Άρθρο της διευθύντριας της "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου στην στήλη "Εγέρθητι"
Πολιτική και θρησκεία είναι εναγκαλισμένες από την αρχή της ζωής των
πολιτικών όντων και του πολιτισμού μας, όσων δηλαδή συναποτελούν τα
σημάδια της πόλης, της κοινής μας κοινοτικής συμβίωσης. Υπό αυτό το
πρίσμα θα ενσκήψουμε στην πρόσφατη καταδίκη του Μητροπολίτoυ Καλαβρύτων
και Αιγιαλείας Αμβροσίου, η οποία, κατά την κρίση μας, αποτελεί προοίμιο
των όσων θα εκτυλιχθούν στο λίαν προσεχές μέλλον.
Αν η απόφαση αυτή αποκτήσει πολιτικά και κοινωνικά γενικευμένη ισχύ δεδικασμένου, θα πρέπει να καταργηθούν οι λέξεις οι οποίες περιγράφουν όσα γνωρίζουμε με τις αισθήσεις μας. Αν δεν μπορούμε να πούμε πως κάποιος κουνιέται, δεν θα μπορούμε να πούμε ότι είναι κοντός ή ψηλός, παχουλός ή ξερακιανός, οικογενειάρχης ή μπερμπάντης. Και αν αυτά είναι απλά, τι θα κάνουμε με τον σοδομιστή και τον παιδεραστή;
Αντιλαμβανόμαστε, τότε, ότι τα σημαίνοντα, δηλαδή οι λέξεις, ποινικοποιούνται, και τα σημαινόμενα, δηλαδή οι πράξεις, δεν αθωώνονται, αφού κανείς δεν τις κατακρίνει αλλά νομιμοποιούνται, δικαιώνονται και επιβραβεύονται.
Αναρωτιέται κανείς, εάν ο Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος Μητροπολίτης Καλαβρύτων έπρεπε να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου για ένα «φτύστε τους», τι θα έπρεπε σε μια ευνομούμενη πολιτεία να συμβεί με τους μουσουλμάνους θρησκευτικούς ηγέτες οι οποίοι προπαγανδίζουν στον δρόμο μια θρησκεία η οποία μαθαίνει στα παιδιά να αυτομαστιγώνονται και μεταχειρίζεται τις γυναίκες με λιγότερο σεβασμό από ό,τι τις αγελάδες; Όμως καμία φεμινιστική οργάνωση δεν τολμά να μηνύσει μουσουλμάνους.
Ομοίως καμία αντιρατσιστική οργάνωση δεν έχουμε ακούσει να μηνύει για ρατσισμό και ξενοφοβία Ιουδαίους ηγέτες επειδή η θρησκεία τους διαχωρίζει τους ανθρώπους σε Ιουδαίους και «γκόιμ». Γρατζουνώντας λοιπόν το επιφανειακό λούστρο του Δικαιωματισμού και του Ανθρωπισμού, αντιλαμβάνεται κανείς ότι Ισλαμιστές, Φεμινίστριες και LGBD (οπαδοί του Κιναιδισμού) δουλεύουν για το ίδιο αφεντικό, εναντίον του Κατά Φύσιν Παραδοσιακού Κόσμου.
Από το τέλος του Β’ Μεγάλου Πολέμου και μετά, οι ευρωπαϊκοί λαοί επιβιώνουμε χρόνο με τον χρόνο και, πλέον, μέρα με την μέρα, μη αντιμετωπίζοντας με ευστροφία, σθένος και αποφασιστικότητα, τον πόλεμο φθοράς τον οποίον διεξάγει ο αντίπαλος. Τρέχουμε σε έναν αγώνα στιπλ, σε έναν αγώνα στον οποίον ο αντίπαλος αλλάζει συνεχώς τους κανόνες με σκοπό να μας εξουθενώσει και να κάμψει τις δικές μας αντοχές, ενόσω εμείς επικεντρωνόμαστε στην βελτίωση των οικονομικών επιδόσεών μας οι οποίες ποτέ δεν θα του είναι αρκετές.
