Δευτέρα 14 Μαΐου 2018

Από τον “Μάη του ‘68” στην Ελπίδα του 2018

50 χρόνια συμπληρώθηκαν από την γαλλική εξέγερση του Μάη του 1968. Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά, όπως γνωστό είναι επίσης ότι πολλοί εκ των «επαναστατών» εκείνης της γενιάς συμβιβάστηκαν πολύ γρήγορα και αφομοιώθηκαν απόλυτα στο σύστημα.

Για παράδειγμα ο –τότε αναρχικός - Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ… Από τα οδοφράγματα με τους κόκκινους συντρόφους του, στην πολιτική εξαργύρωση των «αγώνων» του την δεκαετία του 1990, ως ευρωβουλευτής πότε με τους «Γερμανούς Πράσινους» και πότε με τους Γάλλους. «Κόκκινος» πάντως, ποτέ ξανά… Μάλιστα, ούτε οι προκλητικές του θέσεις του υπέρ της παιδεραστίας δεν του στέρησαν την θέση του επίτιμου διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 2012.

Στην Ελλάδα τον Μάιο του 1968, συμπληρώνονταν ήδη ένας χρόνος από την ημέρα που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, το Στρατιωτικό Καθεστώς της 21ης Απριλίου. Όμως τον Νοέμβριο του 1973, με τα γνωστά γεγονότα του Πολυτεχνείου, μια ολόκληρη γενιά άδραξε την ευκαιρία να εξαργυρώσει με την σειρά της, τους δικούς της «αγώνες». Ήταν η διαβόητη «γενιά του Πολυτεχνείου», το «άστρο» της οποίας… έλαμψε κατά την Μεταπολίτευση. Για την ακρίβεια η γενιά του Πολυτεχνείου ΗΤΑΝ Η ΙΔΙΑ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.
Είναι μάλλον στην ιδιοσυγκρασία των «συντρόφων» όλων των χωρών να εξαργυρώνουν σε εξουσία τα «αντιεξουσιαστικά» οράματα της νιότης τους!
50 χρόνια μετά, η γενιά του «Μάη του ‘68» οδεύει προς βιολογική εξαφάνιση. Το ίδιο ισχύει και για το «πνεύμα» εκείνης της εποχής που άνοιξε τον δρόμο για την Ευρώπη που γνωρίζουμε σήμερα.
Ο Μάιος του 2018 βρίσκει μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων στην οικονομία και στο απόγειο της τυραννίας της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή τον διεθνισμό στην πράξη με τα ορθάνοικτα σύνορα, τον «αντιρατσισμό» και τον βίαιο εποικισμό της γηραιάς ηπείρου από εκατομμύρια ασιάτες και αφρικανούς.
Ο Μάιος του 2018 βρίσκει μια Ευρώπη που έχει αλλάξει τόσο πολύ, ώστε οι λαοί της να νοσταλγούν την Πατρίδα των παιδικών τους χρόνων. Όχι γιατί οι ίδιοι γέρασαν, αλλά γιατί η Πατρίδα των παιδικών τους χρόνων έχει αντικατασταθεί χωρίς την θέλησή τους, με ένα απέραντο πειραματικό κέντρο, στο οποίο οι ίδιοι είναι τα «πειραματόζωα» και όπου κάθε λογής «μειονότητες» έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους ίδιους.
Όμως ο Μάιος του 2018 βρίσκει πολλά από τα παιδιά και τα εγγόνια των «επαναστατών» του 1968, να έχουν περάσει στην «αντίπερα όχθη»… Να ψάχνουν τις ρίζες τους και την Ταυτότητά τους που κάποιοι θέλουν να διαγράψουν. Και όσο δυναμώνει η «γενιά του 2018», τόσο θα πεθαίνουν οι διεθνιστικές και οι νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ελπίδα για το μέλλον μας.

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