Ανιχνεύοντας την σημασία της λέξεως Ιστορία, θα δει κανείς ότι σημαίνει την επιστήμη που μελετά τα γεγονότα του παρελθόντος.
Αυτός είναι ο σύγχρονος ορισμός. Ετυμολογικά προέρχεται από την λέξη
ἵστωρ, που σημαίνει κριτής, μάρτυρας, γνώστης, και αυτή από το ρήμα οἷδα
και την κατάληξη τωρ. Ως έννοια εμφανίστηκε πολύ νωρίς στην αρχαία
ελληνική ιστοριογραφία.
Πρώτος ιστορικός, ο πατέρας της Ιστορίας
Ηρόδοτος και άξιοι κάτοχοι του τίτλου του ιστοριογράφου, ο Ξενοφών και ο
Θουκυδίδης, γνωστοί για το μνημειώδες έργο τους της ιστορικής
καταγραφής, στην προσπάθεια τους να αφήσουν πίσω τους όσα συνέβησαν ως
κτήμα ες αεί για τις επόμενες γενιές, έθεσαν τις βάσεις της σύγχρονης
επιστήμης της Ιστορίας, μιας έννοιας τόσο βάναυσα λοιδορούμενης και τόσο
απροκάλυπτα παραποιημένης στην σύγχρονη σκιώδη ελληνική πραγματικότητα.
Η ιστορική καταγραφή, η αποτύπωση σημαντικών γεγονότων, η έρευνα και η
ανίχνευση των αιτιών, των αφορμών, των συνεπειών, αποτέλεσε ζητούμενο
των ιστορικών για αιώνες. Η επιστημονική και συστηματική καταγραφή
απαιτούσε τρομερές προσπάθειες με αποτέλεσμα κάποιοι να περιοριστούν
στην απλή καταγραφή των συμβεβηκότων, ενώ κάποιοι επέτυχαν να ψηλαφίσουν
αποτελεσματικά τα κίνητρα, τις αιτίες, τους λόγους που υποκίνησαν
συγκεκριμένες συμπεριφορές, που οδήγησαν ανθρώπους να πολεμήσουν όταν
δεν υπήρχε καν ελπίδα νίκης.
Μέσα από την ιστοριογραφία μάθαμε για τον εμφύλιο πόλεμο με την ονομασία Πελοποννησιακός και είδαμε να ξεδιπλώνονται τόσο ηρωικές πράξεις όσο και ιταμές συμπεριφορές. Άλλωστε η αντίθεση διέπει όλες τις εκφάνσεις της φύσης, πολλώ δε μάλλον τους ανθρώπινους χαρακτήρες. Η προβληματική μας όμως δεν αφορά την αναγκαιότητα ή όχι ης ιστορικής επιστήμης. Αυτό άλλωστε είναι αναντίρρητη αποδοχή όλων, ακόμη και αυτών που την πολεμούν, την παραποιούν και την υποδαυλίζουν. Άλλωστε στα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών, αναφέρεται ξεκάθαρα ο κίνδυνος που υπάρχει από την μελέτη και κατανόηση της Ιστορίας: «Θ' αντικαταστήσουμε τον κλασικισμό, καθώς και κάθε μελέτη της αρχαίας ιστορίας, η οποία δίνει περισσότερα κακά παρά καλά παραδείγματα, με τη μελέτη του προγράμματος του μέλλοντος».
