Τετάρτη, 12 Δεκεμβρίου 2012
«Τους Βαρβάρους Ειλωτεύειν» ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ
ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Με κάθε τρόπο θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει Ελληνική Φυλή ή με άλλα λόγια ότι δεν υπάρχει Γνήσια Φυλετική Συνέχεια του Νεώτερου Ελληνισμού από τον Αρχαίο.
Ας έλθουμε, όμως, σε αυτό που είναι το ζητούμενο του παρόντος. Πολύ συχνά είτε οι ολοκληρωτικά αρνητές της βιολογικής συνεχείας της Ελληνικής Φυλής, είτε οι υπερασπιζόμενοι την αποκλειστικά “πολιτιστική” ουσία του Ελληνισμού χρησιμοποιούν μία φράση του Ισοκράτους από τον περίφημο λόγο του, τον “Πανηγυρικό”. Αυτή έχει ως εξής: “Και μάλλον Έλληνες καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας”.
-Βασιζόμενοι στην φράση αυτή λένε: Μα τι λέτε περί Ελληνικής Φυλής, Έλληνες ήσαν όχι αυτοί που ήσαν Έλληνες στην καταγωγή, αλλά αυτοί που είχαν… Ελληνική παιδεία! Επομένως και οι βάρβαροι που είχαν Ελληνική παιδεία ήσαν Έλληνες!
Αυτοί που χρησιμοποιούν τα λόγια αυτά του Ισοκράτους για να στηρίζουν αυτόν τον συλλογισμό είτε είναι αμόρφωτοι, είτε σκοπίμως διαστρεβλώνουν την Σκέψη και το Πνεύμα του Μεγάλου αυτού Έλληνος. Αυτό γιατί όπως διεξοδικά θα δούμε στην συνέχεια ο Ισοκράτης καμμία πρόθεση δεν είχε να πει αυτά, που αυτοί αυθαίρετα λέγουν, ερμηνεύοντας δήθεν τον Ισοκράτη. Ας δούμε τι λέει για την περίφημη αυτή φράση του Ισοκράτους ο μεγάλος και έγκριτος Γερμανός ιστορικός ULRICH WILCKEN:
“Ο Ισοκράτης αναφέρει βέβαια στον “Πανηγυρικό” του (380 π.Χ.) ότι η Αθήνα υπερέχει τόσο πολύ στην σκέψη και τον λόγο ώστε “οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας” (παρ. 50).
Ωστόσο με την φράση αυτή ο Ισοκράτης δεν θέλει να συμπεριλάβει (όπως υποστηρίχθηκε συχνά) στους Έλληνες και τους εξελληνισμένους αυτούς βαρβάρους, γιατί γι’ αυτόν οι βάρβαροι, ιδιαίτερα οι Πέρσες, εξακολουθούσαν να είναι οι “φυσικοί” εχθροί των Ελλήνων (Πανηγ. παρ. 158, πρβλ. Παναθ. παρ. 163). Το νόημα της φράσεως είναι μάλλον ότι ο Ισοκράτης θεωρεί πραγματικούς Έλληνες μόνον τους Έλληνες εκείνους που είχαν λάβει αττική μόρφωση.”
(ULRICH WILCKEN – ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, 1976, Μετάφραση του Καθηγητού κ. Ι.Τουλουμάκου)
Πέρα από την άποψη του εγκρίτου Γερμανού ιστορικού υπάρχει βεβαίως και αυτό το ίδιο το κείμενο του “Πανηγυρικού”. Θα χρησιμοποιήσουμε επί του προκειμένου την έκδοση του “Πανηγυρικού” από την “ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ”, που έχει γίνει με εισαγωγή – μετάφραση – σχόλια του καθηγητού κ.Χρήστου Σωτηρίου Θεοδωράτου. Για να αντιληφθεί κανείς το Πνεύμα του Ισοκράτους και το κατά πόσον αυτό συμβαδίζει με τον “οικουμενικό” και “αντιρατσιστικό” χαρακτήρα, που επιχειρούν να του δώσουν, ας δούμε τι γράφει σχετικά με την ”πανελλήνιον ιδεολογίαν” του Ισοκράτους ο καθηγητής κ. Θεοδωράτος, στην πραγματικά θαυμασίαν εισαγωγή του:
«Η Ελλάς, υπεστήριζεν(ο Ισοκράτης), αποτελεί ενιαίαν κοινότητα φυλετικήν και πολιτιστικήν και όμως σπαράσσεται συνεχώς από τους εμφυλίους πολέμους, οι οποίοι οδηγούν κατ’ ευθείαν εις την φθοράν και την παρακμήν, ενώ απέναντί της στέκουν οι βάρβαροι της Ασίας, φυσικοί και προαιώνιοι εχθροί της, που καλλιεργούν τον εμφύλιον ελληνικόν σπαραγμόν και προκαλούν την ελληνικήν απαθλίωσιν. Μία λοιπόν απομένει οδός σωτηρίας: να παύσει η διχόνοια, να συμφιλιωθούν οι Ελληνες, να συνειδητοποιήσουν πλήρως την φυλετικήν και πολιτιστικήν τους ενότητα και να εκστρατεύσουν εναντίον των βαρβάρων της Ασίας”.
