Το πιο κυρίαρχο, ίσως, χαρακτηριστικό της μαρξιστικής ιδεολογίας και
του κομμουνισμού σ’ όλες τις εκδοχές τους είναι ο φθόνος, ο οποίος
αποτελεί το ένστικτο που λειτουργεί σαν οξυγόνο για την λειτουργία τους
σ’ όλες τις πιθανές και απίθανες εκφάνσεις και εκφράσεις τους. Το μίζερο
πνεύμα του φθόνου δεν αρκείται στο να μην έχεις εσύ τίποτα δικό σου ή
να μην διαθέτεις προσωπικότητα, αλλά αντίστοιχα πρέπει και οι υπόλοιποι
να μην έχουν τίποτα απολύτως και να μην διαθέτουν κι αυτοί
προσωπικότητα.
Καθετί που εξυπηρετεί την επιβίωση – αναβίωση, την ανάπτυξη και την
περαιτέρω γιγάντωση του εγκληματικού κομμουνισμού θεωρείται από τους
κήρυκες της σύγχρονης «πολιτικής ορθότητας» ως ενδείξεις ελευθερίας,
δημοκρατίας, πλουραλισμού και προόδου. Για τις πάσης φύσεως εκδοχές
της αριστεράς η κριτική και η αναθεώρηση της Ιστορίας είναι όχι μόνο
ανεκτή, αλλά και επιβεβλημένη. Αρκεί, βεβαίως, να μην στρέφεται εναντίον
της, γιατί τότε η «κασσέτα» αρχίζει να παίζει τις χιλιομασημένες λέξεις
- εκφράσεις του «χυδαίου αντικομμουνισμού», της «πατριδοκαπηλείας», του
«αναχρονισμού», του «φασιστικού παραληρήματος», του «θρησκευτικού
σκοταδισμού», κ.ο.κ. Απαγορεύεται δια ροπάλου (μεταφορικώς και
κυριολεκτικώς) να μιλήσεις για τα ανήλιαγα δολοφονικά μπουντρούμια της
KGB (NKVD), της Σιγκουρίμι, της Σεκιουριτάτε, της Στάζι, της ΑΝΟ και
όλων των υπολοίπων ασφαλίτικων καταστάσεων του «υπαρκτού σοσιαλισμού»,
καθώς με απύθμενο θράσος οι σημερινοί απολογητές και υμνητές τους
σκούζουν, σαν νταβραντισμένοι κεραμιδόγατοι, ότι εκεί ανθούσαν τα
ανθρώπινα δικαιώματα και απλώς οι «πράκτορες», οι «συνωμότες» και οι
«εχθροί του λαού» εισέπρατταν την δίκαιη προλεταριακή οργή…
Το οξύμωρο(;) της όλης υπόθεσης είναι ότι ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο το δηλητηριώδες κομμουνιστικό τοξικό νέφος διαλύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να χρειαστεί να φυσήξει άνεμος πολέμου, στην Πατρίδα μας η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς συνεχίζει να υφίσταται σαν να μην άλλαξε απολύτως τίποτα στον ορίζοντα. 43 χρόνια μεταπολίτευσης απέδειξαν ότι η έννοια της εξουσίας δεν ταυτίζεται τόσο με το υλικό πεδίο όσο με την κυριαρχία επί του πνεύματος και την δυνατότητα επηρεασμού και απονομής των χαρακτηρισμών «καλό», «κακό», «σωστό», «λάθος» σε πρόσωπα, καταστάσεις, δομές και θεσμούς.
Πέρα από τους «ορθόδοξους» μπολσεβίκους του ΚΚΕ, του εγχώριου παραρτήματος της Μόσχας, το οποίο συντηρεί το μαγαζάκι του παρότι τα κεντρικά «κατέβασαν ρολά», υπάρχουν και ένα σωρό ακόμη από εγχώριες παραλλαγές του αιμοσταγούς κομμουνισμού, οι οποίες με σοβαροφάνεια και απύθμενο θράσος γράφουν και ομιλούν για τον «θρύλο» που συνοδεύει τον Ζαχαριάδη, τον Βελουχιώτη, τον Μπελογιάννη και άλλα παρόμοια αντεθνικά και αντιλαϊκά καθάρματα που αιματοκύλισαν την Πατρίδα και τον Λαό.
