Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει και
πενήντα να μαζεύει;
Γράφει ο Σ.Παιδάκος
Οι
στίχοι του αείμνηστου Γ. Σουρή ταιριάζουν γάντι στην περίπτωση του
Ελληνικού κράτους. Αν και πέρασε ένας αιώνας από τότε που γράφτηκε το
ποίημα, παραμένει πάντα στην επικαιρότητα αποδεικνύοντας την
«σθεναρότητα», την «ισχυρότητα», την «δυνατότητα» του «κραταιού»
Ελληνικού κράτους.
Είναι
η πολλοστή φορά που ανάλογα δημοσιεύματα αθηναϊκών εφημερίδων κάνουν
λόγο για την κακοδιαχείριση που διέπει το Ελληνικό δημόσιο. Μπορεί τα
δημοσιεύματα να λένε την πάσα αλήθεια, αλλά αυτό δεν έχει ουδεμία
σημασία, μιας τα μάτια και τα αυτιά των ηθικών αυτουργών, ούτε βλέπουν
ούτε ακούν. Ορίστε ορισμένα τρανταχτά παραδείγματα. Αν και το κράτος
διαθέτει το τυπογραφείο του υπουργείου αμύνης καθώς και το τυπογραφείο
του υπουργείου παιδείας, προτίμησε ωστόσο να ενοικιάσει κτίριο με μίσθιο
650.000 το χρόνο για να στεγάσει το τυπογραφείο του υπουργείου
οικονομικών, που πλέον….. δεν χρησιμοποιείται.
Αν και προβλέπεται από το
νόμο 2013/αρ. 5/παρ. 1 η επίδοση εγγράφων του δημοσίου να γίνεται μέσω
της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, ωστόσο το Ελληνικό δημόσιο προτιμά τον
παραδοσιακό τρόπο αλληλογραφίας φορτώνοντας επιπλέον με 11 εκατομμύρια ευρώ τους φορολογούμενους.
Σε έκθεσή του το 2011, ο ΟΟΣΑ προσπάθησε να καταγράψει το οργανόγραμμα
διοίκησης του Ελληνικού δημοσίου. Η έκθεση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, η
κάθε υπηρεσία έχει πολλά πλοκάμια από υπο-υπηρεσίες και οι οποίες
αναγκάζονται να μισθώνουν ακίνητα επιβαρύνοντας τους Έλληνες πολίτες με
άλλα 50 εκατομμύρια ετησίως. Βέβαια είναι πασίγνωστο σε όλους ότι το
δημόσιο διαθέτει πληθώρα δημοσίων κτιρίων που σαπίζουν, ανά την
επικράτεια. Όλοι καταλαβαίνετε ότι τα ακίνητα που μισθώνονται έχουν ως ιδιοκτήτες το πελατειακό σύστημα.
Αφήσαμε για το τέλος το καλύτερο. Σε διαγωνισμό που διεξήγαγε δημόσιος
οργανισμός για την προμήθεια χαρτικών, στύλων, φακέλων και λοιπών
συναφών, υπήρχε και ο απαραίτητος όρος ότι ο προμηθευτής, συν των
άλλων, έπρεπε να προμηθεύσει και ….. βουλοκέρι. Οι φωστήρες του
δημοσίου δεν μπήκαν στον κόπο να αφαιρέσουν το βουλοκέρι από τους όρους
του διαγωνισμού, κάτι βέβαια που ήταν απαραίτητο προ εκατό ετών.
Την τελευταία στιγμή, αφού προφανώς κάποιος πρόσεξε τους όρους,
επαναπροσδιορίστηκαν οι όροι του διαγωνισμού, και ο διαγωνισμός διεξήχθη
με το βουλοκέρι εκτός. Αν τα παραπάνω συνέβαιναν σε κάποια ιδιωτική
εταιρεία, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιοι θα είχαν μαζέψει τα
μπογαλάκια τους και θα βρίσκονταν στο δρόμο για το σπίτι τους. Αυτό όμως
αφορά ιδιωτικές εταιρείες και όχι το Ελληνικό χαρτοβασίλειο, όπου ζει
και βασιλεύει με την ανέχεια όλων μας.