Η ανήθικη και παράνομη δίωξη εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ αποτελεί μια
πρωτοφανή πολιτική σκευωρία στην σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδος, που
προκαλεί την διαφωνία και την αγανάκτηση κάθε έντιμου και σοβαρού
ανθρώπου. Ένας απ’ αυτούς, είναι και ο έγκυρος πολιτικός αναλυτής και
δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός, ο οποίος αν και δεν συνδέεται με τις
θέσεις και τις απόψεις της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, εν τούτοις, φερόμενος έντιμα,
δεν κλείνει τα μάτια και δεν παριστάνει τον αδιάφορο στα αίσχη ηθικού
και νομικού περιεχομένου που συμβαίνουν σε βάρος ενός έντιμου και
νόμιμου πολιτικού φορέα, ο οποίος εκφράζει εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων,
είναι κατοχυρωμένος σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις ως
Τρίτο Κόμμα και έχει διαρκή ανοδική πορεία.
Στο εξαιρετικό βιβλίο του «Η εισβολή των αμάχων», το οποίο
κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό και μιλάει για το καυτό ζήτημα της
λαθρομετανάστευσης, υπάρχει το πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο με τίτλο
«Πολιτικά κίνητρα και αντιφασιστικές ευκολίες», απ’ όπου προέρχονται
και τα κάτι παραπάνω αποσπάσματα που ακολουθούν:
«Η θεατρική σύλληψη όλων σχεδόν των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής μπορεί να χάιδεψε το αντιφασιστικό αίσθημα των πολιτών, αλλά η όλη διαδικασία προκάλεσε σοβαρά ερωτηματικά. Οι δημοκρατικοί κανόνες δεν έχουν εγκαθιδρυθεί για να εφαρμόζονται αλά καρτ, και βεβαίως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ούτε η δημοκρατική ευαισθησία μπορεί να έχει ιδεολογικό πρόσημο. Με αυτή την έννοια, ήταν ιδιαιτέρως ανησυχητικό το γεγονός ότι η κυρίαρχη τάση (ακόμα και στον χώρο της Αριστεράς, που έχει επώδυνη πείρα) είναι να παραβλέπει την εξόφθαλμη παραβίαση δημοκρατικών δικαιωμάτων επειδή αυτή στρέφεται εναντίον φασιστικού κόμματος.
Είναι αξιοσημείωτο ότι κόμματα, ΜΜΕ και κοινωνία των πολιτών πρακτικά αποδέχθηκαν χωρίς διαμαρτυρία το ομολογημένο γεγονός ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Και όλα αυτά πριν τη δολοφονία, και όταν κανένας δεν είχε εκφράσει την θεωρία περί εγκληματικής οργάνωσης. Η αποδοχή, όμως, ουσιαστικά παράνομων μεθόδων δημιούργησε ένα εξαιρετικά αρνητικό προηγούμενο. […]
Καμία εγκληματική οργάνωση δεν θα είχε ψηφισθεί από πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων. Η νομική έννοια της εγκληματικής οργάνωσης, άλλωστε, είναι από τη φύση της πολύ ελαστική, και ως εκ τούτου προσφέρεται ως εργαλείο για δικαστικές διώξεις που εξυπηρετούν πολιτική σκοπιμότητα. Η πολιτική ιστορία διεθνώς είναι από τη φύση της συγκρουσιακή. Ενίοτε, μάλιστα, οι συγκρούσεις εκτρέπονται και σε εγκληματικές πράξεις. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον κατά κανόνα συλλογικό χαρακτήρα της πολιτικής δράσης, είναι εύκολο, αλλά εξαιρετικά επικίνδυνο, να οδηγήσει την εκάστοτε εξουσία σε γενικευμένες ποινικές διώξεις αντιπάλων με βάση το νομικό όχημα περί εγκληματικής οργάνωσης. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για τίποτε άλλο από μια εκδοχή της ολοκληρωτικής θεωρίας περί συλλογικής ευθύνης.
Υπενθυμίζω ακόμα ότι η Δικαιοσύνη ακολουθούσε αργόσυρτους νωχελικούς ρυθμούς όσον αφορά υποθέσεις σε βάρος στελεχών της Χρυσής Αυγής. “Έβαλε φτερά στα πόδια της” μόνο όταν η κυβέρνηση Σαμαρά άλλαξε γραμμή και της έστειλε το μήνυμα ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση! Προφανώς, αυτό δεν συνάδει με το Κράτος Δικαίου και ούτε δημιουργεί την αναγκαία εμπιστοσύνη στους πολίτες ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή. […]
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα διώκονται παράνομες πράξεις και δραστηριότητες και όχι ιδέες. […] Η δημοκρατία ακυρώνει τον εαυτό της όταν καταφεύγει σε αντιδημοκρατικές μεθόδους για να καταπολεμήσει τη Χρυσή Αυγή. Υπενθυμίζω ότι το Κοινοβούλιο αποφάσισε να σταματήσει τη χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής, ενώ παραμένει νόμιμο κόμμα. […]
Η κριτική στις μεθόδους με τις οποίες το πολιτικό και δικαστικό σύστημα επιχείρησαν να εξουδετερώσουν τη Χρυσή Αυγή δεν αφορά μόνο το επίπεδο των δημοκρατικών αρχών. Αφορά και το επίπεδο της πολιτικής αποτελεσματικότητας. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι κανένα ιδεολογικοπολιτικό κίνημα δεν εξουδετερώθηκε αποκλειστικά με αστυνομικές και δικαστικές διώξεις. Συχνά, μάλιστα, αυτές συσπειρώνουν και φανατίζουν τους ψηφοφόρους του.
