το Μητσοτακαίϊκο ονομάζεται η «οικογένεια της ιδιοτέλειας». Η μπάλα
όμως παίρνει και την «ηθική» αριστερά, που χάριν της βουλευτικής
αποζημίωσης έχουν ξεγοφιαστεί από τις αλλεπάλληλες κυβιστήσεις.
Η
μόνη πολιτική δύναμη που έμεινε, και συνεχίζει να μένει, αμετάβλητη
στις πολιτικές της θέσεις είναι μόνο η Χρυσή Αυγή και αυτό δεν είναι
τυχαίο. Οι πολιτικές ενέργειες απορρέουν από τις προσωπικές αρχές και
αξίες που διέπουν τα πρόσωπα που τις εκτελούν. Αυτό, αν μη τι άλλο,
εκφράζει και τους ανιδιοτελείς σκοπούς των ανθρώπων της Χρυσής Αυγής.
Διαβάστε περισσότερα: https://ethnikismos.net/