Εν προοιμίω θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η Τουρκία του
Κεμάλ, η Τουρκία του Ετσεβίτ και η Τουρκία του Ερντογάν ακολουθεί την
ίδια εξωτερική πολιτική, μένει αμετακίνητη στην στρατηγική της εδώ και
έναν αιώνα περίπου και εξακολουθεί να έχει τα ίδια συμφέροντα και
διεκδικήσεις στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή.
Εν παρόδω θα πρέπει να ειπωθεί ως δεδομένο, ότι η Τουρκία κατ’
εντολή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και κατ’ επέκταση του Ισραήλ στηρίζει τις
δραστηριότητες του Ισλαμικού Κράτους στην Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική,
καθώς και τις τρομοκρατικές επιθέσεις των τζιχαντιστών σε πόλεις της
Ευρώπης και την εισβολή των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών στην γηραιά
ήπειρο.
Αυτό που επίσης θα πρέπει να γνωρίζουμε όλοι μας είναι ότι η Συνθήκη της Λωζάννης στην πραγματικότητα ρύθμισε την βάρβαρη και αναγκαστική μετακόμιση από την Μικρά Ασία και Ανατολική Θράκη προς την Ελλάδα εκατομμυρίων Ελλήνων και καθόρισε τα σημερινά σύνορα της Τουρκίας. Στην Λωζάννη στις 24 Ιουλίου 1923 η Τουρκία παραιτήθηκε τελεσίδικα από κάθε δικαίωμα κυριαρχίας στις αχανείς επαρχίες της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήτοι στην Συρία, Μεσοποταμία, Παλαιστίνη, Αίγυπτο, Σουδάν, Δωδεκάνησα και Κύπρο. Συνεπώς με τις δηλώσεις του ο αμετροεπείς Ερντογάν δεν διεκδικεί απλώς τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου και την Θράκη, αλλά και τον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής, η οποία φλέγεται εξ αιτίας των ισλαμοσυμμοριτών και της πολιτικής των ΗΠΑ και αυτών που υποστηρίζουν αυτή την πολιτική.
Μέσω της λεγόμενης οθωμανικής κληρονομιάς η Άγκυρα θεωρεί χώρες άμεσης επιρροής της όσα κράτη των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής προέκυψαν από την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η στρατηγική αυτή του νεοοθωμανισμού έχει εξειδικευτεί μεθοδικά τα τελευταία χρόνια, χαρακτηριστικά αναφέρουμε απόσπασμα από το βιβλίο του Νταβούτογλου Στρατηγικό Βάθος: «Οι τουρκικές και μουσουλμανικές μειονότητες σε Βουλγαρία, Ελλάδα, Μακεδονία, Σαντζάκ, Κοσσυφοπέδιο, Βοσνία και Ρουμανία αποτελούν σημαντικά στοιχεία της βαλκανικής πολιτικής της Τουρκίας. Η ζώνη που εξικνείται από Μπίχατς, Βοσνία, Σαντζάκ, Κοσσυφοπέδιο, Αλβανία, Μακεδονία, Κίτρτζαλι Βουλγαρίας, Δυτική Θράκη, καταλήγει στην Ανατολική Θράκη και έχει τον χαρακτήρα ζωτικής αρτηρίας για τη γεωπολιτική της Τουρκίας».
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ερντογάν περί διεκδίκησης εδαφών στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο, στην Μέση Ανατολή και ιστορικής αξιολόγησης και συγκαιρινής χρησιμότητας της Συνθήκης της Λωζάννης, πέραν της εσωτερικής κατανάλωσης για την οποία προορίζονται εν μέσω της προσπάθειας του να σταθεροποιήσει το καθεστώς του και να αποδυναμώσει τους Κεμαλιστές αντιπάλους του, δεν θα πρέπει να προκαλούν εντύπωση. Εξ άλλου αυτές οι διεκδικήσεις αποτελούν τα τελευταία χρόνια με ή χωρίς αναφορά στην Συνθήκη της Λωζάννης μόνιμη επωδό της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτό που θα πρέπει να προκαλεί ανησυχία είναι η εδώ και πολλά χρόνια υποχωρητικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων και ο εθισμός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας σε αυτή την υποχωρητικότητα που αγγίζει τα όρια της προδοσίας. Μια υποχωρητικότητα άνευ ορίων η οποία αν συνεχιστεί και στο μέλλον, αν δεν αντιδράσουμε αναλαμβάνοντας οι ίδιοι τις ευθύνες μας και μην περιμένοντας μοιρολατρικά να μας «σώσει» ο αμερικανοσιωνιστικός παράγοντας, τότε αυτό το μέλλον μας επιφυλάσσει οδυνηρές καταστάσεις που άπτονται της εθνικής μας κυριαρχίας.