Η ύπαρξη πολιτικών κινήτρων αποδείχθηκε με τη δημοσιοποίηση της μυστικά μαγνητοσκοπημένης συνομιλίας του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης Σαμαρά Τάκη Μπαλτάκου με το ανώτατο στέλεχος της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη (άνοιξη 2014). Η δημοσιοποίηση επιβεβαίωσε ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που προσφέρεται κρύο, και κυρίως τη στιγμή που επιφέρει τη μεγαλύτερη ζημιά (ενόψει ευρωεκλογών και τοπικών εκλογών). Απ’ αυτή την άποψη, η κίνηση της Χρυσής Αυγής ήταν καλά ζυγισμένη.
Τα όσα ακούγονται να λέει ο Μπαλτάκος στον Κασιδιάρη δεν εγείρουν μόνο μείζον ζήτημα για τη λειτουργία των θεσμών και ειδικά της Δικαιοσύνης. Επιβεβαίωσαν και τα προαναφερθέντα πολιτικά κίνητρα της ομάδας Σαμαρά έναντι της Χρυσής Αυγής. Στην πραγματικότητα το έδαφος είχε στρωθεί λόγω της απροθυμίας του Μιχαλολιάκου να λειτουργήσει σαν “δεκανίκι” της ΝΔ».
Τα γραφόμενα του Λυγερού είναι κάτι παραπάνω από αποκαλυπτικά για τον τρόπο και το μέγεθος της σκευωρίας που στήθηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά και κάποιους επίορκους της Δικαιοσύνης, με την αισχρή συναίνεση των υπολοίπων συμμετεχόντων στην λεκτική και νοηματική απάτη του «συνταγματικού τόξου». Περιγράφουν την Αλήθεια όπως ακριβώς είναι, χωρίς να είναι δυνατόν να αντικρουστούν στο ελάχιστο. Η κυβέρνηση Σαμαρά έστησε, τόσο εξαιτίας αισχρών μικροπολιτικών συμφερόντων όσο και των εντολών που έλαβε από συγκεκριμένα κέντρα του εξωτερικού, μια πρωτοφανή στα χρονικά του Τόπου πολιτική σκευωρία σε βάρος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Μια σκευωρία, όμως, η οποία γίνεται αντιληπτή σε ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό συμπατριωτών μας όπως δείχνει με τα γραφόμενά του και ο Σταύρος Λυγερός.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
«Η θεατρική σύλληψη όλων σχεδόν των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής μπορεί να χάιδεψε το αντιφασιστικό αίσθημα των πολιτών, αλλά η όλη διαδικασία προκάλεσε σοβαρά ερωτηματικά. Οι δημοκρατικοί κανόνες δεν έχουν εγκαθιδρυθεί για να εφαρμόζονται αλά καρτ, και βεβαίως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ούτε η δημοκρατική ευαισθησία μπορεί να έχει ιδεολογικό πρόσημο. Με αυτή την έννοια, ήταν ιδιαιτέρως ανησυχητικό το γεγονός ότι η κυρίαρχη τάση (ακόμα και στον χώρο της Αριστεράς, που έχει επώδυνη πείρα) είναι να παραβλέπει την εξόφθαλμη παραβίαση δημοκρατικών δικαιωμάτων επειδή αυτή στρέφεται εναντίον φασιστικού κόμματος.
