Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο βιβλίο ενός Καθολικού ιερέως,
του Φλάννερυ, το οποίο εκδόθηκε στα Ελληνικά, η ιστορία του
«Αντισημιτισμού» αρχίζει με την ιστορία του Αμάν του Μακεδόνος. Συγκεκριμένα
στο βιβλίο Εσθήρ, αναφέρεται ότι στην κορυφή της ιεραρχίας της Περσικής
Αυτοκρατορίας, με ένα αξίωμα ανάλογο του σημερινού πρωθυπουργού,
βρισκόταν ένας Έλληνας, ο Αμάν Αμαδάθου Μακεδών. Ο Αμάν είχε την γνώμη
ότι οι εβραίοι είχαν σκοπό την διάλυση της Αυτοκρατορίας και πρότεινε
στον Ξέρξη την λήψη μέτρων. Το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο Εσθήρ,
θα μπορούσε όντως να θεωρηθεί η πρώτη διακήρυξη αντισιωνισμού στην
ιστορία της ανθρωπότητος και έχει ως εξής:
«Ούτω ο Αμάν επεζήτησε να καταστρέψη όλους τους Ιουδαίους, οι
οποίοι ήσαν εις όλον το βασίλειον του Ξέρξου, τον λαόν του Μαρδοχαίου…
Τότε ο Αμάν είπεν εις τον βασιλέα Ξέρξην: «Υπάρχει είς λαός
διεσκορπισμένος και διεσπαρμένος μεταξύ των λαών εις όλας τας επαρχίας
του βασιλείου σου, του οποίου οι νόμοι διαφέρουν από παντός άλλου λαού,
δεν φυλάττουν δε τους νόμους του βασιλέως δια τούτο δεν αρμόζει εις τον
βασιλέα να τους αφήση ησύχους, εάν ευαρεστήται, ο βασιλεύς, ας
αποφασισθή να αφανισθούν.». ΕΣΘΗΡ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 3.
Στην συνέχεια ο Αμάν ζητά από τον Αυτοκράτορα να σταλεί διαταγή για την εξόντωση των Ιουδαίων στις 127 επαρχίες και σατραπείες. Όμως, τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά. Μέσω της ευνοούμενης παλλακίδος του Αυτοκράτορος Εσθήρ, ο Ιουδαίος Μαρδόνιος (το ίδιο όνομα εβραϊκής προελεύσεως, θα το δούμε αιώνες αργότερα στην Μάχη των Πλαταιών…) συκοφαντεί τον Αμάν και τον απαγχονίζουν μαζί με τα 10 παιδιά του, ενώ εξοντώνουν μέσα σε μία ημέρα δεκάδες χιλιάδες Πέρσες με την άδεια του Ξέρξη. Από το επεισόδιο αυτό έχει μείνει και η έκφραση «Δια τον φόβον των Ιουδαίων». Σε ανάμνηση δε της σφαγής του Έλληνα Αμάν, οι εβραίοι εορτάζουν κάθε χρόνο τα «πουρείμ».
Αιώνες μετά, κυρίαρχος του κόσμου αναδεικνύεται ο Αλέξανδρος ο Μέγας. Στο ζήτημα αναφέρεται το βιβλίο «Α’ Των Μακκαβαίων» ως εξής:
«ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ: και μετά ταύτα έπεσεν επί την κοίτην και έγνω ότι αποθνήσκει, και εκάλεσεν τους παίδας αυτού τους ενδόξους τους συνεκτρόφους αυτού εκ νεότητος και διείλεν αυτοίς την βασιλείαν αυτού έτι αυτού ζώντος και εβασίλευσεν Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανεν και επεκράτησαν οι παίδες αυτού, έκαστος εν τω τόπω αυτού και ετέθεντο πάντες διαδήματα μετά το αποθανείν και οι υιοί αυτών οπίσω αυτών έτη πολλά και επλήθυναν κακά εν τη γη".»
Σύμφωνα, λοιπόν, με το ιερό βιβλίο των Εβραίων οι Ελληνικές Αυτοκρατορίες των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήσαν πηγές κακού! «Και επλήθυναν κακά εν τη γη» αναφέρει χαρακτηριστικά το βιβλίο των Μακκαβαίων. Μέσα δε από τις σελίδες ενός κειμένου γεμάτου τερατολογίες του ψευδο-καλλισθένους ενός Ιουδαίου της Αλεξάνδρειας, αναδεικνύεται το μεγάλο ιστορικό παραμύθι ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δήθεν προσκύνησε τους ραββίνους και τον Ναό του Σολομώντος. Από καμμία ιστορική πηγή δεν προκύπτει η οποιαδήποτε σχέση του Μεγάλου Μακεδόνα Στρατηλάτη με Εβραίους. Αντίθετα αποτελεί γεγονός ιστορικό το ότι μέσα στον Ελληνιστικό Κόσμο υπήρξε σφοδρή σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων. Σύγκρουση πνευματική, αλλά και πολλές φορές και σύγκρουση αιματηρή. Η αντίθεση αυτή ήταν περισσότερο έντονη στην μεγαλούπολη της Αλεξάνδρειας, που αποτελούσε, εκείνη την εποχή και την πνευματική (λόγω της παρουσίας των Ελλήνων), αλλά και την οικονομική (λόγω του σίτου) πρωτεύουσα του κόσμου.