Η φιλελεύθερη δεξιά, εγκλωβισμένη στην φυσική ατολμία της, την μόνιμα αντιηρωική στάση της, την αμηχανία και τον κοσμοπολίτικο εθνομηδενισμό της, έπεσε στην παγίδα της σύγχυσης και της συμπόρευσης με την μαρξιστική αριστερά. Απαρνούμενη την σύγχρονη Ιστορία του Τόπου, προσβάλλοντας βάναυσα τους απλούς Εργάτες και Αγρότες που αποσόβησαν την σοβιετοποίηση και την δορυφοριοποίηση της Χώρας, λησμονώντας προκλητικά τις νίκες της περιόδου 1944-49, έφτυσε πάνω στους τάφους των νεκρών πολεμιστών εκείνης της περιόδου, ικετεύοντας ηθική νομιμοποίηση και εύσημα πολιτικής συμπεριφοράς από τα ορφανά του Στάλιν. Για να βγαίνει ο κάθε «φλούφλης», σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και να λέει «μην ταυτίζετε την αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ», ενώ ταυτόχρονα δηλώνει ο ιερόσυλος ότι «τιμώ και σέβομαι τους αγώνες της αριστεράς»! Ή για να προκαλεί τα ιερά και τα όσια το κάθε κακομαθημένο βουτυρόπαιδο, σαν τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, δηλώνοντας ότι «το δικαίωμα στον καθένα να καίει την Ελληνική Σημαία είναι αναφαίρετο»!
Με αυτά και άλλα πολλά, η εγχώρια πολιτική έκφραση της φιλελεύθερης δεξιάς, η ΝΔ, έχει εξαφανίσει προ πολλού από την ατζέντα της καθετί που αφορά μείωση της κομμουνιστικής ιδιοσυγκρασίας. Ιδίως δε, τις στρατιωτικές συντριβές των εγχώριων «σκύλων» της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ένωσης από τον Ελληνικό Στρατό. Λέξη για τον Μακρυγιάννη, το Βίτσι, τον Γράμμο. Τσιμουδιά για τον Μελιγαλά, τον Φενεό, την Στιμάγκα, το Λιτόχωρο. Η υπόμνηση της Αλήθειας και της «σφαλιάρας» εκείνης της περιόδου που άρπαξαν οι συμμορίτες από τους ψυχωμένους Έλληνες Στρατιώτες θεωρούνται ως «γιορτές μίσους». Η απόλυτα ταυτισμένη με την θριλερική οργουελιανή ατμόσφαιρα μαρξιστική αριστερά δεν επιθυμεί να πετάξει στον ορίζοντα ούτε φτερό πραγματικότητας. Και σ’ αυτή την μόνιμη παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας έχει ως συνεπή συνοδοιπόρο και συναποφασιστή την φιλελεύθερη δεξιά, με την οποία από κοινού ψηφίζουν εθνοκτόνα Μνημόνια, τζαμιά για μουσουλμάνους, σύμφωνα συμβίωσης για ομοφυλόφιλους, «αντιρατσιστικά» νομοσχέδια κατά των Ελλήνων. Εκεί που το «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς συναντά τον «ορθό λόγο» της δεξιάς, ο Εθνικισμός αποτελεί το μόνο γνήσια Ελληνικό ανάχωμα απέναντί τους. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Το οξύμωρο(;) της όλης υπόθεσης είναι ότι ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο το δηλητηριώδες κομμουνιστικό τοξικό νέφος διαλύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να χρειαστεί να φυσήξει άνεμος πολέμου, στην Πατρίδα μας η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς συνεχίζει να υφίσταται σαν να μην άλλαξε απολύτως τίποτα στον ορίζοντα. 43 χρόνια μεταπολίτευσης απέδειξαν ότι η έννοια της εξουσίας δεν ταυτίζεται τόσο με το υλικό πεδίο όσο με την κυριαρχία επί του πνεύματος και την δυνατότητα επηρεασμού και απονομής των χαρακτηρισμών «καλό», «κακό», «σωστό», «λάθος» σε πρόσωπα, καταστάσεις, δομές και θεσμούς.
