Άρθρο από την εφημερίδα "Χρυσή Αυγή"
Γράφει ο Ματθαιόπουλος Αρτέμης
Η αναζωπύρωση της θεωρίας των δύο άκρων ανέδειξε την δυϊκή φύση της λογικής που διέπει την εγχώρια εξουσία, η οποία, παντελώς ανιστόρητα και χοντροκομμένα διακήρυξε με αυταρχική έξαρση την πολιτική, ηθική, ιστορική και στρατιωτική ανωτερότητα της αριστεράς. Όμως, η ιστορία -και πολύ περισσότερο η νεότερη ελληνική- έχει αποτυπώσει την αριστερή «ανωτερότητα» με τα πλέον μελανά χρώματα και υπενθυμίζει τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε ο κομμουνισμός μέσα σε έναν μόνο αιώνα να καταστήσει το όνομα του συνώνυμο με την απόλυτη καταστροφή.
Αμφότερες οι περίοδοι κατά τις οποίες ο κομμουνισμός αποτέλεσε κυρίαρχη δύναμη στην Ελλάδα, είτε στρατιωτικά είτε ιδεολογικά, χαρακτηρίζονται από μία βαθύτατη παρακμή, από μία πρωτόγονη οπισθοδρόμηση που τελικά κατέληξε σε εθνικά εγκλήματα και βαρύτατες προδοσίες. Προδοσίες για τις οποίες αντί να ζητήσουν συγγνώμη οι πολιτικοί επίγονοι των φυσικών αυτουργών που τις διέπραξαν, τις επικροτούν ώστε τελικά να κατηγορούνται ως προδότες όλοι εκείνοι που δεν συντέλεσαν στην ολοκλήρωση των εθνικοαποδομητικών τους επιδιώξεων.
Ποιους και ποιες πράξεις, λοιπόν, υπερασπίζονται οι υπέρμαχοι της «ανωτερότητας» του κομμουνισμού; Ας περιοριστούμε χρονικά και γεωγραφικά και ας αφήσουμε τον αναγνώστη να διεξάγει τα δικά του συμπεράσματα. Αρχικά, τους εντολοδόχους της πρώην ΕΣΣΔ που ήδη από την δεκαετία του 1920 διακήρυτταν την «προλεταριακή» ανάγκη ανεξαρτητοποίησης της Μακεδονίας και της Θράκης και της μετέπειτα ενσωμάτωσης τους στην Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, ως προϋπόθεση για την εξάπλωση της σοσιαλιστικής επανάστασης στα Βαλκάνια. Στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς όπου και ετέθη το εν λόγω ζήτημα, το ΚΚΕ υπερψήφισε την πρόταση των Βουλγάρων συντρόφων του, οι οποίοι λίγα χρόνια αργότερα επρόκειτο να πνίξουν στο αίμα ολόκληρη τη Μακεδονία κατά τη διάρκεια της τριπλής κατοχής. Έτσι, το 1924 στο Γ΄ Συνέδριο του ΚΚΕ αποφασίζεται η επικύρωση της ως άνω απόφασης και κάπως έτσι οι προλεταριακές φανφάρες των πειθήνιων οργάνων του Λένιν για «ανεξάρτητο κράτος της Μακεδονίας» και για «το δικαίωμα των προλετάριων της Μακεδονίας-Θράκης να αποκτήσουν πλήρη κοινωνική και εθνική ανεξαρτησία» αποτέλεσαν τον προάγγελο της παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, με πρωτεργάτη τον «σύντροφο» Τίτο.
Το ίδιο έτος γράφει επίσημα το ΚΚΕ στα έντυπα του: «Το μοίρασμα της Μακεδονίας μεταξύ της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδος και της Βουλγαρίας, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τον πόθο των Μακεδόνων στα διάφορα κομμάτια της διαμελισμένης των πατρίδος προς την συνένωση και την αποκατάσταση μιας Μακεδονίας ενιαίας και ανεξάρτητης. Ο ίδιος πόθος για μια ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη συνενώνει τον θρακικό λαό, που έχει κατατεμαχισθή σε τρία μέρη, από την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Βουλγαρία»! Αυτοί που έβλεπαν τα γειτονικά κομμουνιστικά κράτη ως φυσικούς συμμάχους και εν δυνάμει απελευθερωτές των «καταπιεσμένων μειονοτήτων» της Μακεδονίας και της Θράκης, κατήγγειλαν ως προδότες τους μπουρζουάδες Έλληνες επειδή ήταν... εθνικοί δυνάστες που υποδούλωσαν τους Μακεδόνες αμέσως μετά την... τουρκοκρατία! Για όσους το αμφισβητούν, ιδού τι έγραφε σχετικώς το ΚΚΕ: «Από τον πόλεμο του 1912, ο Μακεδόνικος λαός έχασε την ενότητα του. Απελυτρώθη από τον Τούρκο αγά και βέη, διά να υποδουλωθή εις τους Έλληνας, Βουλγάρους και Σέρβους μεγαλέμπορους, βιομηχάνους και τσιφλικάδες, οι οποίοι εμοιράστηκαν μεταξύ τους τη Μακεδονία προς εκμετάλλευσιν».