Είναι αξιοσημείωτο ότι κόμματα, ΜΜΕ και κοινωνία των πολιτών πρακτικά αποδέχθηκαν χωρίς διαμαρτυρία το ομολογημένο γεγονός ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Και όλα αυτά πριν τη δολοφονία, και όταν κανένας δεν είχε εκφράσει την θεωρία περί εγκληματικής οργάνωσης. Η αποδοχή, όμως, ουσιαστικά παράνομων μεθόδων δημιούργησε ένα εξαιρετικά αρνητικό προηγούμενο. […]
Καμία εγκληματική οργάνωση δεν θα είχε ψηφισθεί από πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων. Η νομική έννοια της εγκληματικής οργάνωσης, άλλωστε, είναι από τη φύση της πολύ ελαστική, και ως εκ τούτου προσφέρεται ως εργαλείο για δικαστικές διώξεις που εξυπηρετούν πολιτική σκοπιμότητα. Η πολιτική ιστορία διεθνώς είναι από τη φύση της συγκρουσιακή. Ενίοτε, μάλιστα, οι συγκρούσεις εκτρέπονται και σε εγκληματικές πράξεις. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον κατά κανόνα συλλογικό χαρακτήρα της πολιτικής δράσης, είναι εύκολο, αλλά εξαιρετικά επικίνδυνο, να οδηγήσει την εκάστοτε εξουσία σε γενικευμένες ποινικές διώξεις αντιπάλων με βάση το νομικό όχημα περί εγκληματικής οργάνωσης. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για τίποτε άλλο από μια εκδοχή της ολοκληρωτικής θεωρίας περί συλλογικής ευθύνης.
Υπενθυμίζω ακόμα ότι η Δικαιοσύνη ακολουθούσε αργόσυρτους νωχελικούς ρυθμούς όσον αφορά υποθέσεις σε βάρος στελεχών της Χρυσής Αυγής. “Έβαλε φτερά στα πόδια της” μόνο όταν η κυβέρνηση Σαμαρά άλλαξε γραμμή και της έστειλε το μήνυμα ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση! Προφανώς, αυτό δεν συνάδει με το Κράτος Δικαίου και ούτε δημιουργεί την αναγκαία εμπιστοσύνη στους πολίτες ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή. […]
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα διώκονται παράνομες πράξεις και δραστηριότητες και όχι ιδέες. […] Η δημοκρατία ακυρώνει τον εαυτό της όταν καταφεύγει σε αντιδημοκρατικές μεθόδους για να καταπολεμήσει τη Χρυσή Αυγή. Υπενθυμίζω ότι το Κοινοβούλιο αποφάσισε να σταματήσει τη χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής, ενώ παραμένει νόμιμο κόμμα. […]
Η κριτική στις μεθόδους με τις οποίες το πολιτικό και δικαστικό σύστημα επιχείρησαν να εξουδετερώσουν τη Χρυσή Αυγή δεν αφορά μόνο το επίπεδο των δημοκρατικών αρχών. Αφορά και το επίπεδο της πολιτικής αποτελεσματικότητας. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι κανένα ιδεολογικοπολιτικό κίνημα δεν εξουδετερώθηκε αποκλειστικά με αστυνομικές και δικαστικές διώξεις. Συχνά, μάλιστα, αυτές συσπειρώνουν και φανατίζουν τους ψηφοφόρους του.
Η ύπαρξη πολιτικών κινήτρων αποδείχθηκε με τη δημοσιοποίηση της μυστικά μαγνητοσκοπημένης συνομιλίας του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης Σαμαρά Τάκη Μπαλτάκου με το ανώτατο στέλεχος της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη (άνοιξη 2014). Η δημοσιοποίηση επιβεβαίωσε ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που προσφέρεται κρύο, και κυρίως τη στιγμή που επιφέρει τη μεγαλύτερη ζημιά (ενόψει ευρωεκλογών και τοπικών εκλογών). Απ’ αυτή την άποψη, η κίνηση της Χρυσής Αυγής ήταν καλά ζυγισμένη.
Τα όσα ακούγονται να λέει ο Μπαλτάκος στον Κασιδιάρη δεν εγείρουν μόνο μείζον ζήτημα για τη λειτουργία των θεσμών και ειδικά της Δικαιοσύνης. Επιβεβαίωσαν και τα προαναφερθέντα πολιτικά κίνητρα της ομάδας Σαμαρά έναντι της Χρυσής Αυγής. Στην πραγματικότητα το έδαφος είχε στρωθεί λόγω της απροθυμίας του Μιχαλολιάκου να λειτουργήσει σαν “δεκανίκι” της ΝΔ».
Τα γραφόμενα του Λυγερού είναι κάτι παραπάνω από αποκαλυπτικά για τον τρόπο και το μέγεθος της σκευωρίας που στήθηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά και κάποιους επίορκους της Δικαιοσύνης, με την αισχρή συναίνεση των υπολοίπων συμμετεχόντων στην λεκτική και νοηματική απάτη του «συνταγματικού τόξου». Περιγράφουν την Αλήθεια όπως ακριβώς είναι, χωρίς να είναι δυνατόν να αντικρουστούν στο ελάχιστο. Η κυβέρνηση Σαμαρά έστησε, τόσο εξαιτίας αισχρών μικροπολιτικών συμφερόντων όσο και των εντολών που έλαβε από συγκεκριμένα κέντρα του εξωτερικού, μια πρωτοφανή στα χρονικά του Τόπου πολιτική σκευωρία σε βάρος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Μια σκευωρία, όμως, η οποία γίνεται αντιληπτή σε ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό συμπατριωτών μας όπως δείχνει με τα γραφόμενά του και ο Σταύρος Λυγερός.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