Ακόμη σημασία ιδιαίτερη έχει η εποχή στην οποία εγράφη ο “πανηγυρικός” και ο λόγος για τον οποίο εγράφη. Επαρουσιάσθη πρώτη φορά το 380 π.Χ. με την ευκαιρία της τελέσεως των Ολυμπιακών αγώνων δι’ εκατοστήν φοράν. Η εποχή αυτή ήτο μια εποχή δύσκολη για τον Ελληνισμό αφού ίσχυε ακόμη η Ανταλκίδειος ειρήνη (387 π.Χ.), μία ειρήνη που αποτελούσε ντροπή για τον Ελληνισμό, αφού ανεγνώριζε ως υψηλό κύριο των Ελληνικών πραγμάτων, τον Αυτοκράτορα της Περσίας. Αυτή η κατάσταση, η δύσκολη κατάσταση του Έθνους μας ήταν και ο λόγος για τον οποίον ο Ισοκράτης έγραψε τον “Πανηγυρικό” του, προκειμένου να καλέσει τους Έλληνες σε ενότητα και σε πόλεμο κατά των βαρβάρων. Από την αρχή ακόμη του λόγου του (παρ. 3) είναι σαφής:
“Τούτο ουδόλως με απεθάρρυνε ούτε με έκαμε να προτιμήσω την πνευματικήν ραθυμίαν. αλλ’ αντιθέτως, επειδή πιστεύω ότι ικανοποιητικόν βραβείον θα είναι δι’ εμέ η δόξα, την οποίαν θα αποκτήσω με τον παρόντα λόγο μου, έχω έλθει εδώ, δια να απευθύνω συμβουλάς, σχετικάς και με τον πόλεμον εναντίον των βαρβάρων και με την ομόνοιαν, που πρέπει να υπάρχει μεταξύ μας, χωρίς βεβαίως να αγνοώ ότι πολλοί από εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι ρήτορες ησχολήθησαν ήδη με το θέμα τούτο”.
-Στην συνέχεια ο Ισοκράτης αναφέρεται στην προσφορά των Αθηνών στον Ελληνισμό, μία προσφορά Πολεμική, Ηθική, Οικονομική και Πολιτιστική. Σε αυτήν ακριβώς την Πολιτιστική προσφορά των Αθηνών στους Έλληνες αναφέρεται ο Ισοκράτης στην παράγραφο 50, όπου και περιέχεται η περίφημη φράση. Όμως καλύτερα να σας παραθέσουμε ολόκληρο το κείμενο (αρχαίο και μετάφραση του κ.Θεοδωράτου) ώστε να σχηματίσετε και μόνοι σας άποψη:
“Τοσούτον δι’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας”.
