__article.jpg)
Άρθρο από την εφημερίδα "Χρυσή Αυγή":
Η παρούσα έκδοση αποτελεί ένα ισχυρό ράπισμα στην προσπάθεια
ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστερής ψευτοδιανόησης, καθώς και στην
ανθελληνική προπαγάνδα των μπολσεβίκων. Μια προπαγάνδα που κρατά χρόνους
πολλούς και ξεδιπλώνεται τόσο μέσα όσο και έξω από πανεπιστήμια,
σχολεία και χώρους εργασίας, χώρους καλλιτεχνικής έκφρασης και
δημιουργίας.
Αφισοκολλητές και ινστρούχτορες, που έγιναν
προφεσόροι και πρυτάνεις, κατέλαβαν πανεπιστημιακούς και υπουργικούς
θώκους, σπίλωσαν με τα εμετικά τερατουργήματά τους οποιαδήποτε
πιθανότητα να ανελιχθεί ένας Νεοελληνικός Πολιτισμός, σαν απόσταγμα της
γόνιμης σύνδεσης, παρελθόντος και παρόντος, στο μέλλον. Ένας
πολιτισμός, όπως διαφαίνεται μέσα στο πνευματικό οικοδόμημα αγνών
δημιουργών, οι οποίοι σκοπίμως και συστηματικώς αποσιωπήθηκαν και
πολεμήθηκαν, εξαιτίας του πατριωτικού και εθνικιστικού τους
προσανατολισμού. Ένας εξ αυτών είναι και ο εθνικός μας Ποιητής Κωστής
Παλαμάς, ο οποίος αποσιωπήθηκε και θάφτηκε από το εκπαιδευτικό σύστημα.Το συγκεκριμένο πόνημα παρουσιάζει μια σειρά άρθρων του μεγάλου Ποιητή, τα οποία δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες της εποχής του (κυρίως στο Εμπρός, και δευτερευόντως στην Καθημερινή και την Νέα Ημέρα Τεργέστης) και πραγματεύονται φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας. Κείμενα που έχουν εξαφανιστεί από την «προτεινόμενη» βιβλιογραφία και τα οποία πραγματικά δείχνουν τις πολιτικές θέσεις και απόψεις του. Ο Παλαμάς έχει αντιληφθεί τον προδοτικό και ύπουλο ρόλο των κομμουνιστών και το τολμά, γράφει για το πώς σφάζουν οι μπολσεβίκοι, αναφερόμενος στη δολοφονία της τσαρικής οικογένειας το 1918.
Για τον Χρυσόστομο της Σμύρνης και το μαρτύριο που υπέστη, ο Ποιητής συγκρατεί την οργή του και θυμάται μια επίσκεψη του Ιεράρχη στην Αθήνα. Οι τουρκικές θηριωδίες εις βάρος των Ελλήνων από τους κεμαλικούς, όπως περιγράφονται από τον Μωρίς Μπαρρές, διατυπώνονται στο άρθρο του Παλαμά «Εις Μέγας Πατριδολάτρης».
Για την Μεγάλη Ιδέα, την Φιλοπατρία, τον Εθνικισμό, τον Εθνικόφρονα Σοσιαλισμό, τον παγγερμανισμό, τον φασισμό, αλλά και αυτή την ίδια την δαιμονική κομμουνιστική ιδεολογία των μπολσεβίκων, ο Παλαμάς δίνει με την πένα του τις ιδεολογικές του καταβολές και περιγράφει με τιμιότητα και ενάργεια την ποιοτική και ουσιαστική διαφορά μεταξύ του εθνικόφρονος σοσιαλισμού και του ψευδεπίγραφου μαρξιστικού (πρεσβεύοντα την άρνησιν και την καταφρόνησιν των πατρίδων).
Ένας πνευματικός άνθρωπος με τέτοιες απόψεις είναι σίγουρα επικίνδυνος για το Σύστημα.. Και αυτό διότι ο μεγάλος αυτός πνευματικός ταγός δεν δέχτηκε να συμπαρασυρθεί ούτε από την μόδα των τότε «νέων» ιδεών, τις οποίες αποστρέφεται παρά τις πιέσεις που δέχτηκε αλλά ούτε και από την απογοήτευση της πραγματικότητας ιστορικών γεγονότων, στρατιωτικών ηττών και υποχωρήσεων, όπως η Μικρασιατική Καταστροφή. Αντιθέτως, με πυγμή και θάρρος διακηρύττει πως στις πιο δύσκολες στιγμές ο ποιητής οφείλει να προστατεύσει τις Ιδέες και τα Ιδανικά που κινδυνεύουν, να δημιουργήσει νέα οράματα και σύμβολα για την αναβίωση του έθνους – την πραγματική επανάσταση. Με την οξυδέρκεια και την ειλικρίνεια, την φιλοπατρία και τον εθνικισμό που τον χαρακτηρίζουν, ο Κωστής Παλαμάς γίνεται αναμφίβολα ο πνευματικός ταγός και ο κήρυκας του Ελληνικού Εθνικισμού μέσα σε μια ελεύθερη Ευρώπη, το έργο του οποίου οφείλει να μελετήσει κάθε Εθνικιστής.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου παρατίθεται το εξής:
«Η Μεγάλη Ιδέα, με την οποίαν από την Άλωση της Πόλης έζησε και παρηγορήθηκεν, έδρασε κ’ εμεγαλούργησε το Έθνος, δέχθηκε θανάσιμα τραύματα στις ημέρες μας. Νέες ιδέες βάλθηκαν να τη θανατώσουν, να την υποκαταστήσουν. Και θα μπορούσε κανείς να την ειπή νεκρή, αν είχε ο θάνατος επιρροή στα πνεύματα. Γιατί η Μεγάλη Ιδέα, είναι ύπαρξη πνευματική. Μπορεί να τραβηχτή για καιρό, ή και για πάντα, από την ατμόσφαιρά μας. Όμως δεν πεθαίνει, θα ξανάρθη με τον καιρόν η ώρα της. Οι δυνατοί θα μας την ξαναπαρουσιάσουν, με το ίδιο της ή και με άλλο όνομα, το ίδιο κάνει.»
Νικόλαος Λεμοντζής- Βασίλειος Παπαθανασίου