Ποια ακριβώς είναι τα λεγόμενα κακά παραδείγματα; Μήπως η αντίσταση στις ανθελληνικές θέσεις;
Αρκετά έτη μετά, η σκέψη μας θα πρέπει να δει το πώς αντιμετωπίζουν την Ιστορία του μεγάλου Έθνους μας οι εθνομηδενιστές μαρξιστές ιστορικοί της σχολής Λιάκου, άξια τέκνα των οποίων αποτελούν η Ρεπούση με το ανιστόρητο και στερούμενο επιστημοσύνης κατάπτυστο βιβλίο της, το οποίο διδάχτηκε υποχρεωτικά σε μαθητές της ΣΤ Δημοτικού. Άξιοι συνοδοιπόροι στην ολέθρια αντεπιστημονική και ανθελληνική προσέγγισή της πλήθος μαρξιστογενών καθηγητάδων που προθύμως εξακολουθούν να αναπαράγουν τις αηδίες της περί συνωστισμών, υπερβάλλοντας πολλές φορές σε ζήλο, σα να βρίσκονται σε διαγωνισμό ανθελληνισμού. Δεν θα μπορούσε βέβαια να μη γίνει αναφορά και στο γεγονός πως εσχάτως υπήρξε και υπουργός ο οποίος, παρά το γεγονός ότι «κατευθύνει» την εθνική παιδεία, ουσιαστικώς βυσσοδομεί και αυτός εις βάρος της Εθνικής μνήμης και αξιοπρέπειας, προσθέτοντας την δική του πινελιά στον πίνακα των ανιστόρητων, αρνούμενος ένα αδιαμφισβήτητο έγκλημα που διαπράχθηκε εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου. Εκτός από ανιστόρητος όμως, είναι και επικίνδυνος, καθώς οι δηλώσεις του θα αποτελούν ες αεί πολυτιμότατο έρεισμα για τους νεοκεμαλικούς εκτός και εντός συνόρων. Παραμένει όμως ασύλληπτος και στην θέση του, παρά το γεγονός ότι είναι αρνητής ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.
Από τα παραπάνω, εύλογα διερωτάται κανείς αν τελικά η ιστορική αλήθεια, τα γεγονότα, τα συμβεβηκότα, είναι δυνατόν να επιδέχονται αμφισβητήσεως και δη από ανθρώπους παντελώς άσχετους με την Ιστορία ως επιστήμη. Μπορεί κάποιος εμφορούμενος από ανθελληνικά συμπλέγματα, όσο υψηλά ιστάμενος και αν είναι να αναιρεί με μια μονοκονδυλιά τον πόνο, τους ποταμούς αίματος, τις μάχες, τις θυσίες, το πνεύμα αυτοθυσίας; Νομιμοποιείται κάποιος να προσβάλλει βάναυσα τη μνήμη ανθρώπων που δεν μήδισαν, όταν αυτός είναι ο πρώτος μηδίσας; Γιατί κάποιος να επιδεικνύει επιλεκτική λήθη, αν όχι διότι γνωρίζει άριστα πως η Ιστορία εμπνέει;
Τα ιστορικά παραδείγματα, οι ιστορικές μάχες, οι μεγάλες προσωπικότητες, οι ηγέτες, οι ήρωες αλλά και οι απλοί άνθρωποι που μεταρσιώθηκαν σε επαναστάτες, αυτοί που εξυψώθηκαν σε υπερασπιστές, αυτοί που χαμογελώντας έφευγαν για να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους που απειλούσαν τα ιερά και τα όσια, είναι επικίνδυνοι. Είναι επικίνδυνοι γιατί στους καιρούς της υποταγής, αυτοί εξεγέρθηκαν. Ας μην απορούμε που δεν διδάσκονται και αφαιρούνται τα κατορθώματά τους από την διδακτέα ύλη που διδάσκονται από τα πρόθυμα εκτελεστικά όργανα του ανθελληνισμού σε όλες τις σχολικές βαθμίδες.