“Η πόλις μας έχει τόσον πολύ υπερβάλει όλους τους άλλους εις την φιλοσοφίαν και τον έντεχνον λόγον, ώστε οι δικοί της μαθηταί έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και έχει κάμει, ώστε το όνομα των Ελλήνων να μη θεωρείται πλέον ως δηλωτικόν του έθνους, αλλ’ ως δηλωτικόν της μορφώσεως, και Έλληνες να ονομάζονται όχι τόσον όσοι ανήκουν εις το έθνος το Ελληνικόν, αλλ’ όσοι έχουν τύχει της ιδικής μας παιδείας”.Εάν σκεφθεί κανείς ότι ο λόγος αυτός αφορά το 380 π.Χ., εποχή κατά την οποία δεν υπήρχαν τα Ελληνιστικά Βασίλεια και ούτε βέβαια “βάρβαροι με Ελληνική Παιδεία”, είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΟ ότι ο συλλογισμός του Ισοκράτους, δεν έχει καμμία σχέση με την σημερινή του χρήση και όχι μόνο δεν επεκτείνει τον Ελληνισμό στους βαρβάρους με “Ελληνική Παιδεία”, αλλά απευθύνεται αποκλειστικά στους Έλληνες, που τους “περιορίζει” εις τους έχοντας ΑΤΤΙΚΗΝ Μόρφωση. Όμως αυτά είναι… λεπτομέρειες γι’ αυτούς που χωρίς να έχουν κανένα φραγμό απομόνωσαν λίγες λέξεις και θέλουν να μας πείσουν ότι οι Αρχαίοι Ελληνες και ο Ισοκράτης ειδικότερα ήσαν απόστολοι ενός “πολιτιστικού” οικουμενισμού. Όσο για τα αισθήματα του Ισοκράτους για τους βαρβάρους και για την πρόταση του “Πανηγυρικού” ας δούμε τι γράφει στις παραγράφους 157 και 158:
“Εχω όμως και δια τους συμπολίτας τους ιδικούς μας να αναφέρω ανάλογα παραδείγματα. Και αυτοί δηλαδή προς μεν τους άλλους, προς όσους έχουν πολεμήσει μέχρι σήμερα, μόλις συμφιλιώνονται μαζί τους, λησμονούν την εχθρότητα που είχαν, προς τους Ασιάτας όμως ούτε και όταν ευεργετούνται από αυτούς, αναγνωρίζουν ευγνωμοσύνην. τόσον άσβεστον οργήν διατηρούν εναντίον εκείνων!”
“Οι Ευμολπίδαι εξ άλλου και οι Κήρυκες κατά την τελετήν των Ελευσινίων μυστηρίων, λόγω ακριβώς του μίσους προς τους Πέρσας, κηρύττουν εις επήκοον όλων ότι δεν επιτρέπεται να μετέχουν της τελετής οι οιοιδήποτε άλλοι βάρβαροι, όπως ακριβώς και οι ανθρωποκτόνοι. Είναι δε τόσον μεγάλη προς αυτούς εκ γενετής η εχθρότης που τρέφομεν, ώστε και από τας διηγήσεις τας παλαιάς περισσοτέραν ευχαρίστησιν δοκιμάζομεν με όσας αναφέρονται εις τον Τρωϊκόν και τον Περσικόν πόλεμον, διότι ακριβώς με αυτάς μανθάνομεν τας συμφοράς εκείνων”.
Άφησα όμως για να κλείσω το κείμενο αυτό αγαπητέ αναγνώστη, την παράγραφο 131 του “Πανηγυρικού”:
“Έχομεν όμως να κατακρίνομεν τους Λακεδαιμονίους και δια την εξής αιτίαν: ότι δηλαδή αναγκάζουν τους γείτονάς των να γίνονται είλωτες της πόλεώς των, ενώ δια το κοινόν συμφέρον των συμμάχων των δεν φροντίζουν να επιτύχουν κάτι παρόμοιον. Και όμως έχουν όλην την δυνατότητα να διαλύσουν την εχθρότητα μαζί μας και να αναγκάσουν όλους τους βαρβάρους να γίνουν περίοικοι όλης της Ελλάδος”.
Κατακρίνει δηλαδή τους Λακεδαιμονίους ότι έχουν κάνει είλωτες τους Έλληνες γείτονές τους και τους προτείνει να ενωθούν με τους υπόλοιπους Έλληνες, ώστε να αναγκάσουν όλους τους βάρβαρους να τεθούν κάτω από την εξουσία, να γίνουν περίοικοι, των Ελλήνων. Μάλιστα, αυτός ήταν ο “διεθνιστής” Ισοκράτης, όπως θέλουν να μας τον παρουσιάσουν οι διανοούμενοι – παρανοούμενοι της θολοκουλτούρας και του οικουμενισμού, όποια μορφή και αν έχει αυτός, θρησκευτική, μαρξιστική ή φιλελεύθερη.
