Όποτε γίνεται λόγος για ένα Εθνολαικό Κίνημα, πάντα γίνεται προσπάθεια να προσαχθούν δικτατορικές επιδιώξεις σε αυτό. Δεν θέλω να προβώ σε μια κριτική της έννοιας “Δικτατορία” σε αυτό το κεφάλαιο, αλλά θέλω να δείξω πως τα σύγχρονα Εθνολαικά Κινήματα της Ευρώπης όπως το Λεγεωναρικό, το Εθνικοσοσιαλιστικό, το Φασιστικό κλπ, δεν είναι ούτε δημοκρατίες, αλλά ούτε και δικτατορίες. Αυτοί που μας πολεμούν κραυγάζοντας: “Κάτω η φασιστική δικτατορία”, “Πάλη ενάντια στην δικτατορία”, “Προστατέψτε τον εαυτό σας από την δικτατορία”, δεν μπορούν να μας χτυπήσουν, μιας και τα πυρά τους χάνουν συνέχεια τον στόχο τους. Αν μπορούν να πλήξουν κάτι, αυτή είναι η περίφημη “δικτατορία του προλεταριάτου”.
Μια Δικτατορία απαιτεί την θέληση ενός ανθρώπου να επιβληθεί διά της βίας ενάντια στην θέληση όλων των πολιτών ενός Κράτους. Με άλλα λόγια, υφίσταται η ύπαρξη δυο αντίπαλων θελήσεων. Αυτή του δικτάτορα ή μιας στενής κλίκας από την μία, και του Λαού από την άλλη. Όταν η πρώτη επιβάλλεται με περιορισμούς και βαναυσότητα, τότε αυτή η δικτατορία είναι τυραννική. Αλλά όταν ένα Έθνος, με μια πλειοψηφία της τάξης του 98%, βρίσκεται σε ενθουσιώδη κατάσταση, ένα έθνος 60 ή 40 εκατομμυρίων ψυχών, δέχεται και χαιρετίζει σε βαθμό υστερίας τα μέτρα του επικεφαλής, αυτό σημαίνει πως υπάρχει απόλυτη σύγκλιση μεταξύ της θελήσεως του Αρχηγού και του Λαού. Είναι τόσο απόλυτα ταυτισμένες, που δεν μιλάμε για δύο διαφορετικές θελήσεις πλέον, αλλά μονάχα για μία: Την θέληση του Έθνους, έκφραση της οποίας αποτελεί ο Αρχηγός. Ανάμεσα στην θέληση του Έθνους και αυτής του Αρχηγού, υπάρχει παρά μόνο μία απόλυτα αρμονική σχέση!
Το να ισχυριστεί κάποιος ότι η ομοφωνία που υπάρχει σε αυτά τα καθεστώτα των εθνικών κινημάτων, είναι αποτέλεσμα “τρομοκρατίας” ή “ιεροεξεταστικών μεθόδων” συνιστά κάτι το γελοίο, μιας και οι λαοί από τους οποίους προέκυψαν αυτά τα κινήματα, έχουν υψηλό το αίσθημα της πολιτειακής συνείδησης. Πολεμήσαν, ματώσαν και μετρούν χιλιάδες που πεθάναν για την ελευθερία. Δεν υποτάχτηκαν ποτέ, είτε στον εξωτερικό εχθρό είτε στον εσωτερικό τύραννο. Γιατί να μην πολεμήσουν και να ματώσουν και σήμερα, αν αντιμετωπίζουν συνθήκες τρομοκρατίας; Αλλά και πάλι, κάποιος μπορεί να συγκεντρώσει ψήφους και πλειοψηφίες διά της τρομοκρατίας και της βίας, μπορεί να προξενήσει δάκρυα και αναστεναγμούς. Αλλά δεν έχει ακουστεί ποτέ ούτε θα ακουστεί ποτέ, ότι κάποιος ήταν στην θέση να προκαλεί θερμό ενθουσιασμό διά της βίας. Ούτε στο πιο καθυστερημένο έθνος της υφηλίου. Αφού τα εθνικά καθεστώτα δεν είναι δικτατορικά στην ουσία τους, τότε μένει να αναρωτηθούμε τι είναι. Είναι δημοκρατικά; Σε καμία περίπτωση, μιας και ο Αρχηγός δεν ψηφίζεται από το εκλογικό σώμα, και η δημοκρατία στηρίζεται στην αρχή της αιρετότητας. Κανένας αρχηγός στα εθνικά καθεστώτα δεν επιλέγεται διά της ψήφου. Απλώς συναινείτε. Αν αυτά τα καθεστώτα δεν είναι ούτε δημοκρατίες, ούτε και δικτατορίες, τότε τι είναι; Χωρίς να τα ορίζει κάποιος, σίγουρα αποτελούν μια νέα μορφή διακυβέρνησης εν τη γένεση, στα σύγχρονα κράτη. Δεν το έχουμε ξαναδεί ως τώρα και δεν ξέρω πως θα ονομαστεί.
διαβάστε την συνέχεια στo antepithesi.gr