Η Ελληνική Ιστορία είναι συλλήβδην ένα λαμπρό μωσαϊκό ευφυΐας, φιλοπατρίας και ηρωισμού. Όποια σελίδα και αν γυρίσουμε θα δούμε Έλληνες να καινοτομούν, να επαναστατούν, να προβληματίζονται φυσικά και μεταφυσικά, να χτίζουν και να υπερασπίζονται Κάστρα, να οχυρώνονται πίσω από τείχη, να σχηματίζουν οπλιτικές φάλαγγες, να ψάλλουν τον Παιάνα και να βαδίζουν στην Μάχη για τα ιερά και τα όσια. Και είναι επικίνδυνοι. Διότι μέσα από τους αιώνες διδάσκουν. Και η διδασκαλία τους είναι η στάση ζωής που επέλεξαν να κρατήσουν, όταν μειοψηφούσαν υπερασπιζόμενοι αξίες. Όταν προμετωπίδα της σκέψης τους ήταν το ρητό "Ουκ εν τω πολλω το ευ" και το "Αμύνω δε και μόνος". Γιατί δημιούργησαν αυτοκρατορίες και δίδαξαν πολιτισμό. Επικίνδυνη η αντίσταση στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ.. Επικίνδυνος και ο Αλέξανδρος, ο μέγας στρατηλάτης που οραματίστηκε και πέτυχε το ακατόρθωτο. Απαράδεκτοι και οι υπερασπιστές της Βασιλεύουσας όταν στάθηκαν μια χούφτα άνθρωποι δίπλα στον τελευταίο Αυτοκράτορα, πολεμώντας στα τείχη της ενάντια σε στίφη βαρβάρων. Ταξικούς αγωνιστές λένε τους οπλαρχηγούς του ’21, όσοι δεν τους καθυβρίζουν γιατί χάλασαν την ειρηνική συμβίωση με τους τούρκους δυνάστες. Είναι οι ίδιοι που βλέπουν στους υπερασπιστές της Κύπρου που διεξήγαν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1955-59 τρομοκράτες και βαρελότους.
Οι ίδιοι πάντα ολετήρες, μίζεροι ριψάσπιδες, κιοτήδες υπάνθρωποι, ουτιδανά φερέφωνα, δειλοί θολοκουλτουριάρηδες, ψευδοανθρωπιστές διανοούμενοι, ενδεδυμένοι τον μανδύα του προοδευτισμού, ισοπεδώνουν με τον ιστορικό αρνητισμό τους κάθε αξία και αρετή. Μας καλούν να αποστρέψουμε το βλέμμα από την αλήθεια, να ξεχάσουμε την Ιστορία μας, να απαρνηθούμε την καταγωγή μας, να υποταχθούμε στα κελεύσματα και τις ανθελληνικές επιταγές τους. Μας ζητούν να υιοθετήσουμε το πρότυπό τους ως τρόπο ζωής: τον γραικύλο. Μας θέλουν ραγιάδες, ανιστόρητους, εθνικά ασυνείδητους. Θέλουν να διαπλάσουν παθητικά όντα, πρόθυμους χειροκροτητές, αυριανούς ψηφοφόρους, επαίτες της ελεημοσύνης τους, πνευματικούς πένητες.
Πίσω από κάθε ανιστόρητο σύγγραμμα, από κάθε προκλητική ανθελληνική δήλωση ελλοχεύει μια αξίωσή τους: αξιώνουν από εμάς να μην έχουμε ως πρότυπα τους αγέρωχους και ερασιθάνατους στρατιώτες του Λεωνίδα, να γυρίσουμε την πλάτη στους υπερασπιστές της Πόλης, στους ανίκητους φλογερούς αγωνιστές του ’21, να απαρνηθούμε τους Πόντιους αντάρτες στα βουνά του Πόντου, διότι όλοι αυτοί αντιστάθηκαν. Και η αντίσταση, η πραγματική εθνική αντίσταση έρχεται μέσα από την συνείδηση και την επίγνωση της ιστορικής συνέχειας του ελληνικού φύλου.
Νιώθοντας μέσα μας του προγόνους, το πρώτο χρέος στη ράτσα μας κατά τον Ν. Καζαντζάκη, αντιλαμβανόμαστε και το καθήκον: αυτό της αιώνιας αντίστασης του Έλληνα στους επιβουλείς, τους εισβολείς και τους ντόπιους τοποτηρητές τους. Νιώθουμε πιο έντονα από ποτέ, όταν ανιχνεύουμε τα πεδία των ιστορικών μαχών του Έθνους μας, το ασυμβίβαστο, το αρειμάνιο, το αδάμαστο της ελληνικής ψυχής. Νιώθουμε μέσα μας το ρητό Αμύνω δε και μόνος να μετουσιώνεται σε πράξη, μέσα από τον τρόπο ζωής που ΕΜΕΙΣ έχουμε επιλέξει ως Έλληνες Εθνικιστές και Χρυσαυγίτες.
