Ο Απόστολος Παύλος είχε πει: «οι εγκληματίαι πρέπει να τιμωρούνται για να μην αποθρασύνονται».
Το έγκλημα έχει πολλές εκφάνσεις, και μία από αυτές είναι και η πολιτική ασυδοσία, φαινόμενο όχι καινούργιο στην πολιτική ζωή της Χώρας μας. Η πολιτική ασυδοσία ξεκίνησε με την «εγκατάσταση» της δημοκρατίας στην Ελλάδα, διατρανώθηκε επί κυβερνήσεων της αλλαγής και εκτραχύνθηκε κατά τα τελευταία χρόνια του πολιτικού βίου. Θ’ αναφερθώ σε τρία περιστατικά που είδαν τα φώτα της δημοσιότητας στα τελευταία εικοσιτετράωρα. Η υπόθεση Σαββαϊδου έφερε στο φως της δημοσιότητας ότι, η ενέργεια που καθόρισε την αποπομπή της γενικής γραμματέως ήταν ένας έλεγχος που είχε μείνει ανέπαφος για αρκετό καιρό. Συγκεκριμένα, εταιρεία που είχε σε βάρος της φορολογικά πρόστιμα άνω των τριακοσίων εκατομμυρίων ευρώ, βρέθηκε να εμπλέκεται στις λεγόμενες τριγωνικές συναλλαγές. Τα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για πρώην βουλευτή του ληστοπασόκ να είναι μπλεγμένος στην υπόθεση. Η υπόθεση ήταν γνωστή στα υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια ήδη από το 2014. Κατά περίεργο τρόπο, όταν η ΓΓΔΕ έστελνε την υπόθεση στο υπουργείο οικονομικών, οι εκεί υπεύθυνοι έκαναν τα στραβά μάτια. Τα στραβά μάτια αφορούν φόρους και πρόστιμα, που μαζί με τα παλιά, ξεπερνούσαν σε ύψος τα 400 εκατομμύρια ευρώ, και από τα οποία ζημιώνονταν το Ελληνικό δημόσιο.
Δεν ζημιώνονταν όμως το πελατειακό κράτος, κάτι που δικαιολογεί και την βεβιασμένη απομάκρυνση της κ. Σαββαϊδου. Η δεύτερη περίπτωση, επίσης, το ίδιο δημοσίευμα, κάνει αναφορά στον τότε γενικό γραμματέα δημοσίων εσόδων, κ. Θεοχάρη. Προ των ευρωεκλογών του 2014, ο κ. Θεοχάρης είχε αναλάβει τον έλεγχο 500 οφ σορ εταιρειών καθώς και ύποπτα εμβάσματα στο εξωτερικό. Ο νόμος υποχρέωνε όμως την ΓΓΔΕ, να ελέγχει το σύνολο των δραστηριοτήτων της κάθε οφ σόρ, για τα έτη που διερευνούσαν, κάτι που έκανε την ΓΓΔΕ να κωλυσιεργεί. Ο κ. Θεοχάρης με μία απλή τροπολογία κατόρθωσε να γίνει ο έλεγχος στις οφ σορ καθώς και στα ύποπτα εμβάσματα, χωρίς κατ’ αυτό τον τρόπο να παραιτείται της δυνατότητας η ΓΓΔΕ, να ελέγξει σε ύστερο χρόνο και τις λοιπές δραστηριότητες της κάθε εταιρείας. Η τροπολογία του κ. Θεοχάρη είχε ως αποτέλεσμα να σκάνε τα πρόστιμα το ένα μετά το άλλο. Η συνέχεια είναι γνωστή , με την παρέμβαση του ίδιου του Σαμαρά, να εξαναγκάζει σε παραίτηση τον κ. Θεοχάρη., και κατά παράδοξο τρόπο ο τελευταίος να κρατά το στόμα του κλειστό. Το τρίτο συμβάν έχει να κάνει με τις δηλώσεις του κ. Αβραμόπουλου όσον αφορά τη συνθήκη Σέγκαιν. Προχθές, ο διεθνής οργανισμός για τη μετανάστευση, έκανε λόγο για άφιξη, ρεκόρ για τη Χώρα μας, 48.000 λαθρομεταναστών. Στον αντίποδα αυτού του γεγονότος, δήλωσε λοιπόν ο κ. επίτροπος ότι, δεν θα υπογράψει καμία αλλαγή στη συγκεκριμένη συνθήκη γιατί, όπως ανέφερε, αφορά «τη μεγαλύτερη κατάκτηση των Ευρωπαίων πολιτών, το καλύτερο παράδειγμα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Το δεύτερο που επεσήμανε ήταν ότι, η Τουρκία «σηκώνει» μεγάλο βάρος με τα τέσσερα και πλέον εκατομμύρια «μεταναστών» εντός των συνόρων της. Όλοι καταλαβαίνουμε πως, για το «μέγα επίτευγμα» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης καθώς και τι προβλήματα έχει η Τουρκία με τους λαθρομετανάστες, θα πρέπει η δύσμοιρη η Χώρα μας να γίνει κομμάτια για το «καλό» της Ευρώπης.
Και στις τρεις προαναφερθείσες περιπτώσεις, αν μη τι άλλο, έπρεπε αν κινηθεί η Ελληνική δικαιοσύνη γιατί, εκτός της κατάφορης παραβίασης των δικαίων του Ελληνικού δημοσίου και κατ’ επέκταση των ίδιων των Ελλήνων πολιτών, εμπλέκονται ανώτατοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Θα πράξει τα αυτονόητα η «άμεμπτη» δικαιοσύνη ή θα τα περιλούσει κι αυτά η λήθη, όπως περιέλουσε και πολλά άλλα κατά το παρελθόν;