Η αλαζονεία και υποκρισία περίσσευαν χθες, κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη βουλή, για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ένας πρωθυπουργός, που η παραχολογία του ξεπέρασε κι αυτή του Α. Παπανδρέου,και κοντά σ’ αυτόν, καμιά εικοσαριά υπουργοί να χτίζουν με τα λόγια ανώγεια και κατώγεια. Αν παρακολουθούσε κάποιος τις παραπάνω αγορεύσεις, ο οποίος δεν ήξερε πρόσωπα και καταστάσεις, θα νόμιζε ότι απευθύνονται στα έθνη της Ευρώπης και όχι στην Ελλάδα. Στον αντίποδα του κυβερνητικού «έργου» που δεν πρόκειται ποτέ να υλοποιηθεί, συναντά κανείς την θλίψη και την κατάντια του πολιτικού μας συστήματος. Ως πολιτικές παρθένες εμφανίστηκαν στη βουλή όσοι προεκλογικά έσπρωχναν το κάρο, με τα επωνύδυστα μέτρα του μνημονίου, και σήμερα κάνουν ότι δεν γνωρίζουν κάτι για το……. σπρώξιμο. Ο κ. πατάμης έβγαλε λόγο σαν να ήταν κυβέρνηση, έφθασε δε σε σημείο να κάνει λόγο ακόμη και για μείωση του αριθμού των υπουργών……. αν βέβαια είχε την πλειοψηφία. Τι να πει κανείς, το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη.
Απ’ την άλλη, η κύρα Φώφη, πέρα απ’ τους αγρότες θημήθηκε και τον κοινωνικό χαρακτήρα του πασοκ, ξέρετε…. αυτού που βούλιαξε την Ελλάδα, και δήλωσε ότι η ιστορία που έγραψε το πασοκ, δεν της αφήνει περιθώρια ψήφισης του νέου μνημονίου. Μάλιστα, τι συγκινητική δήλωση!!! Αυτός δε που «τάραξε» πραγματικά τα νερά του κοινοβουλίου με την αγόρευσή του , ήταν ο κ. Μεϊμαράκης. Ο βαρόνος Μινχάουζεν ωχριά μπροστά του. Ως λαοσώστης των αγροτών, των μισθωτών, των ελευθέρων επαγγελματιών, των νοικοκυρών, των νησιωτών,των μισθωτών και των συνταξιούχων,όλους τους θυμήθηκε ο Βαγγέλης τώρα που έγινε αντιπολίτευση. Ανεξάρτητα, αν πρίν μερικούς μήνες, τους πετσόκοβε ανελέητα όλους τους παραπάνω, ως προεδρεύων ενός κοινοβουλίου που όμοιό του δεν γνώρισε ο τόπος. Για Κουτσουμπαίους και λοιπές «δημοκρατικές» δυνάμεις δεν έχω κάτι να προσθέσω, μιας και μόνο την αφαιρετική εκπροσωπούν.
Ξεκάθαρος ήταν στις πολιτικές του αναλύσεις ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Έδωσε έμφαση σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που αφορούν την Ελληνική κοινωνία. Επανέλαβε, μιας και οι εμφανίσεις της ηγετικής ομάδος δεν είναι οι προβλεπόμενες και οι επιτρεπόμενες, το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, της διογκωμένης υπερφορολόγησης, της αξιοποίησης του πλούσιου υπεδάφους μας, της λίστας Λαγκάρντ, της απολεσθείσας Εθνικής κυριαρχίας. Αυτά βέβαια κάποιοι προτιμούν να μην τα ακούν και να επιδίδονται σε πράξεις που δεν συνάγουν με το θεσμό του κοινοβουλευτισμού. Την ώρα της αγορεύσεως του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε, τουλάχιστον στους σώφρονες έστω και αντίπαλους ψηφοφόρους, η αποχώρηση των περισσοτέρων βουλευτών του μνημονιακού τόξου, από τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Μπορεί με κάποιον να διαφωνείς σε όλα τα σημεία της πολιτικής που υποστηρίζει. Λογικό το βρίσκω, δεν είναι δυνατόν όλοι να συμφωνούν μεταξύ τους. Το να αποχωρείς, επιδεκτικά, την ώρα που ο αντίπαλός σου αναλύει τις πολιτικές του θέσεις, μόνο ως πολιτισμένο ον δεν μπορείς να χαρακτηριστείς για τη στάση σου αυτή. Δείχνει όμως η στάση σου, πολιτικό μαρασμό, οπισθοδρόμηση, ακμή, πολιτική κρίση, εκφυλισμό, στασιμότητα, υπεκφυγή, ενοχές. Ουδείς μπορεί να αντιμετωπίσει τα λεγόμενα, που είναι και σωστά και ορθά, της ηγετικής ομάδας της Χρυσής Αυγής. Και προτιμούν να ψάχνουν τρύπες να κρυφτούν όταν αγορεύουν οι Έλληνες Εθνικιστές.