Πιο συγκεκριμένα, καθηγητές που υπηρετούν στην τριτοβάθμια
εκπαίδευση- κάποιοι εκ των οποίων υπήρξαν καθηγητές του γράφοντος- οι
περισσότεροι με ειδίκευση στην γλωσσολογία και στην ελληνική λογοτεχνία ,υπογράφουν
κείμενο με το οποίο ζητούν την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών από το
Γυμνάσιο, διότι «νοθεύεται το γλωσσικό αίσθημα των παιδιών που κάνουν
διαρκώς αυθαίρετες αναγωγές και συγκρίσεις με την αρχαία και μάλιστα με
την αττική γλώσσα, που είναι τόσο απομακρυσμένη από τη σύγχρονη γλώσσα. Αυτό πλήττει ακόμη περισσότερο τους αλλόγλωσσους μαθητές που φοιτούν στο ελληνικό σχολείο
και δεν έχουν γλωσσικό αίσθημα όσον αφορά την νεοελληνική, αλλά και
μαθητές που προέρχονται από μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Όπως
είναι γνωστό, η γλώσσα μαθαίνεται με τη χρήση της και όχι με τη γνώση
της ιστορίας της και της ετυμολογίας των λέξεων.»
Στο παραπάνω απόσπασμα αντικατοπτρίζονται τρία βασικά ιδεολογήματα, ή μάλλον ιδεοληψίες των οπαδών του διεθνισμού, οι οποίοι δυστυχώς με το πέρασμα των χρόνων έχουν παρεισφρήσει σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου, και κατέχουν πλέον αξιώματα στο χώρο της πολιτικής και της εκπαίδευσης.
Στο παραπάνω απόσπασμα αντικατοπτρίζονται τρία βασικά ιδεολογήματα, ή μάλλον ιδεοληψίες των οπαδών του διεθνισμού, οι οποίοι δυστυχώς με το πέρασμα των χρόνων έχουν παρεισφρήσει σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου, και κατέχουν πλέον αξιώματα στο χώρο της πολιτικής και της εκπαίδευσης.
- Πρώτον, η νεοελληνική γλώσσα δεν έχει μεγάλη σχέση με την αρχαία γλώσσα, κατά το ότι οι νέοι Έλληνες δεν είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.
- Δεύτερον, σε μια πολυφυλετική κοινωνία, η εκπαίδευση οφείλει επίσης να είναι διαπολιτισμική.
- Τρίτον, η γλώσσα είναι απλά ένα χρήσιμο εργαλείο για το επαγγελματικό μέλλον των νέων, δεν έχει εθνική διάσταση.