Όσο παίζουμε στο παιχνίδι, τόσο θα εξαντλούμαστε ασκόπως. Το είδαμε και στην περίπτωση του Μητροπολίτου Αμβροσίου. Όσοι τον υποστηρίζουν, με την νοοτροπία του εκκλησιαστικού παραπαιδιού, νομίζουν πως με αστειότητες και χαριεντισμούς -ωσάν ο ιεράρχης να έφερε την αγιαστούρα στο κεφάλι κάποιου μηνυτή του-, και αναιρώντας την ίδια την σοβαρότητα της ποιμαντικής μαρτυρίας του, θα γίνουν συμπαθείς στους εγχώριους κοτζαμπάσηδες, στους μηνυτές-όργανα και στους εξωχώριους εντολοδότες τους.
Μια κοινωνία του «όλοι εναντίον όλων», είναι βούτυρο στο ψωμί της μελλοντικής (αλλά όχι πολύ μακρινής) παγκόσμιας διακυβέρνησης την οποίαν ζήτησε, θυμίζω, στον ΟΗΕ, και εξετέλεσε στο έπακρο ο φαιδρός, όπως εμφανιζόταν, ΓΑΠ, και η οποία ξεκίνησε εδώ στην Αθήνα.
Οι καιροί ου μενετοί. Όσοι νόμισαν ότι η δίκη της Χρυσής Αυγής δεν τους αφορά, κάνουν λάθος. Σύντομα θα χτυπήσει και η πόρτα όσων κατέκριναν τους μόνους που θα μπορούσαν να στηρίξουν το Έθνος. Ήδη χτυπά για όσους «συνετούς» είχαν το θάρρος να διαδηλώσουν τα αυτονόητα για την Μακεδονία μας. Πού θα ήσαν άραγε χωρίς την Χρυσή Αυγή; Τελικά, πόσο σημαντικό είναι να ξεχωρίσουμε επιτέλους το «ο τάδε μαχαίρωσε τον δείνα» από το «οι Χρυσαυγίτες είναι τούτο και το άλλο» που πουλάνε τα ΜΜΕ και τα αφεντικά τους;
Πόσο αναγκαίο είναι πλέον οι πολιτικοί που δεν είναι ψεύτες, κλέφτες και μισέλληνες, να έρθουν μαζί για να γλιτώσουμε την χώρα από τους ψεύτες, τους κλέφτες και τους μισέλληνες;
Συχνά ακούω το ψευτοεπιχείρημα «μα πόσους θα πιάσουν; Όλο τον λαό;». Ναι, αν δεν δουλέψουμε μαζί, όλο τον λαό. Το έχουν κάνει οι πολιτικοί τους πρόγονοι στα γκουλάγκ. Ήδη ξεκινούν από τις κεφαλές, σέρνοντας στις φυλακές και στα δικαστήρια τον πολιτικό αρχηγό της τρίτης πολιτικής δυνάμεως της χώρας και έναν Μητροπολίτη.
Όπως λέει ο σοφός λαός μας, «όταν ακούς του γείτονά σου, περίμενε και τα δικά σου». Το θέμα δεν σηκώνει ούτε αστεία ούτε δικολαβίστικη παρελκυστική πολιτική. Πόσοι γνωρίζετε ότι στην Γαλλία βρίσκονται φυλακισμένοι τριακόσιοι ηγέτες των «Κίτρινων Γιλέκων»; Αυτό δεν κάμπτει τους αγωνιστές του δρόμου, δείχνει όμως την βιαιότητα και την αποφασιστικότητα του Συστήματος να τελειώνει με τις ρίζες της αντίστασης, κόβοντας τις κεφαλές.
Κάποτε οι τύραννοι πέφτουν, όπως τα αγάλματα του Λένιν στην Ρωσία, και το ζεύγος των Τσαουσέσκου στην Ρουμανία.
Εμείς όμως που βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα, με νηφαλιότητα και διορατικότητα οφείλουμε για την επιβίωση, βιολογική και πνευματική, του Έθνους μας να είμαστε πιο οργανωμένοι, πιο αδελφωμένοι, και πιο πονηροί απέναντι στο κρατικό και «υπηρεσιακό» τυρί.