Μαθαίνουμε, μελετάμε, αντιλαμβανόμαστε την Ελληνική Ιστορία μας και την διδάσκουμε στην επόμενη γενιά. Οπλίζουμε την επιχειρηματολογική της φαρέτρα με στέρεες ελληνικές γνώσεις και επιχειρήματα που καταδεικνύουν διαχρονικά το μεγαλείο του Ελληνισμού. Κάνουμε τους αριστεριστές δασκάλους να χάσκουν με ορθάνοιχτα στόματα όταν οι μαθητές απαντούν στα ανιστόρητα φληναφήματά τους με πατριωτικά και ελληνικά επιχειρήματα. Τους κάνουμε να αναρωτιούνται που πήγαν τα τόσα χρόνια προπαγάνδας και τα λεφτά και η προσπάθεια που δαπανήθηκαν. Βουλώνουμε τα αυτιά μας στην ανθελληνική τους προπαγάνδα με το βουλοκέρι του Ελληνικού Εθνικισμού και της Ιστορικής Αλήθειας.
Δείχνουμε ότι η πλύση εγκεφάλου τους δεν έπιασε μιας και γνωρίζουμε γιατί η Μακεδονία είναι Ελληνική, γιατί η Κύπρος, ο Πόντος και η Βόρεια Ήπειρος είναι σκλάβες πατρίδες. Ατενίζουμε με δέος τα κατορθώματα των προγόνων, ωθούμαστε στη μέθεξη του τιτάνιου Ελληνικού Πολιτισμού, σπάμε τη λήθη αφουγραζόμενοι την κλαγγή των ελληνικών όπλων. Το μπαρούτι από τα καρυοφύλλια των κλεφτών φτάνει στα ρουθούνια μας μεθυστικό και η συνείδησή μας γίνεται η ΕΘΝΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, η ελληνικότητα, η σύνδεση με το παρελθόν. Και εκεί πλέον, όλα τα λεφτά του κόσμου, όλη η προπαγάνδα, ο εκφοβισμός, η λήθη, η εκπαιδευτική και μαθησιακή τρομοκρατία, η μαρξιστική και οποιαδήποτε άλλη «προσέγγιση», δεν μπορούν πλέον να διαβρώσουν το χαλυβδωμένο εθνικό φρόνημα της νέας γενιάς.
Τα σχέδια τους έχουν αποτύχει οικτρά. Όλες οι προσπάθειες τους έχουν αποδειχτεί μάταιες. Τα ανθελληνικά οράματά τους έχουν πέσει στο κενό. Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, το μεγαλείο του Ελληνικού Πολιτισμού, η ασταμάτητη και ανιδιοτελής αγάπη για την πατρίδα είναι πλέον γεγονός. Και δεν επιδέχεται «προσεγγίσεως»…
Νικόλαος Λεμοντζής
Μέσα από την ιστοριογραφία μάθαμε για τον εμφύλιο πόλεμο με την ονομασία Πελοποννησιακός και είδαμε να ξεδιπλώνονται τόσο ηρωικές πράξεις όσο και ιταμές συμπεριφορές. Άλλωστε η αντίθεση διέπει όλες τις εκφάνσεις της φύσης, πολλώ δε μάλλον τους ανθρώπινους χαρακτήρες. Η προβληματική μας όμως δεν αφορά την αναγκαιότητα ή όχι ης ιστορικής επιστήμης. Αυτό άλλωστε είναι αναντίρρητη αποδοχή όλων, ακόμη και αυτών που την πολεμούν, την παραποιούν και την υποδαυλίζουν. Άλλωστε στα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών, αναφέρεται ξεκάθαρα ο κίνδυνος που υπάρχει από την μελέτη και κατανόηση της Ιστορίας: «Θ' αντικαταστήσουμε τον κλασικισμό, καθώς και κάθε μελέτη της αρχαίας ιστορίας, η οποία δίνει περισσότερα κακά παρά καλά παραδείγματα, με τη μελέτη του προγράμματος του μέλλοντος».