Πληθώρα Ελλήνων συγγραφέων της εποχής γράφουν έργα κατά των Ιουδαίων. Όπως: ο Χαιρέμων, ο Λυσίμαχος, ο Ποσειδώνιος, ο Απολλώνιος ο Μόλων, ο Απίων, ο Μνασέας, ο Μανέθων κ.α. Τα έργα όλων αυτών, πλην ελαχίστων αποσπασμάτων έχουν «χαθεί»… Για την σύγκρουση αυτή των Ελλήνων με τους Εβραίους στην Ελληνιστική περίοδο ο Έντουαρντ Φλάννερυ στο βιβλίο του «2.300 ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ» γράφει:
«…Για τους υπερήφανους κληρονόμους του Όμηρου, του Περικλή και του Αριστοτέλη, η επιφυλακτική στάση των Εβραίων ήταν μία ανυπόφορη αλαζονεία. Πεπεισμένοι ότι «πας μη Έλλην βάρβαρος», αντέκρουσαν τα επιχειρήματα για ανωτερότητα ή προνόμια ενός λαού, που θεωρούσαν ότι δεν διακρίνεται πολιτικά και πολιτιστικά από τους άλλους. Η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο υπερήφανων και ανόμοιων νοοτροπιών ήταν μόνο θέμα χρόνου».
Στην συνέχεια ο Αμάν ζητά από τον Αυτοκράτορα να σταλεί διαταγή για την εξόντωση των Ιουδαίων στις 127 επαρχίες και σατραπείες. Όμως, τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά. Μέσω της ευνοούμενης παλλακίδος του Αυτοκράτορος Εσθήρ, ο Ιουδαίος Μαρδόνιος (το ίδιο όνομα εβραϊκής προελεύσεως, θα το δούμε αιώνες αργότερα στην Μάχη των Πλαταιών…) συκοφαντεί τον Αμάν και τον απαγχονίζουν μαζί με τα 10 παιδιά του, ενώ εξοντώνουν μέσα σε μία ημέρα δεκάδες χιλιάδες Πέρσες με την άδεια του Ξέρξη. Από το επεισόδιο αυτό έχει μείνει και η έκφραση «Δια τον φόβον των Ιουδαίων». Σε ανάμνηση δε της σφαγής του Έλληνα Αμάν, οι εβραίοι εορτάζουν κάθε χρόνο τα «πουρείμ».
Αιώνες μετά, κυρίαρχος του κόσμου αναδεικνύεται ο Αλέξανδρος ο Μέγας. Στο ζήτημα αναφέρεται το βιβλίο «Α’ Των Μακκαβαίων» ως εξής:
«ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ: και μετά ταύτα έπεσεν επί την κοίτην και έγνω ότι αποθνήσκει, και εκάλεσεν τους παίδας αυτού τους ενδόξους τους συνεκτρόφους αυτού εκ νεότητος και διείλεν αυτοίς την βασιλείαν αυτού έτι αυτού ζώντος και εβασίλευσεν Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανεν και επεκράτησαν οι παίδες αυτού, έκαστος εν τω τόπω αυτού και ετέθεντο πάντες διαδήματα μετά το αποθανείν και οι υιοί αυτών οπίσω αυτών έτη πολλά και επλήθυναν κακά εν τη γη".»
Σύμφωνα, λοιπόν, με το ιερό βιβλίο των Εβραίων οι Ελληνικές Αυτοκρατορίες των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήσαν πηγές κακού! «Και επλήθυναν κακά εν τη γη» αναφέρει χαρακτηριστικά το βιβλίο των Μακκαβαίων. Μέσα δε από τις σελίδες ενός κειμένου γεμάτου τερατολογίες του ψευδο-καλλισθένους ενός Ιουδαίου της Αλεξάνδρειας, αναδεικνύεται το μεγάλο ιστορικό παραμύθι ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δήθεν προσκύνησε τους ραββίνους και τον Ναό του Σολομώντος. Από καμμία ιστορική πηγή δεν προκύπτει η οποιαδήποτε σχέση του Μεγάλου Μακεδόνα Στρατηλάτη με Εβραίους. Αντίθετα αποτελεί γεγονός ιστορικό το ότι μέσα στον Ελληνιστικό Κόσμο υπήρξε σφοδρή σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων. Σύγκρουση πνευματική, αλλά και πολλές φορές και σύγκρουση αιματηρή. Η αντίθεση αυτή ήταν περισσότερο έντονη στην μεγαλούπολη της Αλεξάνδρειας, που αποτελούσε, εκείνη την εποχή και την πνευματική (λόγω της παρουσίας των Ελλήνων), αλλά και την οικονομική (λόγω του σίτου) πρωτεύουσα του κόσμου.
Πληθώρα Ελλήνων συγγραφέων της εποχής γράφουν έργα κατά των Ιουδαίων. Όπως: ο Χαιρέμων, ο Λυσίμαχος, ο Ποσειδώνιος, ο Απολλώνιος ο Μόλων, ο Απίων, ο Μνασέας, ο Μανέθων κ.α. Τα έργα όλων αυτών, πλην ελαχίστων αποσπασμάτων έχουν «χαθεί»… Για την σύγκρουση αυτή των Ελλήνων με τους Εβραίους στην Ελληνιστική περίοδο ο Έντουαρντ Φλάννερυ στο βιβλίο του «2.300 ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ» γράφει:
«…Για τους υπερήφανους κληρονόμους του Όμηρου, του Περικλή και του Αριστοτέλη, η επιφυλακτική στάση των Εβραίων ήταν μία ανυπόφορη αλαζονεία. Πεπεισμένοι ότι «πας μη Έλλην βάρβαρος», αντέκρουσαν τα επιχειρήματα για ανωτερότητα ή προνόμια ενός λαού, που θεωρούσαν ότι δεν διακρίνεται πολιτικά και πολιτιστικά από τους άλλους. Η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο υπερήφανων και ανόμοιων νοοτροπιών ήταν μόνο θέμα χρόνου».