Την δεκαετία του 1970, μία εκ των μεγαλυτέρων τσιμεντοβιομηχανιών της Χώρας μας, ο Τιτάν, αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Ενώ η βιομηχανία είχε στελεχωθεί με επιστημονικά καταρτισμένο προσωπικό, ενώ δεν είχε πρόβλημα πρώτων υλών, ενώ υπήρχαν παραγγελίες, εν τούτοις αδυνατούσε να ανταπεξέλθει στην όλο αυξανομένη ζήτηση τσιμέντου. Οι ιθύνοντες της βιομηχανίας δεν σήκωσαν τα χέρια ψηλά, αλλά έκαναν κάτι που τελικά αποδείχτηκε σωτήριο για το μέλλον του Τιτάνα. Απευθύνθηκαν σε μία ξένη εταιρεία, αμερικανική, η οποία δραστηριοποιούνταν στην αξιολόγηση βιομηχανιών. Μετά από τρείς μήνες παρουσίας των αμερικανών, και οι οποίοι μελετούσαν και ανέλυαν ό,τι κατέγραφαν από όλα τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας του Τιτάνα, από τον φύλακα της πόρτα εισόδου του εργοστασίου μέχρι τα διευθυντικά στελέχη. Όταν οι ξένοι τελείωσαν την καταγραφή, ετοίμασαν την έκθεση την οποία και παρέδωσαν στους εντολείς τους. Οι εντολείς δεν πίστευαν στα μάτια τους, πως ένα τόσο απλό αλλά και συνάμα σημαντικό γεγονός τους είχε διαφύγει. Ο Τιτάν δεν έπασχε από έλλειψη καταρτισμένου προσωπικού το οποίο θα πλήρωνε καίριες θέσεις στην παραγωγή, αλλά έπασχε από τη λάθος διανομή αυτών των θέσεων. Κοντολογίς, μέσα σ’ ένα μήνα άλλαξαν θέσεις και πόστα, δεκάδες εκ του προσωπικού της εταιρείας. Το ότι κλητήρας αναβαθμίστηκε σε προϊστάμενο και προϊστάμενος υποβαθμίστηκε σε κλητήρα, είναι πολύ εύστοχο να περιγράψει το τι αλλαγές υπέστη τότε η Ελληνική αυτή βιομηχανία και πως ήταν φυσικό, πήρε τα «πάνω» της.
Οι τελευταίες δεκαετίες σημάδεψαν την πώληση, τόσο των υγειών , όσο και των προβληματικών δημοσίων επιχειρήσεων, με αποκορύφωμα, την προ ημερών πώληση των δεκατεσσάρων μεγαλυτέρων αεροδρομίων της Χώρας μας. Ενώ οι ίδιοι οι κυβερνώντες, παλιοί και νέοι, βλέπουν μόνο «προβληματικές» δημόσιες υπηρεσίες, που οι ίδιοι τις κατέστησαν προβληματικές, ωστόσο «αδυνατούν» να μπουν στη διαδικασία εξυγίανσης αυτών. Η εξυγίανση απαιτεί απόλυση πλεονάζοντος προσωπικού, όσο και μη καταρτισμένου προσωπικού, που στελεχώνουν τις εν λόγο ΔΕΚΟ. Η εξυγίανση θα γίνει όμως από τους αγοραστές, οι οποίοι δεν θα θέλουν να έχουν στα χέρια τους μία επιχείρηση που να μην τους αποδίδει. Ουδείς εκ των πολιτικών μας φωστήρων μπαίνει στη διαδικασία της εξυγίανσης του ευρύτερου δημοσίου τομέα, απλά για να μην χάσει άμεσα το πελατολόγιο του, αλλά και να τους δοθεί και η ευκαιρία να βροντοφωνάζουν στη βουλή υπέρ των δικαιωμάτων των απολυμένων, όταν οι τελευταίοι θα βλέπουν την πόρτα της εξόδου από τα νέα τους αφεντικά. Όλα αυτά βέβαια εις βάρος όλου του Ελληνικού λαού. Μέχρι εκεί φτάνει η πολιτική σπιρτάδα του εγκεφάλου τους. Είναι σαν να λέμε, καταλαβαίνει το άλογο από πορτοκαλάδα;
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι, αν το ίδιο το δημόσιο προχωρούσε στην εξυγίανση όλων των δημοσίων οργανισμών, κερδοφόρων και μη, αυτό θα σήμαινε και την οικονομική τους ανάκαμψη σε βάθος χρόνου. Πέρα τούτου, οι πλεονάζοντες δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα απολύονταν, αλλά θα μετατίθενται σε άλλες θέσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα, πετυχαίνοντας συνάμα και τη μη πρόσληψη νέων δημοσίων υπαλλήλων, που θα έχει ως αποτέλεσμα την επιβάρυνση των δημοσίων εσόδων. Η επερχόμενη ανάκαμψη των ΔΕΚΟ θα σήμαινε άμεση κερδοφορία για το Ελληνικό δημόσιο, που θα ήταν πλέον σε θέση να αντιμετωπίσει πολύ πιο εύκολα καταστάσεις όπως η ανεργία και όχι μόνο. Έχουμε αναφέρει πολλάκις ότι αυτές οι κινήσεις χρειάζονται πολιτικά πρόσωπα, «αμόλυντα», αλλά και το σπουδαιότερο, πολιτικούς που δεν προτίθενται να διαφθαρούν για το προσωπικό τους συμφέρον.