Ν.Γ.Μ.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ” Α.Τ. 107
Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2002
ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Με κάθε τρόπο θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει Ελληνική Φυλή ή με άλλα λόγια ότι δεν υπάρχει Γνήσια Φυλετική Συνέχεια του Νεώτερου Ελληνισμού από τον Αρχαίο.
Ας έλθουμε, όμως, σε αυτό που είναι το ζητούμενο του παρόντος. Πολύ συχνά είτε οι ολοκληρωτικά αρνητές της βιολογικής συνεχείας της Ελληνικής Φυλής, είτε οι υπερασπιζόμενοι την αποκλειστικά “πολιτιστική” ουσία του Ελληνισμού χρησιμοποιούν μία φράση του Ισοκράτους από τον περίφημο λόγο του, τον “Πανηγυρικό”. Αυτή έχει ως εξής: “Και μάλλον Έλληνες καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας”.
-Βασιζόμενοι στην φράση αυτή λένε: Μα τι λέτε περί Ελληνικής Φυλής, Έλληνες ήσαν όχι αυτοί που ήσαν Έλληνες στην καταγωγή, αλλά αυτοί που είχαν… Ελληνική παιδεία! Επομένως και οι βάρβαροι που είχαν Ελληνική παιδεία ήσαν Έλληνες!
Αυτοί που χρησιμοποιούν τα λόγια αυτά του Ισοκράτους για να στηρίζουν αυτόν τον συλλογισμό είτε είναι αμόρφωτοι, είτε σκοπίμως διαστρεβλώνουν την Σκέψη και το Πνεύμα του Μεγάλου αυτού Έλληνος. Αυτό γιατί όπως διεξοδικά θα δούμε στην συνέχεια ο Ισοκράτης καμμία πρόθεση δεν είχε να πει αυτά, που αυτοί αυθαίρετα λέγουν, ερμηνεύοντας δήθεν τον Ισοκράτη. Ας δούμε τι λέει για την περίφημη αυτή φράση του Ισοκράτους ο μεγάλος και έγκριτος Γερμανός ιστορικός ULRICH WILCKEN:
“Ο Ισοκράτης αναφέρει βέβαια στον “Πανηγυρικό” του (380 π.Χ.) ότι η Αθήνα υπερέχει τόσο πολύ στην σκέψη και τον λόγο ώστε “οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας” (παρ. 50).
Ωστόσο με την φράση αυτή ο Ισοκράτης δεν θέλει να συμπεριλάβει (όπως υποστηρίχθηκε συχνά) στους Έλληνες και τους εξελληνισμένους αυτούς βαρβάρους, γιατί γι’ αυτόν οι βάρβαροι, ιδιαίτερα οι Πέρσες, εξακολουθούσαν να είναι οι “φυσικοί” εχθροί των Ελλήνων (Πανηγ. παρ. 158, πρβλ. Παναθ. παρ. 163). Το νόημα της φράσεως είναι μάλλον ότι ο Ισοκράτης θεωρεί πραγματικούς Έλληνες μόνον τους Έλληνες εκείνους που είχαν λάβει αττική μόρφωση.”
(ULRICH WILCKEN – ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, 1976, Μετάφραση του Καθηγητού κ. Ι.Τουλουμάκου)
Πέρα από την άποψη του εγκρίτου Γερμανού ιστορικού υπάρχει βεβαίως και αυτό το ίδιο το κείμενο του “Πανηγυρικού”. Θα χρησιμοποιήσουμε επί του προκειμένου την έκδοση του “Πανηγυρικού” από την “ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ”, που έχει γίνει με εισαγωγή – μετάφραση – σχόλια του καθηγητού κ.Χρήστου Σωτηρίου Θεοδωράτου. Για να αντιληφθεί κανείς το Πνεύμα του Ισοκράτους και το κατά πόσον αυτό συμβαδίζει με τον “οικουμενικό” και “αντιρατσιστικό” χαρακτήρα, που επιχειρούν να του δώσουν, ας δούμε τι γράφει σχετικά με την ”πανελλήνιον ιδεολογίαν” του Ισοκράτους ο καθηγητής κ. Θεοδωράτος, στην πραγματικά θαυμασίαν εισαγωγή του:
«Η Ελλάς, υπεστήριζεν(ο Ισοκράτης), αποτελεί ενιαίαν κοινότητα φυλετικήν και πολιτιστικήν και όμως σπαράσσεται συνεχώς από τους εμφυλίους πολέμους, οι οποίοι οδηγούν κατ’ ευθείαν εις την φθοράν και την παρακμήν, ενώ απέναντί της στέκουν οι βάρβαροι της Ασίας, φυσικοί και προαιώνιοι εχθροί της, που καλλιεργούν τον εμφύλιον ελληνικόν σπαραγμόν και προκαλούν την ελληνικήν απαθλίωσιν. Μία λοιπόν απομένει οδός σωτηρίας: να παύσει η διχόνοια, να συμφιλιωθούν οι Ελληνες, να συνειδητοποιήσουν πλήρως την φυλετικήν και πολιτιστικήν τους ενότητα και να εκστρατεύσουν εναντίον των βαρβάρων της Ασίας”.