Βρισκόμαστε στο έτος 1932 και ο Ριζοσπάστης φιλοξενεί σε κεντρικό του άρθρο τον τίτλο: «ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΖΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!», για να συμπαρασταθεί προφανώς στην μαμά Μόσχα που ένα έτος πριν διόρισε με πραξικοπηματικό τρόπο αρχηγό του ΚΚΕ τον Νίκο Ζαχαριάδη, ώστε, σε αντίθεση με την εκλεγμένη ηγεσία του κόμματος που εκτόπισε, να «διεξάγει τον αγώνα για το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης των εθνών, φτάνοντας και μέχρις αποχωρισμού, κατά της εθνικής καταπίεσης και του εκδιωγμού των Μακεδόνων και Τούρκων».
Εάν επεκταθούμε χρονικά μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και φυσικά κατά τα έτη του συμμοριτοπολέμου, τα έργα και οι ημέρες των ηγετών και των επιφανών στελεχών του ΚΚΕ αποτελούν το μεγαλύτερο μνημείο δουλοπρέπειας σε τρίτη, ξένη δύναμη και πρωτοφανούς μίσους εναντίον της Ελλάδος και κάθε τι εθνικού, εναντίον του οποίου το «κόμμα του αίματος και της προδοσίας», όπως αληθώς έχει περιγραφεί, ξέσπασε τη μανία του σφάζοντας με κονσερβοκούτια οποιονδήποτε διαφωνούσε με τις αποφάσεις της μαμάς Σοβιετίας.
Το γεγονός ότι τα ως άνω αποδεικτικά στοιχεία της προδοσίας του ΚΚΕ εις βάρος της Ελλάδος παραμένουν άγνωστα στον ελληνικό λαό έγκειται στην ιδεολογική του ηγεμονία και στην δειλία με την οποία το αντιμετώπισε η λεγόμενη δεξιά, κυρίως από την μεταπολίτευση κι έπειτα. Για τον λόγο αυτό λοιπόν η σύγχρονη Ιερά Εξέταση του αριστερισμού εξαπολύει εις βάρος της Χρυσής Αυγής ένα ανελέητο κυνήγι μαγισσών, επειδή αρνείται να υποκύψει στην ηγεμονία του και να αποσιωπήσει τα εγκλήματα που έχει διαπράξει εις βάρος του λαού και της Πατρίδος.
Η αναζωπύρωση της θεωρίας των δύο άκρων ανέδειξε την δυϊκή φύση της λογικής που διέπει την εγχώρια εξουσία, η οποία, παντελώς ανιστόρητα και χοντροκομμένα διακήρυξε με αυταρχική έξαρση την πολιτική, ηθική, ιστορική και στρατιωτική ανωτερότητα της αριστεράς. Όμως, η ιστορία -και πολύ περισσότερο η νεότερη ελληνική- έχει αποτυπώσει την αριστερή «ανωτερότητα» με τα πλέον μελανά χρώματα και υπενθυμίζει τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε ο κομμουνισμός μέσα σε έναν μόνο αιώνα να καταστήσει το όνομα του συνώνυμο με την απόλυτη καταστροφή.
Αμφότερες οι περίοδοι κατά τις οποίες ο κομμουνισμός αποτέλεσε κυρίαρχη δύναμη στην Ελλάδα, είτε στρατιωτικά είτε ιδεολογικά, χαρακτηρίζονται από μία βαθύτατη παρακμή, από μία πρωτόγονη οπισθοδρόμηση που τελικά κατέληξε σε εθνικά εγκλήματα και βαρύτατες προδοσίες. Προδοσίες για τις οποίες αντί να ζητήσουν συγγνώμη οι πολιτικοί επίγονοι των φυσικών αυτουργών που τις διέπραξαν, τις επικροτούν ώστε τελικά να κατηγορούνται ως προδότες όλοι εκείνοι που δεν συντέλεσαν στην ολοκλήρωση των εθνικοαποδομητικών τους επιδιώξεων.
