Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Αν
και η Ελλάδα, μαζί με τους Έλληνες, έχει πάρει φωτιά και
τσουρουφλίζονται από τις επιπτώσεις των μνημονίων, ωστόσο αυτό δεν ήταν
αρκετό για τον κ. Στραβελάκη ώστε να θέσει τα κατάλληλα ερωτήματα στον
Η. Κασιδιάρη, κατά τη διάρκεια ραδιοφωνικής συνέντευξης. Ο
δημοσιογράφος αρκέστηκε σε άλλο ένα παραλήρημα με φασιστικές και
ναζιστικές φαμφάρες συν τοις άλλης που προσπαθούσε μέσω της
δημοσιογραφικής ιδιότητας- τρομάρα του- να παραστήσει και το δικαστή.
Δεν θα μείνουμε να σχολιάσουμε την τραγωδία των ερωτήσεων που δέχτηκε ο
συναγωνιστής, αλλά θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε λίγο φως σε μία απάντηση
που έδωσε ο Η. Κασιδιάρης και αφορούσε το καθεστώς της 4ης
Αυγούστου. Είπε λοιπόν ο συναγωνιστής, σε ερώτηση που του απεύθυνε ο
Στραβελάκης σχετικά με τη μνεία που κάνει η Χ.Α στον Μεταξά: «ήταν μία
εθνικιστική κυβέρνηση που αντιτάχθηκε με όλες της τις δυνάμεις στις
φασιστικές και ναζιστικές ορδές που έβαλλαν κατά της Πατρίδος μας». Δεν
θα σχολιάσουμε την αληθοφάνεια της απάντησης, αλλά θα μείνουμε στην
εικόνα που παρουσιάζεται τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα, και δεν
είναι άλλη από το μειδίαμα, και τη χλεύη που παρουσιάζουν οι
πολιτικάντηδες όταν γίνεται αναφορά, τόσο στο καθεστώς του Μεταξά όσο
και στο καθεστώς της 21ης
Απριλίου. Προσπαθούν δε κατ’ αυτό τον τρόπο να περάσουν στο
υποσυνείδητο του Ελληνικού λαού ότι από το 1936 και δώθε για όλα τα
δεινά του τόπου φταίνε αυτά τα καθεστώτα. Βοήθησε βέβαια σε αυτή την
διάδοση του ψεύδους τόσο η αριστερή όσο και η κεντρώα προπαγάνδα συν του
ότι τα σχολικά βιβλία δεν είναι κατάλληλα ενημερωμένα, αλλά μονόπλευρα.
Ευκαιρία δοθείσης από τη συνέντευξη του Η. Κασιδιάρη να πούμε και για
τις άλλες «δημοκρατικές» χούντες που έγιναν στα τελευταία εκατό έτη του
κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα και οι οποίες δεν τυγχάνουν ανάλογης
προβολής και μνείας για ευνόητους λόγους. Αρχής γενομένης είχαμε το
κίνημα του 1909 στου Γουδή, που όλος «τυχαίως» αποτελούνταν από
αντιβασιλικούς αξιωματικούς. Το κίνημα απαίτησε την απομάκρυνση των
διαδόχων από το στράτευμα και την αναβάθμιση του στρατεύματος. Στη
δεκάμηνη πολιτική αναταραχή που ακολούθησε «καλέστηκε» ο κρητικός
πολιτικός Ε. Βενιζέλος ώστε να βάλει τάξη. Έτσι έγινε και η επικράτηση
του Βενιζέλου στην πολιτική ζωή της Χώρας με όσα τραγικά ακολούθησαν την
πορεία του. Αργότερα, ως πρωθυπουργός ο Βενιζέλος ήρθε σε ρήξη με τον
Κωνσταντίνο για το θέμα της ουδετερότητας της Χώρας όσων αφορά τον Α΄ΠΠ,
και αυτό είχε σαν αφορμή να παραιτηθεί ο Βενιζέλος- αυτό έκανε πάντα
όταν τα έβρισκε σκούρα- να μεταβεί στην Κρήτη, και από κει ατμοπλοϊκώς
στη Θεσσαλονίκη όπου με την οργάνωση «Άμυνα», που αποτελούνταν από
βενιζελικούς αξιωματικούς που λιποτάκτησαν από το Μικρασιατικό μέτωπο,
ιδρύει και εγκαθιστά στη συμπρωτεύουσα την «Προσωρινή Κυβέρνηση», όλα
αυτά το 1917. Έτσι η Ελλάδα κόπηκε διοικητικά στη μέση. Από τη μία
υπήρχε ο νόμιμος βασιλέας και από την άλλη η πραξικοπηματική
επαναστατική κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης. Εάν αυτό δεν ονομάζεται χούντα
τότε τι είναι; Στη δεκαετία του ’20 είχαμε και τη δικτατορία του
Πάγκαλου, παππού του τωρινού Πάγκαλου, όπου με το στρατιωτικό κίνημα της
25ης
Ιουνίου 1925, ανέτρεψε την νόμιμη αλλά χλιαρή κυβέρνηση του
Μιχαλακόπουλου και κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία. Άλλη μία
«δημοκρατική» ενέργεια των κεντρώων της εποχής εκείνης και η οποία
ουδέποτε αναφέρεται. Τέλος, είχαμε πάλι με πρωτεργάτη τον Βενιζέλο το
αποτυχημένο κίνημα της 1ης
Μαρτίου 1935 που ουδέποτε πήρε σάρκα και οστά γιατί μαθεύτηκε πριν
ακόμη εκδηλωθεί. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα και την φυγάδευση του
Βενιζέλου στο εξωτερικό.
Να
μην μας κουνάνε λοιπόν το δάκτυλο οι δημοκρατάρες της ενημέρωσης και
της πολιτικής ότι για όλα σ’ αυτό τον Τόπο φταίει ο Μεταξάς και ο
Παπαδόπουλος.
Διαβάστε περισσότερα: https://ethnikismos.net/