Ακόμη σημασία ιδιαίτερη έχει η εποχή στην οποία εγράφη ο “πανηγυρικός” και ο λόγος για τον οποίο εγράφη. Επαρουσιάσθη πρώτη φορά το 380 π.Χ. με την ευκαιρία της τελέσεως των Ολυμπιακών αγώνων δι’ εκατοστήν φοράν. Η εποχή αυτή ήτο μια εποχή δύσκολη για τον Ελληνισμό αφού ίσχυε ακόμη η Ανταλκίδειος ειρήνη (387 π.Χ.), μία ειρήνη που αποτελούσε ντροπή για τον Ελληνισμό, αφού ανεγνώριζε ως υψηλό κύριο των Ελληνικών πραγμάτων, τον Αυτοκράτορα της Περσίας. Αυτή η κατάσταση, η δύσκολη κατάσταση του Έθνους μας ήταν και ο λόγος για τον οποίον ο Ισοκράτης έγραψε τον “Πανηγυρικό” του, προκειμένου να καλέσει τους Έλληνες σε ενότητα και σε πόλεμο κατά των βαρβάρων. Από την αρχή ακόμη του λόγου του (παρ. 3) είναι σαφής:
“Τούτο ουδόλως με απεθάρρυνε ούτε με έκαμε να προτιμήσω την πνευματικήν ραθυμίαν. αλλ’ αντιθέτως, επειδή πιστεύω ότι ικανοποιητικόν βραβείον θα είναι δι’ εμέ η δόξα, την οποίαν θα αποκτήσω με τον παρόντα λόγο μου, έχω έλθει εδώ, δια να απευθύνω συμβουλάς, σχετικάς και με τον πόλεμον εναντίον των βαρβάρων και με την ομόνοιαν, που πρέπει να υπάρχει μεταξύ μας, χωρίς βεβαίως να αγνοώ ότι πολλοί από εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι ρήτορες ησχολήθησαν ήδη με το θέμα τούτο”.
-Στην συνέχεια ο Ισοκράτης αναφέρεται στην προσφορά των Αθηνών στον Ελληνισμό, μία προσφορά Πολεμική, Ηθική, Οικονομική και Πολιτιστική. Σε αυτήν ακριβώς την Πολιτιστική προσφορά των Αθηνών στους Έλληνες αναφέρεται ο Ισοκράτης στην παράγραφο 50, όπου και περιέχεται η περίφημη φράση. Όμως καλύτερα να σας παραθέσουμε ολόκληρο το κείμενο (αρχαίο και μετάφραση του κ.Θεοδωράτου) ώστε να σχηματίσετε και μόνοι σας άποψη:
“Τοσούτον δι’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας”.
