Άρθρο στην εφημερίδα "Εμπρός"
Την Κυριακή 29 Ιουλίου του 2018 ένα απόσπασμα από το Ιερό Ευαγγέλιο που αναγνώσθηκε στις Ορθόδοξες εκκλησίες, έλεγε τα παρακάτω:
«… απήλθε προς αυτούς (τους μαθητές) ο Ιησούς περιπατών επί της
θαλάσσης. Και ιδόντες αυτόν οι μαθηταί επί την θάλασσαν περιπατούντα
εταράχθησαν … Ευθέως δε ελάλησε αυτοίς ο Ιησούς λέγων θαρσείτε, εγώ ειμί
μη φοβείσθε. Αποκριθείς δε αυτώ ο Πέτρος είπε Κύριε, ει συ ει, κέλευσόν
με προς σε ελθείν επί τα ύδατα, ο δε είπεν, ελθέ! Και καταβάς από του
πλοίου ο Πέτρος περιεπάτησεν επί τα ύδατα ελθείν προς τον Ιησούν. Βλέπων
δε τον άνεμον ισχυρόν εφοβήθη, και αρξάμενος καταποντίζεσθαι έκραξε
λέγων Κύριε, σώσον με. Ευθέως δε ο Ιησούς εκτείνας την χείρα επελάβετο
αυτού και λέγει αυτώ ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας; Και εμβάντων αυτών
εις το πλοίον εκόπασε ο άνεμος» (κατά Ματθαίον 14.25 – 14.33 )
Η αλήθεια είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος ενηλικιώνεται μαθαίνοντας να θεωρεί σωστό ό,τι είναι λογικό και παιδαριώδη αφέλεια και λάθος την πίστη σε ό,τι υπερβαίνει την λογική του. Ωστόσο, σε άλλο χωρίο της Γραφής, ο ίδιος ο Κύριος φέρεται να λέει ότι τα τίμια της υπαρκτικής αλήθειας: «απέκρυψεν ο Θεός από σοφών και συνετών και απεκάλυψεν αυτά νηπίοις» (κατά Λουκάν 10.21) και «ει τις δοκεί σοφός είναι εν υμίν εν τω αιώνι τούτω, μωρός γενέσθω, ίνα γένηται σοφός» (Προς Κορινθίους 1η Επιστολή, 3.18).
Και πράγματι μέσα στην ορθολογικά οργανωμένη ζωή του ανθρώπου υπάρχει μια πλειάδα ερωτημάτων, που όποια απάντηση κι αν θεωρήσουμε σωστή, φαντάζει εξίσου αυθαίρετη βάσει των κριτηρίων της θετικής (αντικειμενικής) γνώσης. Ερωτήματα που γεννάει η ίδια η παρατήρηση της φύσης, όταν πέρα από την απλή πιστοποίηση των φαινομένων επιχειρήσουμε να δώσουμε μια εξήγηση για την αρχική τους αιτία και τον τελικό τους σκοπό. Πώς και γιατί για παράδειγμα έγιναν όλα αυτά που υπάρχουν γύρω μας; Έγιναν από κάποιον; Έγιναν τυχαία; Υπήρχαν πάντα και θα υπάρχουν για πάντα; Σε αυτά τα μεταφυσικά ερωτήματα, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, στο μυαλό όλων μας έρχεται αυθόρμητα μια πολύ γνωστή, μα απροσμέτρητα άγνωστη λέξη που τα εξηγεί όλα: ο Θεός.
Δεν έχει επιστημονική (αντικειμενική) εγκυρότητα αυτή η προσέγγιση, έχει όμως πληρότητα γνωστική ασύγκριτα μεγαλύτερη από αυτήν που παρέχει οποιαδήποτε επιστημονική απόδειξη. Αυτή η αβάσταχτη τυραννίδα της αιτιοκρατίας και όλων των θεωριών που επιμένουν να αποδείξουν επιστημονικά ότι το περιβάλλον συγκροτεί το είναι και όχι το είναι το περιβάλλον.
