Πράγματα και θαύματα είδαμε στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία
αποδεικνύουν ότι σε όλες τις πτυχές της αριστεράς ο Στάλιν μπορεί
πιθανόν να μην είναι αποδεκτός, οι σταλινικές μέθοδοι όμως
χρησιμοποιούνται πάντοτε χωρίς καμία εξαίρεση.
Ας αφήσουμε την σταλινικού, χοτζικού και βορειοκορεατικού τύπου
ψηφοφορία, η οποία οδήγησε στην «αποθέωση» του Τσίπρα από τους
αποχαυνωμένους κλακαδόρους που βρίσκονταν στην αίθουσα. Ας σταθούμε στη
νοοτροπία «κάνω ό,τι μου γουστάρει, και αν αποφασίσετε κάτι που δεν μου
αρέσει θα σας ξεφτιλίσω», η οποία χρησιμοποιήθηκε από τον τύπο που
μπορεί να έφυγε από το μαντρί της ΚΝΕ, αλλά η αρρώστια της σταλινίτιδας
τον διακατέχει ακόμη.
Σε μια επιβεβαίωση της «αρχής του αρχηγού» (την οποία κάποια «νούμερα» είχαν το θράσος να αποδίδουν στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ) ο Τσίπρας έκανε ό,τι ήθελε στο συνέδριο. Μέχρι και ψηφοφορία επέβαλε στους σύνεδρους να επαναλάβουν, επειδή το αποτέλεσμα της πρώτης ήταν «τελείως κόντρα» (όπως ο ίδιος είπε) με την δική του εισήγηση!
«Να ξέρουμε τι ψηφίζουμε!», αναφώνησε ο Τσίπρας όταν το συνέδριο, το «σώμα» κατά τον πρόεδρο του κόμματος, αποφάσισε ότι μόνον ένα στα τέσσερα μέλη του καθοδηγητικού οργάνου του κόμματος, της Κεντρικής Επιτροπής, θα μπορεί να συμμετέχει σε κρατικές θέσεις εξουσίας. Και αφού τους επέπληξε (!) η ψηφοφορία επαναλήφθηκε, με το αποτέλεσμα να είναι αυτή την φορά συμβατό με τις επιθυμίες του εκκολαπτόμενου νέου «πατερούλη». Και δεν βρέθηκε ένας από κάτω να διαμαρτυρηθεί, να μιλήσει για την αναβίωση της σταλινικής λογοκρισίας και επέμβασης στο πιο αισχρό επίπεδο, να φτάσει ακόμη και στην παραίτηση για την παρωδία συνεδρίου που παρακολουθούσε.
Φαίνεται ότι το πάθος για την παραμονή στην εξουσία (και φυσικά τα «παρελκόμενα» απ΄αυτήν) διαλύει κάθε ηθική αναστολή και οδηγεί τους εξευτελιζόμενους συριζαίους που αρχικά «διαφώνησαν» να κάνουν την «αυτοκριτική» τους και να διορθώσουν εκ νέου την επιλογή τους, για να «ξέρουν» αυτή την φορά τι «ψηφίζουν»… Ο Λαός μας κάτι τέτοιες δουλοπρεπείς συμπεριφορές τις χαρακτηρίζει με την φράση «τον φτύνουν κι αυτός ισχυρίζεται ότι ψιχαλίζει», αλλά για τα λαμόγια της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης αυτά είναι ακαταλαβίστικα και προϊόν «λαϊκισμού».
Εξάλλου, το τι είναι δίκαιο και σωστό το έχουν καθορίσει οι ίδιοι οι συριζαίοι (και όχι μόνον) με το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», το οποίο περίτρανα έχει αποδειχθεί πως μεταφράζεται στο να παρατείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρονικά την παρουσία τους στην εξουσία, έτσι ώστε να ισχύσει στο έπακρο μια άλλη λαϊκή έκφραση, η οποία όμως είναι αρεστή στην «κυβερνητική αριστερά». Δηλαδή, το «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώ... μας».
Για τα διάφορα ανθρωπάκια, λοιπόν, που θα συνεχίσουν να μιλάνε με απύθμενο θράσος για την δήθεν ηθική ανωτερότητα της αριστεράς, τις ανοιχτές και αδιάβλητες εσωκομματικές διαδικασίες, τον σεβασμό στην αντίθετη άποψη, αλλά και σ΄εκείνα τα «νούμερα» που θα συνεχίσουν το άνοστο παραμύθι της «αρχής του αρχηγού» για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, πέρα από την ροή των γεγονότων τα οποία δίνουν αποστομωτικές απαντήσεις, υπάρχει και η κατάλληλη λαϊκή έκφραση, τη οποία όμως δεν αποτυπώνουμε γραπτώς για να μην κοκκινίσουν από ντροπή (λέμε τώρα) και θιχτεί το… φιλότιμό τους (το ποιο;).
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