Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Διαβάζουμε από το φύλλο του περασμένου Σαββάτου, 13-6-015, από την καθεστωτική «καθημερινή». «Η κατάσταση επιβάλλει τη λήψη δραστικών μέτρων… το ταχύτερο δυνατόν… Η σοβαρή διαφορά ανάμεσα στην οικονομική της εξέλιξη κι εκείνη των άλλων χωρών κινδυνεύει να υπονομεύσει μόνιμα την πορεία της Ελλάδας προς την ενιαία αγορά, την ΟΝΕ και την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Οσο για την Επιτροπή, θα βρισκόταν σε δύσκολη θέση να έχει συνδέσει την αξιοπιστία της σε απόφαση δανείου, του οποίου οι όροι δεν τηρήθηκαν. Για τον λόγο αυτό θεωρούμε απαραίτητη τη λήψη δραστικών μέτρων, που θα επέτρεπαν να διαφανεί η σαφής πρόθεση της χώρας σας να μειώσει τις ανισορροπίες». Μέρος της παραπάνω επιστολής στάλθηκε όχι από τον κ. Γιουνκέρ στον Τσίπρα, αλλά από τον τότε πρόεδρο της Κομισιόν Ζακ Ντελόρ προς τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδος κ. Ζολώτα, στις 15-3-1990. Τα αναφέρει κάτι τέτοια η εν λόγω φυλλάδα, αλλά δεν τα διατυμπανίζει υπό το φόβο μη θεωρηθεί ότι εμείς οι χρυσαυγίτες έχουμε δίκιο που φωνάζουμε.
Το πολίτευμα της κατ’ επίφαση Δημοκρατίας που ισχύει από το 1974 και έκτοτε στον τόπο μας, οδήγησε τη Χώρα μας στη σημερινή κατάσταση. Οι τότε τριακόσιοι της βουλής σιώπησαν ένοχα μπροστά σε αυτές τις επισημάνσεις του κ. Ντελόρ. «δικαίως» σιώπησαν, μιας και διακυβεύονταν άμεσα τα πολιτικά συμφέροντα αυτών αλλά και τον μετέπειτα συνεχιστών του κοινοβουλευτισμού. Συμφέροντα που άπτονταν μόνο με το γέμισμα της τσέπης τους και τίποτε παραπέρα. Κάτι τέτοιες καταστάσεις με κάνουν να ομολογήσω πως ως λαός δεν αντέχουμε και πολύ «δημοκρατία». Δεν το λέω εγώ, αλλά οι πολιτικές καταστάσεις που διαμορφώθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία εκατό χρόνια. Διάφορα επαναστατικά κινήματα έλαβαν την εξουσία στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδος. Δύο εξ αυτών των κινημάτων υποχρέωσαν τους άνομους πολιτικούς, αλλά και μέρος του λαού που είχε εκτροχιαστεί, στην επαναφορά της τάξης. Τα κινήματα αυτά ήταν η δικτατορία της 4ης Αυγούστου υπό τον Ι. Μεταξά, και η επανάσταση του 1967 υπό τον Γ. Παπαδόπουλο. Αλάνθαστος δεν υπήρχε κανείς των προαναφερθέντων. Αλλά όμως μπήκε κάποια σειρά στην Ελλάδα, έστω και με τις διώξεις, την λογοκρισία κλπ.. Μη νομίσει κανείς ότι επικροτώ την αναβίωση αυτών των κινημάτων στη σημερινή Ελλάδα. Αυτό που θέλω να τονίσω αναφερόμενος στα παραπάνω περιστατικά είναι το εξής: ως λαός είμαστε ευκολόπιστος, με αποτέλεσμα να παρασυρόμαστε πάντα από λαοπλάνους πολιτικούς με ανώμαλες ορέξεις, ορέξεις από τις οποίες παρασυρόμαστε και εμείς οι απλοί πολίτες. Αυτό συνέβη και με την αποκατάσταση της «δημοκρατίας» από το 1974 και έκτοτε. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Δικτατορικά καθεστώτα είναι δύσκολο να επικρατήσουν σήμερα τουλάχιστον με τη μορφή που είχαν άλλοτε. Σήμερα επικρατούν τέτοια καθεστώτα, σαν αυτά που μας έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο από το 1974 και μετά, αλλά είναι με άλλη μορφή. Επιβάλλονται με διαφορετικό τρόπο, πιο λάιτ θα έλεγα. Χρησιμοποιούν άλλες μεθόδους εκφοβισμού της κοινής γνώμης, ώστε να μπορέσουν να καρπωθούν τους καρπούς της ανομίας τους. Είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε αν θα πορευθούμε ως λαός βάση το κοινωνικό συμφέρον ή θα πορευθούμε βάση των προσωπικών συμφερόντων του καθενός και της καθεμιάς από εμάς.
Η Χρυσή Αυγή ήρθε για να αφυπνίσει τις συνειδήσεις του προδομένου Ελληνικού λαού. Δεν το έχει καταφέρει εξ ολοκλήρου, αλλά τα σημάδια είναι θετικά.