Τι όμως ώθησε τον Ερντογάν να κάνει αυτές τις εμπρηστικές δηλώσεις την παρούσα χρονική στιγμή και εν μέσω της εσωτερικής αβεβαιότητας που προέρχεται από το αποτυχημένο πραξικόπημα των Κεμαλιστών και την εξέγερση των Κούρδων στις νοτιοανατολικές επαρχίες της Τουρκίας; Η κυβέρνηση του Ερντογάν υποστήριξε τους πολέμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Λιβύη και στην Συρία, απέτυχε όμως να προσαρμοστεί με τις χαοτικές εξελίξεις αυτών των πολέμων, κυρίως με τις εξελίξεις στην Συρία μετά την επέμβαση της Ρωσίας. Η απελευθέρωση των κουρδικών περιοχών της Συρίας και του Ιράκ που είχαν καταλάβει οι ισλαμοσυμμορίτες οδηγεί αναπόφευκτα σε δημιουργία αυτόνομων κουρδικών ζωνών στα τουρκοσυριακά και τουρκοιρακινά σύνορα. Υπενθυμίζουμε ότι στο βόρειο Ιράκ ήδη υφίσταται κουρδική αυτόνομη περιοχή με περιφερειακή κυβέρνηση και πρωτεύουσα την πόλη Αρμπίλ.
Εν μέσω αυξανόμενων εντάσεων και ανακατατάξεων στο εσωτερικό της Τουρκίας μετά το πρόσφατο αποτυχημένο πραξικόπημα, ο Ερντογάν αντιμετωπίζει ένα θεμελιώδες πρόβλημα, αντιμετωπίζει μια νέα έκδοση του κουρδικού ζητήματος. Πρόκειται περί ενός προβλήματος που απειλεί, μετά και τις εξελίξεις στην Συρία, την ακεραιότητα της Τουρκίας. Η τραγική πολιτική της Τουρκίας στην Συρία, τουτέστιν η συμμαχία με τους τζιχαντιστές-μισθοφόρους των ΗΠΑ, απέτυχε παταγωδώς και το αποτέλεσμα είναι η αναζωπύρωση του κινήματος των Κούρδων για ανεξαρτησία και αυτονομία των περιοχών τους στην νοτιοανατολική Τουρκία.
Η Άγκυρα λοιπόν τρομοκρατημένη από την πολύ πιθανή δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στα σύνορα της που θα οδηγούσε σε σύντομο χρονικό διάστημα σε αποσκίρτηση των κουρδικών της επαρχιών θέτει από τώρα θέμα ανταλλαγής εδαφών, αφού το όνειρο της να καταλάβει παλαιές οθωμανικές κτήσεις στην Συρία και στο Ιράκ δεν δύναται να πραγματοποιηθεί, ούτε και μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Μέση Ανατολή. Οι πρόσφατες δε και συνεχιζόμενες επιτυχίες των ενόπλων δυνάμεων της Δαμασκού, της Βαγδάτης και της Ρωσίας, που μαζί με τους πολιτοφύλακες της Χεζμπολάχ, τους Φρουρούς της Ιρανικής Επανάστασης και τους Κούρδους μαχητές κατόρθωσαν να αποδεκατίσουν τους τζιχαντιστές, καθιστά την όποια προτεραιότητα που είχε η Άγκυρα σχετικά με την Συρία και το Ιράκ τελείως ανεδαφική και πολιτικά άσχετη.
Ως απόρροια όλων των ανωτέρω η Τουρκία το επόμενο διάστημα θα στρέψει το ενδιαφέρον της κυρίαρχα προς το Αιγαίο και την Θράκη και η Ελλάδα θα πρέπει να αναμένει μια ακόμη πιο επιθετικότερη πολιτική και αύξηση των προκλητικών ενεργειών εκ μέρους της Τουρκίας, ακριβώς επειδή δεν ευοδώθηκαν τα σχέδια αυτής στην Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα γίνεται σαφές σε όλους μας η πλήρης αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής των κυβερνήσεων του συνταγματικού τόξου, μιας εξωτερικής πολιτικής που συμμάχησε και ευθυγραμμίστηκε με την βούληση της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών και του ΝΑΤΟ, τουτέστιν συντάχθηκε με τους χορηγούς των ισλαμοσυμμοριτών και αντιπάλους της Ρωσίας.
Η Ελλάδα θα κληθεί να διαχειριστεί μια σημαντικότατη ελληνοτουρκική κρίση, μόλις η Τουρκία συνέλθει από τις στρατιωτικές εκκαθαρίσεις που είναι απόρροια του αποτυχημένου πραξικοπήματος. Η κρίση αυτή θα εξωθήσει εκ των πραγμάτων τους Έλληνες στο δίλημμα της αποδοχής των τουρκικών αξιώσεων ή της σύγκρουσης. Μια σύγκρουση για την οποία πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ακολουθώντας εθνική στρατηγική. Μια στρατηγική που πρέπει να στηριχθεί στον πατριωτισμό και εθνικισμό ούτως ώστε να διασφαλιστεί η επιβίωση του Έθνους και η ύπαρξη της Πατρίδας.
Για να γίνει αυτό πρέπει να απαλλάξουμε τους Έλληνες από τον παγκοσποιημένο πολυπολιτισμικό πολτό που αντιπροσωπεύει το συνταγματικό τόξο και από τα νεοιμπεριαλιστικά κέντρα της Δύσης. Αν δεν το πράξουμε η αυτοκαταστροφή μας είναι βεβαία.
Γ. Λιναρδής