“Η πόλις μας έχει τόσον πολύ υπερβάλει όλους τους άλλους εις την φιλοσοφίαν και τον έντεχνον λόγον, ώστε οι δικοί της μαθηταί έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και έχει κάμει, ώστε το όνομα των Ελλήνων να μη θεωρείται πλέον ως δηλωτικόν του έθνους, αλλ’ ως δηλωτικόν της μορφώσεως, και Έλληνες να ονομάζονται όχι τόσον όσοι ανήκουν εις το έθνος το Ελληνικόν, αλλ’ όσοι έχουν τύχει της ιδικής μας παιδείας”.Εάν σκεφθεί κανείς ότι ο λόγος αυτός αφορά το 380 π.Χ., εποχή κατά την οποία δεν υπήρχαν τα Ελληνιστικά Βασίλεια και ούτε βέβαια “βάρβαροι με Ελληνική Παιδεία”, είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΟ ότι ο συλλογισμός του Ισοκράτους, δεν έχει καμμία σχέση με την σημερινή του χρήση και όχι μόνο δεν επεκτείνει τον Ελληνισμό στους βαρβάρους με “Ελληνική Παιδεία”, αλλά απευθύνεται αποκλειστικά στους Έλληνες, που τους “περιορίζει” εις τους έχοντας ΑΤΤΙΚΗΝ Μόρφωση. Όμως αυτά είναι… λεπτομέρειες γι’ αυτούς που χωρίς να έχουν κανένα φραγμό απομόνωσαν λίγες λέξεις και θέλουν να μας πείσουν ότι οι Αρχαίοι Ελληνες και ο Ισοκράτης ειδικότερα ήσαν απόστολοι ενός “πολιτιστικού” οικουμενισμού. Όσο για τα αισθήματα του Ισοκράτους για τους βαρβάρους και για την πρόταση του “Πανηγυρικού” ας δούμε τι γράφει στις παραγράφους 157 και 158:
“Εχω όμως και δια τους συμπολίτας τους ιδικούς μας να αναφέρω ανάλογα παραδείγματα. Και αυτοί δηλαδή προς μεν τους άλλους, προς όσους έχουν πολεμήσει μέχρι σήμερα, μόλις συμφιλιώνονται μαζί τους, λησμονούν την εχθρότητα που είχαν, προς τους Ασιάτας όμως ούτε και όταν ευεργετούνται από αυτούς, αναγνωρίζουν ευγνωμοσύνην. τόσον άσβεστον οργήν διατηρούν εναντίον εκείνων!”
“Οι Ευμολπίδαι εξ άλλου και οι Κήρυκες κατά την τελετήν των Ελευσινίων μυστηρίων, λόγω ακριβώς του μίσους προς τους Πέρσας, κηρύττουν εις επήκοον όλων ότι δεν επιτρέπεται να μετέχουν της τελετής οι οιοιδήποτε άλλοι βάρβαροι, όπως ακριβώς και οι ανθρωποκτόνοι. Είναι δε τόσον μεγάλη προς αυτούς εκ γενετής η εχθρότης που τρέφομεν, ώστε και από τας διηγήσεις τας παλαιάς περισσοτέραν ευχαρίστησιν δοκιμάζομεν με όσας αναφέρονται εις τον Τρωϊκόν και τον Περσικόν πόλεμον, διότι ακριβώς με αυτάς μανθάνομεν τας συμφοράς εκείνων”.
Άφησα όμως για να κλείσω το κείμενο αυτό αγαπητέ αναγνώστη, την παράγραφο 131 του “Πανηγυρικού”:
“Έχομεν όμως να κατακρίνομεν τους Λακεδαιμονίους και δια την εξής αιτίαν: ότι δηλαδή αναγκάζουν τους γείτονάς των να γίνονται είλωτες της πόλεώς των, ενώ δια το κοινόν συμφέρον των συμμάχων των δεν φροντίζουν να επιτύχουν κάτι παρόμοιον. Και όμως έχουν όλην την δυνατότητα να διαλύσουν την εχθρότητα μαζί μας και να αναγκάσουν όλους τους βαρβάρους να γίνουν περίοικοι όλης της Ελλάδος”.
Κατακρίνει δηλαδή τους Λακεδαιμονίους ότι έχουν κάνει είλωτες τους Έλληνες γείτονές τους και τους προτείνει να ενωθούν με τους υπόλοιπους Έλληνες, ώστε να αναγκάσουν όλους τους βάρβαρους να τεθούν κάτω από την εξουσία, να γίνουν περίοικοι, των Ελλήνων. Μάλιστα, αυτός ήταν ο “διεθνιστής” Ισοκράτης, όπως θέλουν να μας τον παρουσιάσουν οι διανοούμενοι – παρανοούμενοι της θολοκουλτούρας και του οικουμενισμού, όποια μορφή και αν έχει αυτός, θρησκευτική, μαρξιστική ή φιλελεύθερη.
Ν.Γ.Μ.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ” Α.Τ. 107
Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2002