Ποια ακριβώς είναι τα λεγόμενα κακά παραδείγματα; Μήπως η αντίσταση στις ανθελληνικές θέσεις;
Αρκετά έτη μετά, η σκέψη μας θα πρέπει να δει το πώς αντιμετωπίζουν την Ιστορία του μεγάλου Έθνους μας οι εθνομηδενιστές μαρξιστές ιστορικοί της σχολής Λιάκου, άξια τέκνα των οποίων αποτελούν η Ρεπούση με το ανιστόρητο και στερούμενο επιστημοσύνης κατάπτυστο βιβλίο της, το οποίο διδάχτηκε υποχρεωτικά σε μαθητές της ΣΤ Δημοτικού. Άξιοι συνοδοιπόροι στην ολέθρια αντεπιστημονική και ανθελληνική προσέγγισή της πλήθος μαρξιστογενών καθηγητάδων που προθύμως εξακολουθούν να αναπαράγουν τις αηδίες της περί συνωστισμών, υπερβάλλοντας πολλές φορές σε ζήλο, σα να βρίσκονται σε διαγωνισμό ανθελληνισμού. Δεν θα μπορούσε βέβαια να μη γίνει αναφορά και στο γεγονός πως εσχάτως υπήρξε και υπουργός ο οποίος, παρά το γεγονός ότι «κατευθύνει» την εθνική παιδεία, ουσιαστικώς βυσσοδομεί και αυτός εις βάρος της Εθνικής μνήμης και αξιοπρέπειας, προσθέτοντας την δική του πινελιά στον πίνακα των ανιστόρητων, αρνούμενος ένα αδιαμφισβήτητο έγκλημα που διαπράχθηκε εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου. Εκτός από ανιστόρητος όμως, είναι και επικίνδυνος, καθώς οι δηλώσεις του θα αποτελούν ες αεί πολυτιμότατο έρεισμα για τους νεοκεμαλικούς εκτός και εντός συνόρων. Παραμένει όμως ασύλληπτος και στην θέση του, παρά το γεγονός ότι είναι αρνητής ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.
Από τα παραπάνω, εύλογα διερωτάται κανείς αν τελικά η ιστορική αλήθεια, τα γεγονότα, τα συμβεβηκότα, είναι δυνατόν να επιδέχονται αμφισβητήσεως και δη από ανθρώπους παντελώς άσχετους με την Ιστορία ως επιστήμη. Μπορεί κάποιος εμφορούμενος από ανθελληνικά συμπλέγματα, όσο υψηλά ιστάμενος και αν είναι να αναιρεί με μια μονοκονδυλιά τον πόνο, τους ποταμούς αίματος, τις μάχες, τις θυσίες, το πνεύμα αυτοθυσίας; Νομιμοποιείται κάποιος να προσβάλλει βάναυσα τη μνήμη ανθρώπων που δεν μήδισαν, όταν αυτός είναι ο πρώτος μηδίσας; Γιατί κάποιος να επιδεικνύει επιλεκτική λήθη, αν όχι διότι γνωρίζει άριστα πως η Ιστορία εμπνέει;
Τα ιστορικά παραδείγματα, οι ιστορικές μάχες, οι μεγάλες προσωπικότητες, οι ηγέτες, οι ήρωες αλλά και οι απλοί άνθρωποι που μεταρσιώθηκαν σε επαναστάτες, αυτοί που εξυψώθηκαν σε υπερασπιστές, αυτοί που χαμογελώντας έφευγαν για να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους που απειλούσαν τα ιερά και τα όσια, είναι επικίνδυνοι. Είναι επικίνδυνοι γιατί στους καιρούς της υποταγής, αυτοί εξεγέρθηκαν. Ας μην απορούμε που δεν διδάσκονται και αφαιρούνται τα κατορθώματά τους από την διδακτέα ύλη που διδάσκονται από τα πρόθυμα εκτελεστικά όργανα του ανθελληνισμού σε όλες τις σχολικές βαθμίδες.
