Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Η
τραγωδία της οικονομικής κατάστασης στη Χώρα μας έχει αγγίξει κάθε
πτυχή του δημοσίου βίου. Σύμφωνα λοιπόν με δημοσιεύματα του τύπου το
ΑΠΘ, ένα από τα καλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της Πατρίδος μας,
κινδυνεύει με χρεοκοπία. Διαβάστε τι γράφει σχετικό δημοσίευμα της
καθημερινής: «Υπό
κατάρρευση βρίσκεται το ΑΠΘ καθώς δεν υπάρχει πλέον απόθεμα προκειμένου
να καλυφθούν οι ανάγκες του πανεπιστημίου. Ενδεικτικό της τραγικής
κατάστασης είναι το γεγονός ότι οι δαπάνες αγγίζουν τα 18 εκατ. ευρώ
περίπου μέχρι το τέλος του έτους, ενώ τα έσοδα ανέρχονται στα 12 εκατ.
ευρώ περίπου βάσει του προϋπολογισμού.
Για τον επόμενο
χρόνο προβλέπεται έλλειμμα 6,15 εκατ. ευρώ. Εξαιτίας της οικονομικής
δυσπραγίας θα υπάρξει και σοβαρό πρόβλημα λειτουργίας.Σύμφωνα με την έκθεση που κατετέθη στο Υπουργείο Παιδείας τα έξοδα ξεπερνούν το ποσό των 22.000.000 €.». το
πρόβλημα βέβαια δεν αγγίζει μόνο το ΑΠΘ, αλλά όλα σχεδόν τα ΑΕΙ και τα
ΤΕΙ που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα. Το πρόβλημα με τα εκπαιδευτικά
ιδρύματα δεν είναι τωρινό, ούτε είναι απόρροια της οικονομικής κρίσεως.
Με δεδομένο τον προϋπολογισμό κάθε οικονομικού έτους και με δεδομένη την
συνεχή αύξηση ΑΕΙ και ΤΕΙ τα τελευταία 30 χρόνια η κατάσταση
αναμενόμενο ήταν να φτάσει στο απροχώρητο. Οι οικονομικές δυνατότητες
της Χώρας μας καθώς και πληθυσμιακή αύξηση δεν δικαιολογούσαν, ούτε και
δικαιολογούν να υπάρχουν σήμερα 40 ΑΕΙ με διάσπαρτα τμήματα σε κάθε
ραχούλα και λαγγαδιά. Η Μεγάλη Βρετανία των 75 εκατομμυρίων κατοίκων
έχει 108 πανεπιστημιακά ιδρύματα, η Ελλάς των 11 εκατομμυρίων κατοίκων
έχει 40. 
Ο
κόσμος ζητούσε και οι κυβερνήσεις έταζαν και έκτιζαν πανεπιστήμια σε
κάθε νομό και σε κάθε πόλη. Το πώς θα συντηρούνταν αυτά τα ιδρύματα δεν
μπήκε κανείς στον κόπο να ρωτήσει. Ούτε το κράτος, που είχε και την
κύρια ευθύνη, αλλά ούτε και το πελατειακό κράτος. Δεν είπε κανείς να μην
υπάρχουν πανεπιστήμια, δεν είπε κανείς να μην πάνε τα παιδιά μας να
σπουδάσουν. Αλλά η αδυσώπητη πολιτική του δούναι και του λαβείν είχε
πάντα αντίθετη άποψη. Όπως προείπαμε, με συγκεκριμένα οικονομικά
κονδύλια δεν ήταν δυνατόν να συντηρηθούν τόσα ιδρύματα, και το
αποτέλεσμα σήμερα είναι όλα να έχουν πρόβλημα. Να χτιστεί κανένα
σωφρονιστικό ίδρυμα μπας και γλιτώσουμε από τις «άδειες» των εγκληματιών
λεφτά δεν υπήρχαν, να σπείρουν πανεπιστήμια σε όλη την επικράτεια,
υπήρχαν. Ο πολιτικός παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο. Πίσω βέβαια
από αυτόν τον παραλογισμό υπήρχαν και οι συντεχνίες των εκπαιδευτικών,
που η πληθώρα των αδιόριστων από αυτούς πίεζε καταστάσεις. Είναι
πασίγνωστο πόσοι δάσκαλοι βαφτίστηκαν καθηγητές για να επανδρώσουν τα
νέα ΑΕΙ που φύτρωναν σαν μανιτάρια, που σε διαφορετική περίπτωση ουδείς
εξ αυτών θα είχε την δυνατότητα να γίνει καθηγητής. Από την άλλη ήταν
μία πολύ καλή ευκαιρία της εκάστοτε κυβέρνησης να εκμαιεύει ψήφους. Και
σήμερα φτάσαμε στο απροχώρητο. Το τι πρέπει να γίνει από δω και στο εξής
είναι πασιφανές, κλείσιμο ιδρυμάτων που παραπαίουν, συγχωνεύσεις και
πάει λέγοντας. Αυτό βέβαια, ομολογουμένως, θα δυσαρεστήσει πολλούς αλλά
δεν γίνεται και διαφορετικά. Τις λάθος πολιτικές επιλογές στο
Ελλαδιστάν τις πληρώνει πάντα ο λαός και ουδέποτε οι πολιτικάντηδες που
σκάρωσαν το όλο σκηνικό.
Διαβάστε περισσότερα: https://ethnikismos.net/