Πέρα από τους «ορθόδοξους» μπολσεβίκους του ΚΚΕ, του εγχώριου παραρτήματος της Μόσχας, το οποίο συντηρεί το μαγαζάκι του παρότι τα κεντρικά «κατέβασαν ρολά», υπάρχουν και ένα σωρό ακόμη από εγχώριες παραλλαγές του αιμοσταγούς κομμουνισμού, οι οποίες με σοβαροφάνεια και απύθμενο θράσος γράφουν και ομιλούν για τον «θρύλο» που συνοδεύει τον Ζαχαριάδη, τον Βελουχιώτη, τον Μπελογιάννη και άλλα παρόμοια αντεθνικά και αντιλαϊκά καθάρματα που αιματοκύλισαν την Πατρίδα και τον Λαό.
Η φιλελεύθερη δεξιά, εγκλωβισμένη στην φυσική ατολμία της, την μόνιμα αντιηρωική στάση της, την αμηχανία και τον κοσμοπολίτικο εθνομηδενισμό της, έπεσε στην παγίδα της σύγχυσης και της συμπόρευσης με την μαρξιστική αριστερά. Απαρνούμενη την σύγχρονη Ιστορία του Τόπου, προσβάλλοντας βάναυσα τους απλούς Εργάτες και Αγρότες που αποσόβησαν την σοβιετοποίηση και την δορυφοριοποίηση της Χώρας, λησμονώντας προκλητικά τις νίκες της περιόδου 1944-49, έφτυσε πάνω στους τάφους των νεκρών πολεμιστών εκείνης της περιόδου, ικετεύοντας ηθική νομιμοποίηση και εύσημα πολιτικής συμπεριφοράς από τα ορφανά του Στάλιν. Για να βγαίνει ο κάθε «φλούφλης», σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και να λέει «μην ταυτίζετε την αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ», ενώ ταυτόχρονα δηλώνει ο ιερόσυλος ότι «τιμώ και σέβομαι τους αγώνες της αριστεράς»! Ή για να προκαλεί τα ιερά και τα όσια το κάθε κακομαθημένο βουτυρόπαιδο, σαν τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, δηλώνοντας ότι «το δικαίωμα στον καθένα να καίει την Ελληνική Σημαία είναι αναφαίρετο»!
Με αυτά και άλλα πολλά, η εγχώρια πολιτική έκφραση της φιλελεύθερης δεξιάς, η ΝΔ, έχει εξαφανίσει προ πολλού από την ατζέντα της καθετί που αφορά μείωση της κομμουνιστικής ιδιοσυγκρασίας. Ιδίως δε, τις στρατιωτικές συντριβές των εγχώριων «σκύλων» της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ένωσης από τον Ελληνικό Στρατό. Λέξη για τον Μακρυγιάννη, το Βίτσι, τον Γράμμο. Τσιμουδιά για τον Μελιγαλά, τον Φενεό, την Στιμάγκα, το Λιτόχωρο. Η υπόμνηση της Αλήθειας και της «σφαλιάρας» εκείνης της περιόδου που άρπαξαν οι συμμορίτες από τους ψυχωμένους Έλληνες Στρατιώτες θεωρούνται ως «γιορτές μίσους». Η απόλυτα ταυτισμένη με την θριλερική οργουελιανή ατμόσφαιρα μαρξιστική αριστερά δεν επιθυμεί να πετάξει στον ορίζοντα ούτε φτερό πραγματικότητας. Και σ’ αυτή την μόνιμη παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας έχει ως συνεπή συνοδοιπόρο και συναποφασιστή την φιλελεύθερη δεξιά, με την οποία από κοινού ψηφίζουν εθνοκτόνα Μνημόνια, τζαμιά για μουσουλμάνους, σύμφωνα συμβίωσης για ομοφυλόφιλους, «αντιρατσιστικά» νομοσχέδια κατά των Ελλήνων. Εκεί που το «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς συναντά τον «ορθό λόγο» της δεξιάς, ο Εθνικισμός αποτελεί το μόνο γνήσια Ελληνικό ανάχωμα απέναντί τους. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