Η Ελληνική Ιστορία είναι συλλήβδην ένα λαμπρό μωσαϊκό ευφυΐας, φιλοπατρίας και ηρωισμού. Όποια σελίδα και αν γυρίσουμε θα δούμε Έλληνες να καινοτομούν, να επαναστατούν, να προβληματίζονται φυσικά και μεταφυσικά, να χτίζουν και να υπερασπίζονται Κάστρα, να οχυρώνονται πίσω από τείχη, να σχηματίζουν οπλιτικές φάλαγγες, να ψάλλουν τον Παιάνα και να βαδίζουν στην Μάχη για τα ιερά και τα όσια. Και είναι επικίνδυνοι. Διότι μέσα από τους αιώνες διδάσκουν. Και η διδασκαλία τους είναι η στάση ζωής που επέλεξαν να κρατήσουν, όταν μειοψηφούσαν υπερασπιζόμενοι αξίες. Όταν προμετωπίδα της σκέψης τους ήταν το ρητό "Ουκ εν τω πολλω το ευ" και το "Αμύνω δε και μόνος". Γιατί δημιούργησαν αυτοκρατορίες και δίδαξαν πολιτισμό. Επικίνδυνη η αντίσταση στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ.. Επικίνδυνος και ο Αλέξανδρος, ο μέγας στρατηλάτης που οραματίστηκε και πέτυχε το ακατόρθωτο. Απαράδεκτοι και οι υπερασπιστές της Βασιλεύουσας όταν στάθηκαν μια χούφτα άνθρωποι δίπλα στον τελευταίο Αυτοκράτορα, πολεμώντας στα τείχη της ενάντια σε στίφη βαρβάρων. Ταξικούς αγωνιστές λένε τους οπλαρχηγούς του ’21, όσοι δεν τους καθυβρίζουν γιατί χάλασαν την ειρηνική συμβίωση με τους τούρκους δυνάστες. Είναι οι ίδιοι που βλέπουν στους υπερασπιστές της Κύπρου που διεξήγαν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1955-59 τρομοκράτες και βαρελότους.
Οι ίδιοι πάντα ολετήρες, μίζεροι ριψάσπιδες, κιοτήδες υπάνθρωποι, ουτιδανά φερέφωνα, δειλοί θολοκουλτουριάρηδες, ψευδοανθρωπιστές διανοούμενοι, ενδεδυμένοι τον μανδύα του προοδευτισμού, ισοπεδώνουν με τον ιστορικό αρνητισμό τους κάθε αξία και αρετή. Μας καλούν να αποστρέψουμε το βλέμμα από την αλήθεια, να ξεχάσουμε την Ιστορία μας, να απαρνηθούμε την καταγωγή μας, να υποταχθούμε στα κελεύσματα και τις ανθελληνικές επιταγές τους. Μας ζητούν να υιοθετήσουμε το πρότυπό τους ως τρόπο ζωής: τον γραικύλο. Μας θέλουν ραγιάδες, ανιστόρητους, εθνικά ασυνείδητους. Θέλουν να διαπλάσουν παθητικά όντα, πρόθυμους χειροκροτητές, αυριανούς ψηφοφόρους, επαίτες της ελεημοσύνης τους, πνευματικούς πένητες.
Πίσω από κάθε ανιστόρητο σύγγραμμα, από κάθε προκλητική ανθελληνική δήλωση ελλοχεύει μια αξίωσή τους: αξιώνουν από εμάς να μην έχουμε ως πρότυπα τους αγέρωχους και ερασιθάνατους στρατιώτες του Λεωνίδα, να γυρίσουμε την πλάτη στους υπερασπιστές της Πόλης, στους ανίκητους φλογερούς αγωνιστές του ’21, να απαρνηθούμε τους Πόντιους αντάρτες στα βουνά του Πόντου, διότι όλοι αυτοί αντιστάθηκαν. Και η αντίσταση, η πραγματική εθνική αντίσταση έρχεται μέσα από την συνείδηση και την επίγνωση της ιστορικής συνέχειας του ελληνικού φύλου.