Ποιους και ποιες πράξεις, λοιπόν, υπερασπίζονται οι υπέρμαχοι της «ανωτερότητας» του κομμουνισμού; Ας περιοριστούμε χρονικά και γεωγραφικά και ας αφήσουμε τον αναγνώστη να διεξάγει τα δικά του συμπεράσματα. Αρχικά, τους εντολοδόχους της πρώην ΕΣΣΔ που ήδη από την δεκαετία του 1920 διακήρυτταν την «προλεταριακή» ανάγκη ανεξαρτητοποίησης της Μακεδονίας και της Θράκης και της μετέπειτα ενσωμάτωσης τους στην Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, ως προϋπόθεση για την εξάπλωση της σοσιαλιστικής επανάστασης στα Βαλκάνια. Στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς όπου και ετέθη το εν λόγω ζήτημα, το ΚΚΕ υπερψήφισε την πρόταση των Βουλγάρων συντρόφων του, οι οποίοι λίγα χρόνια αργότερα επρόκειτο να πνίξουν στο αίμα ολόκληρη τη Μακεδονία κατά τη διάρκεια της τριπλής κατοχής. Έτσι, το 1924 στο Γ΄ Συνέδριο του ΚΚΕ αποφασίζεται η επικύρωση της ως άνω απόφασης και κάπως έτσι οι προλεταριακές φανφάρες των πειθήνιων οργάνων του Λένιν για «ανεξάρτητο κράτος της Μακεδονίας» και για «το δικαίωμα των προλετάριων της Μακεδονίας-Θράκης να αποκτήσουν πλήρη κοινωνική και εθνική ανεξαρτησία» αποτέλεσαν τον προάγγελο της παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, με πρωτεργάτη τον «σύντροφο» Τίτο.
Το ίδιο έτος γράφει επίσημα το ΚΚΕ στα έντυπα του: «Το μοίρασμα της Μακεδονίας μεταξύ της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδος και της Βουλγαρίας, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τον πόθο των Μακεδόνων στα διάφορα κομμάτια της διαμελισμένης των πατρίδος προς την συνένωση και την αποκατάσταση μιας Μακεδονίας ενιαίας και ανεξάρτητης. Ο ίδιος πόθος για μια ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη συνενώνει τον θρακικό λαό, που έχει κατατεμαχισθή σε τρία μέρη, από την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Βουλγαρία»! Αυτοί που έβλεπαν τα γειτονικά κομμουνιστικά κράτη ως φυσικούς συμμάχους και εν δυνάμει απελευθερωτές των «καταπιεσμένων μειονοτήτων» της Μακεδονίας και της Θράκης, κατήγγειλαν ως προδότες τους μπουρζουάδες Έλληνες επειδή ήταν... εθνικοί δυνάστες που υποδούλωσαν τους Μακεδόνες αμέσως μετά την... τουρκοκρατία! Για όσους το αμφισβητούν, ιδού τι έγραφε σχετικώς το ΚΚΕ: «Από τον πόλεμο του 1912, ο Μακεδόνικος λαός έχασε την ενότητα του. Απελυτρώθη από τον Τούρκο αγά και βέη, διά να υποδουλωθή εις τους Έλληνας, Βουλγάρους και Σέρβους μεγαλέμπορους, βιομηχάνους και τσιφλικάδες, οι οποίοι εμοιράστηκαν μεταξύ τους τη Μακεδονία προς εκμετάλλευσιν».
Βρισκόμαστε στο έτος 1932 και ο Ριζοσπάστης φιλοξενεί σε κεντρικό του άρθρο τον τίτλο: «ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΖΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!», για να συμπαρασταθεί προφανώς στην μαμά Μόσχα που ένα έτος πριν διόρισε με πραξικοπηματικό τρόπο αρχηγό του ΚΚΕ τον Νίκο Ζαχαριάδη, ώστε, σε αντίθεση με την εκλεγμένη ηγεσία του κόμματος που εκτόπισε, να «διεξάγει τον αγώνα για το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης των εθνών, φτάνοντας και μέχρις αποχωρισμού, κατά της εθνικής καταπίεσης και του εκδιωγμού των Μακεδόνων και Τούρκων».
Εάν επεκταθούμε χρονικά μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και φυσικά κατά τα έτη του συμμοριτοπολέμου, τα έργα και οι ημέρες των ηγετών και των επιφανών στελεχών του ΚΚΕ αποτελούν το μεγαλύτερο μνημείο δουλοπρέπειας σε τρίτη, ξένη δύναμη και πρωτοφανούς μίσους εναντίον της Ελλάδος και κάθε τι εθνικού, εναντίον του οποίου το «κόμμα του αίματος και της προδοσίας», όπως αληθώς έχει περιγραφεί, ξέσπασε τη μανία του σφάζοντας με κονσερβοκούτια οποιονδήποτε διαφωνούσε με τις αποφάσεις της μαμάς Σοβιετίας.
Το γεγονός ότι τα ως άνω αποδεικτικά στοιχεία της προδοσίας του ΚΚΕ εις βάρος της Ελλάδος παραμένουν άγνωστα στον ελληνικό λαό έγκειται στην ιδεολογική του ηγεμονία και στην δειλία με την οποία το αντιμετώπισε η λεγόμενη δεξιά, κυρίως από την μεταπολίτευση κι έπειτα. Για τον λόγο αυτό λοιπόν η σύγχρονη Ιερά Εξέταση του αριστερισμού εξαπολύει εις βάρος της Χρυσής Αυγής ένα ανελέητο κυνήγι μαγισσών, επειδή αρνείται να υποκύψει στην ηγεμονία του και να αποσιωπήσει τα εγκλήματα που έχει διαπράξει εις βάρος του λαού και της Πατρίδος.