Άρθρο του "Μυρμιδόνα" στην "Εμπρός". Διαβάστε το νέο άρθρο του "Μυρμιδόνα" στην "Εμπρός" που κυκλοφορεί
Στις 20 Απριλίου 1827, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, που τότε έφερε τον
τίτλο του «Αρχιστρατήγου Ρούμελης», λες και τέτοιοι άνδρες κλείνονται σε
τίτλους, έγραψε ένα γράμμα στον Κιουταχή Πασά, κι ανάμεσα σε άλλα
έλεγε: «Γ*** την πίστη σας και τον Μωχαμέτη σας. Τι θαρρεύεστε ορέ
κερατάδες… Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε από ημάς συνθήκην, με έναν κοντζιά
σκατοσουλτάν Μαχμούτην;»
Πέρασαν τα χρόνια και η Ιστορία, που πάντα τιμωρεί την δειλία και ανταμείβει το θάρρος, μας έφερε στα 2018, να διαπραγματεύεται την τύχη του Έθνους με τον Πασά, ένας «κοντζιάς»... Τι κρίμα που οι κυβερνήτες αυτής της χώρας σήμερα, τι κρίμα που οι «αρχιστράτηγοι» αυτής της χώρας σήμερα, τι κρίμα που δεν έχουν το θάρρος, ούτε του αλόγου του Καραϊσκάκη…
Τι κρίμα που η λάμψη εκείνου του προγόνου, εκείνου του υπερήφανου Έλληνα, δεν φωτίζει γι’ αυτούς τον δρόμο της Φυλής, αλλά τους τυφλώνει, τους πονάει και τους κάνει να γυρίζουν το κεφάλι αλλού και να το χώνουν στην άμμο. Τι κρίμα που οι έχοντες το γενικό πρόσταγμα σήμερα, είναι φοβικοί αντί ανδρείοι, είναι σκυφτοί αντί όρθιοι, είναι δουλικοί αντί επαναστάτες. Τι κρίμα που στις φλέβες τους κυλά «εξημερωμένο» αίμα αντί να είναι τρελοαίματοι σαν τον Καραϊσκάκη.
Τι κρίμα που τους κομπλεξάρει το θάρρος του Ανδρούτσου, η πολεμική δεινότητα του Κολοκοτρώνη, η τιμιότητα του Νικηταρά και η θυσία του Διάκου και του Παπαφλέσσα.
Ζούμε μαύρους καιρούς, συννεφιασμένους. Αλλά τίποτε δεν χάθηκε. Όσο υπάρχουν τρελοαίματοι Χρυσαυγίτες, υπάρχει ελπίδα. Όσο υπάρχουν οραματιστές, ιδεολόγοι, αλτρουιστές και περήφανοι Έλληνες, σαν τους Χρυσαυγίτες, υπάρχει ελπίδα.
Καθένας από εμάς θα ήθελε να είναι Καραϊσκάκης. Θα ήθελε να έχει γράψει εκείνος το γράμμα στον Κιουταχή, κι ακόμη περισσότερο θα ήθελε να γράψει σήμερα ένα γράμμα στον τούρκο. Και στο γράμμα να του λέει σε απλά ελληνικά: «Πώς τολμάς να κρατάς αιχμάλωτους δυο Έλληνες; Πώς τολμάς να απειλείς με κατοχή του Αιγαίου; Πώς τολμάς να σηκώνεις τα μάτια σου στην Ελλάδα;»
Ναι, είμαστε τρελοαίματοι και αμετανόητοι. Και η φλόγα της ψυχής μας θα κάψει τα μάρμαρα και θα ελευθερώσει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Βλέπεις από μικρά παιδιά δεν μάθαμε βιβλία, δεν μάθαμε τραγούδια, δεν μάθαμε τίποτε άλλο από ένα μόνο στίχο του Παλαμά: «Τούτο το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα, μεθύστε με το αθάνατο κρασί του εικοσιένα».