Νιώθοντας μέσα μας του προγόνους, το πρώτο χρέος στη ράτσα μας κατά τον Ν. Καζαντζάκη, αντιλαμβανόμαστε και το καθήκον: αυτό της αιώνιας αντίστασης του Έλληνα στους επιβουλείς, τους εισβολείς και τους ντόπιους τοποτηρητές τους. Νιώθουμε πιο έντονα από ποτέ, όταν ανιχνεύουμε τα πεδία των ιστορικών μαχών του Έθνους μας, το ασυμβίβαστο, το αρειμάνιο, το αδάμαστο της ελληνικής ψυχής. Νιώθουμε μέσα μας το ρητό Αμύνω δε και μόνος να μετουσιώνεται σε πράξη, μέσα από τον τρόπο ζωής που ΕΜΕΙΣ έχουμε επιλέξει ως Έλληνες Εθνικιστές και Χρυσαυγίτες.
Μαθαίνουμε, μελετάμε, αντιλαμβανόμαστε την Ελληνική Ιστορία μας και την διδάσκουμε στην επόμενη γενιά. Οπλίζουμε την επιχειρηματολογική της φαρέτρα με στέρεες ελληνικές γνώσεις και επιχειρήματα που καταδεικνύουν διαχρονικά το μεγαλείο του Ελληνισμού. Κάνουμε τους αριστεριστές δασκάλους να χάσκουν με ορθάνοιχτα στόματα όταν οι μαθητές απαντούν στα ανιστόρητα φληναφήματά τους με πατριωτικά και ελληνικά επιχειρήματα. Τους κάνουμε να αναρωτιούνται που πήγαν τα τόσα χρόνια προπαγάνδας και τα λεφτά και η προσπάθεια που δαπανήθηκαν. Βουλώνουμε τα αυτιά μας στην ανθελληνική τους προπαγάνδα με το βουλοκέρι του Ελληνικού Εθνικισμού και της Ιστορικής Αλήθειας.
Δείχνουμε ότι η πλύση εγκεφάλου τους δεν έπιασε μιας και γνωρίζουμε γιατί η Μακεδονία είναι Ελληνική, γιατί η Κύπρος, ο Πόντος και η Βόρεια Ήπειρος είναι σκλάβες πατρίδες. Ατενίζουμε με δέος τα κατορθώματα των προγόνων, ωθούμαστε στη μέθεξη του τιτάνιου Ελληνικού Πολιτισμού, σπάμε τη λήθη αφουγραζόμενοι την κλαγγή των ελληνικών όπλων. Το μπαρούτι από τα καρυοφύλλια των κλεφτών φτάνει στα ρουθούνια μας μεθυστικό και η συνείδησή μας γίνεται η ΕΘΝΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, η ελληνικότητα, η σύνδεση με το παρελθόν. Και εκεί πλέον, όλα τα λεφτά του κόσμου, όλη η προπαγάνδα, ο εκφοβισμός, η λήθη, η εκπαιδευτική και μαθησιακή τρομοκρατία, η μαρξιστική και οποιαδήποτε άλλη «προσέγγιση», δεν μπορούν πλέον να διαβρώσουν το χαλυβδωμένο εθνικό φρόνημα της νέας γενιάς.
Τα σχέδια τους έχουν αποτύχει οικτρά. Όλες οι προσπάθειες τους έχουν αποδειχτεί μάταιες. Τα ανθελληνικά οράματά τους έχουν πέσει στο κενό. Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, το μεγαλείο του Ελληνικού Πολιτισμού, η ασταμάτητη και ανιδιοτελής αγάπη για την πατρίδα είναι πλέον γεγονός. Και δεν επιδέχεται «προσεγγίσεως»…
Νικόλαος Λεμοντζής