Είναι εξαιρετικό το σχετικό απόσπασμα του Νίτσε: «Δεν έχετε ακούσει για ‘κείνον τον τρελό, που άναψε ένα φανάρι στις λαμπρές ώρες του πρωινού, έτρεξε στην αγορά φωνάζοντας «Αναζητώ το Θεό!»… πολλοί που δεν πίστευαν στο Θεό, στέκονταν γύρω εκείνη την στιγμή… -Έχει χαθεί; ρώτησε ένας… κρύβεται; φοβάται; – …φώναζαν και γέλαγαν. Ο τρελός: «Πού είναι ο Θεός; …Θα σας πω. Τον έχουμε σκοτώσει – εσείς κι εγώ! Όλοι είμαστε οι δολοφόνοι του!… Πώς το κάναμε αυτό; …Προς τα πού κινούμαστε; Μακριά από όλους τους ήλιους; …Δεν ακούμε τίποτα εκτός από το θόρυβο των νεκροθαφτών… θάβουν τον Θεό; Δεν μυρίζουμε τίποτα… μόνο την θεία αποσύνθεση; Ο Θεός είναι νεκρός!… παραμένει νεκρός!… τον έχουμε σκοτώσει! Πώς θα παρηγορηθούμε, οι δολοφόνοι όλων των δολοφόνων; Ό,τι ήταν ιερότερο και τρανότερο στον κόσμο πέθανε ματωμένο από τα μαχαίρια μας. Ποιος θα σκουπίσει αυτό το αίμα από πάνω μας;
Αυτή την «παιδιάστικη» πίστη στο λογικά ανέφικτο διαφύλαξε ο Ελληνισμός και αυτή με την σειρά της τον έσωσε ξανά και ξανά μέσα στις απίστευτες δυσκολίες της μακράς ιστορικής του διαδρομής. Είναι μια πίστη για την οποία συχνά μυκτηρίσθηκε από τον συμπλεγματικό δυτικισμό που «σκότωσε» τον Θεό. Πίστη που ζύμωσε κάθε πτυχή του νεοελληνικού πολιτισμού. Είναι μια πίστη μακράν κάθε διανοητικής κατασκευής που επιχείρησαν κατά καιρούς εγκλωβισμένοι στα γραφεία τους στοχαστές.
Την ώρα που έπεφτε η Πόλη η πίστη αυτή μετουσίωνε τον εθνισμό των Ελλήνων σε Εθνικισμό, οδηγώντας το ανοργάνωτο ατομικό αίσθημα σε οργανωμένο ιστορικό κίνημα στην προοπτική της «μελλούσης Αναστάσεως» και της «Χρυσής Αυγής» του Ελληνισμού.
Ο Αισχύλος στους Πέρσες, ο Περικλής στον Επιτάφιο, ο Ισοκράτης στον Πανηγυρικό, ο Ακάθιστος Ύμνος, οι θρύλοι της Αλώσεως, το δημοτικό τραγούδι αποπνέουν αυτή την πίστη στην ελευθερία και το υπέρλογο, που διατρέχουν συνολικά τον εθνικό μας βίο συνιστώντας ταυτόχρονα: Την εθνική φυσιογνωμία του Ελληνισμού, την ορίζουσα του συλλογικού μας υποσυνείδητου και τον κεντρικό πυλώνα της νεοελληνικής αυτοσυνειδησίας. Είναι τα στοιχεία που οδήγησαν στην εποποιϊα της Επανάστασης του ’21, όταν ο Ελληνισμός μετά από τέσσερις αιώνες απίστευτης δουλείας έσπαγε τις αλυσίδες και η γη έτρεμε.
Υπάρχει μια χαμαιλεοντική τάξη στη Ελλάδα σήμερα, συνεργός της εκάστοτε εξουσίας και των ισχυρών της γης. Είναι αυτή που γεννά τα ποικιλώνυμα και πολύχρωμα κόμματα του «συνταγματικού τόξου». Αυτή που σήμερα επιχειρεί να διαγράψει από την ιστορική μας μνήμη τα χίλια πεντακόσια χρόνια διμέτωπου αγώνα της Ελληνορθοδοξίας εναντίον του δυτικού ορθολογισμού και του σκοταδιστικού Ισλάμ. Αυτή που θέλει να εκσυγχρονίσει δήθεν το λαό μας αποξηραίνοντας τις ρίζες απ’ όπου το Έθνος μας αντλεί τους χυμούς της ζωής και της ανανέωσής του.
Δεν θα τα καταφέρει!
Αυτή η «παιδιάστικη» πίστη στο λογικά ανέφικτο, ζει ακόμη κάτω από τις στάχτες του εθνικού ασυνείδητου. Και για μια ακόμη φορά οδηγεί στα «ορεινά» όσους δεν αντέχουν να προσκυνούν τον κατακτητή και τους συνεργάτες του. Και η γη άρχισε πάλι να τρέμει.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