Εάν η συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Βασίλη Λεβέντη κινήθηκε
στα όρια του γραφικού, η αντίστοιχη συνάντηση με τον ανεπάγγελτο και
παιδί του κομματικού σωλήνα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα κινείται εντός
της σύγχυσης, της αμάθειας και του μαζοχισμού.
Πέρα από την απορία τι είδους κοινό πεδίο συνεννόησης θα μπορούσαν να
έχουν οι αρχηγοί ενός φιλελεύθερου και ενός (ακραία) κομμουνιστικού
κόμματος (εκτός από την βεβαιωμένη και αναμενόμενη αντίθεση στη νυν
συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ), προκαλεί εντύπωση και ο τρόπος
δικαιολόγησης της συνάντησης αυτής από τον Μητσοτάκη.
Συγκεκριμένα,
δήλωσε ότι «ασφαλώς με το ΚΚΕ υπάρχουν σημαντικές ιδεολογικές διαφορές,
αλλά είναι κοινή θέση μας ότι έχουμε – και οφείλουμε να έχουμε – ειλικρινείς και αξιόπιστες σχέσεις προς όφελος της Δημοκρατίας».Κλασσική «πολιτικά ορθή» τοποθέτηση από τον νυν αρχηγό της ΝΔ, η οποία όμως αντί να επεξηγεί μπερδεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Τι είδους «όφελος» για την Δημοκρατία έχει μια συζήτηση με ένα κόμμα το οποίο θέλει να την καταργήσει και δεν το κρύβει άλλωστε;
Ενδιαφέρον, όμως, έχει και το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης έδωσε στον Κουτσούμπα ένα αναμνηστικό δώρο, το οποίο ήταν ένα έγγραφο από το αρχείο του πατέρα του και αφορούσε την συμμαχία του ΕΑΜ και της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης, η οποία υπεγράφη στις 7 Νοεμβρίου 1943. Μάλιστα, ο Μητσοτάκης δήλωσε ότι αυτή η συμφωνία (η επονομασθείσα «του Θερίσου») έβαλε την βάση για να αποτραπεί ο εμφύλιος στην Κρήτη και φέρει την υπογραφή του πατρός του.
Ο Κουτσούμπας δεν απάντησε ανάλογα, δωρίζοντας δηλαδή κι αυτός με την σειρά του είτε το πιστόλι του Μπελογιάννη είτε κάποιο κονσερβοκούτι - κειμήλιο, με τα οποία δολοφονούσαν κι έσφαζαν αμάχους την περίοδο 1943 -1949, αλλά ο συμβολισμός της κίνησης Μητσοτάκη είναι ξεκάθαρος ως προς την ιδεολογική υποδούλωση και τον μαζοχισμό που διέπει τη ΝΔ.
Κάποτε (1982) η ΝΔ, τον καιρό που προσπαθούσε να κοροϊδέψει τους δεξιούς που την ψηφίζανε και να τους συγκρατήσει στο μαντρί της, αποχωρούσε σύσσωμη από τη Βουλή όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγνώριζε ως «Εθνική Αντίσταση» το ΕΑΜ, του οποίου ο πραγματικός σκοπός ήταν να μετατρέψει την Ελλάδα σ’ ένα ακόμη παράρτημα του «ερυθρού παραδείσου».
Σήμερα, δεν κρατά το παραμικρό πρόσχημα, καθώς όχι μόνο συνεχίζει «να τιμά και να σέβεται τους αγώνες της αριστεράς», αλλά φροντίζει ακόμη και με την δωρεά αναμνηστικών εγγράφων του παρελθόντος να νομιμοποιεί ηθικά και πολιτικά τις ορδές του Βελουχιώτη, του Μπελογιάννη και των άλλων οπαδών του Στάλιν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