Καθώς το καλοκαίρι (ημερολογιακά τουλάχιστον) έφτασε στο τέλος του,
αυτό το οποίο βλέπουμε μακρόχρονα σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής από τις
αλλεπάλληλες μνημονιακές κυβερνήσεις (με πιο πρόσφατη εντολοδόχο αυτή
της «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης) είναι ότι τίποτα επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει.
Η αποικιοποίηση της Χώρας συνεχίζεται με σταθερούς ρυθμούς, η
«κινεζοποίηση» του Ελληνικού Λαού προχωρά, οι φόροι εξακολουθούν να τον
γονατίζουν, η ανεργία εξακολουθεί να θερίζει τόσο τους νέους όσο και τους μεγαλύτερους στην ηλικία,
παρά τα όποια επικοινωνιακά τερτίπια προπαγάνδας της κυβέρνησης και των
αυλικών της, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις εξακολουθούν να κινούνται
σε επίπεδα που «φλερτάρουν» έντονα με την έσχατη εξαθλίωση.
Εφτά και πλέον χρόνια μετά το σημαδιακό πολιτικά και κοινωνικά 2010, με τέσσερις διαδοχικές μνημονιακές κυβερνήσεις να αναλαμβάνουν την διεκπεραίωση της «βρώμικης δουλειάς», η Πατρίδα και ο Λαός εξακολουθούν να βρίσκονται σε κατάσταση ομηρίας, αλλά και απελπισίας. Αυτή η θλιβερή αλλά τόσο υπαρκτή πραγματικότητα είναι που κάνει ακόμη πιο άθλιες και αποκρουστικές τις επιτηδευμένες θεατρικές παραστάσεις που δίνει ο θίασος του «συνταγματικού τόξου», κυβέρνηση και μνημονιακή αντιπολίτευση. Το σύστημα της εθνικής προδοσίας και της κοινωνικής αναλγησίας ποντάρει, συν τοις άλλοις, στην δύναμη της συνήθειας και των κατεστημένων αντιλήψεων.
Θεωρούν ότι ο Ελληνικός Λαός θα τους ψηφίσει (και θα τους στηρίξει) ξανά με την λογική του «λιγότερο κακού», μη διακινδυνεύοντας την επιλογή «ακραίων» επιλογών, οι οποίες θα είναι (πολύ) επικίνδυνες πολιτικά όχι βεβαίως για την Ελλάδα και τους Έλληνες, αλλά για το καθεστώς της Μεταπολίτευσης και της Μνημονιακής κατοχής που έφτασαν την Χώρα στην σημερινή τραγική κατάσταση. Η ισχυροποίηση εντός και εκτός Κοινοβουλίου του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος, η ολοένα και αυξανόμενη πολιτική συστράτευση με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ των Ελλήνων εκείνων που ζητούν Εθνική Επιβίωση σήμερα για να καταστεί δυνατή η Εθνική Ανόρθωση αύριο, αποτελεί τόσο το μεγάλο άγχος (και φόβο) του ποικιλόμορφου εγχωρίου κατεστημένου και των εντολέων του όσο και την μόνη ρεαλιστική απάντηση στα εθνοκτόνα σχέδια εξόντωσης της Πατρίδας των Ελλήνων.
Πολεμώντας, λοιπόν, την δύναμη της συνήθειας και των κατεστημένων αντιλήψεων, κάθε Συνειδητοποιημένος Έλληνας και Ελληνίδα έχει μια και μοναδική πολιτική επιλογή Εθνικής και Κοινωνικής Αντίστασης: την Πλήρη Συνταύτιση και Συμπόρευση με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