Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά στην στήλη "Εγέρθητι"
Μια μέρα μετά από την επίσκεψη τούρκου προέδρου στην Αθήνα, έπειτα από 65 χρόνια, το έθνος πρέπει να αισθάνεται ντροπή.
Η ντροπή δεν είναι ηττοπάθεια. Είναι συνειδητοποίηση σφαλμάτων,
ξεκαθάρισμα, και εφαλτήριο για μια νέα αρχή. Η ντροπή του «ατυχούς
πολέμου» του 1897 οδήγησε στην οικονομική δουλεία, αλλά και στην
περισυλλογή του Έθνους, στην ανασυγκρότηση των πνευματικών και ψυχικών
Ελληνικών δυνάμεων, και, στρατιωτικά, με ηγέτη και πάλι τον Διάδοχο
Κωνσταντίνο, στην αιματοβαμμένη θριαμβική απελευθέρωση της Μακεδονίας
και της Ηπείρου που επανασυνδέθηκαν με τον εθνικό κορμό. Ο ηττημένος του
1897 έγινε ο Στρατηλάτης του 1912-13.
Μετά το 1897, η Ελλάς υποχρεώθηκε να καταβάλλει πολεμικές αποζημιώσεις στους τούρκους, για τις οποίες αναγκάστηκε να δανειστεί από τους δύσκολους αλλά εν τέλει …πρόθυμους συμμάχους οι οποίοι είχαν εξωθήσει στην σύρραξη με την «απροθυμία» τους να στηρίξουν τον αγώνα των Κρητών για ένωση με τον εθνικό κορμό. Την οικονομική διοίκηση ανέλαβε Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου αποτελούμενη από εκπροσώπους των ξένων τραπεζών, που είχαν δανείσει την Ελλάδα. Αυτοί δέσμευσαν τις βασικότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές της, και έθεσαν υπό τον πλήρη έλεγχό τους και τις προσλήψεις, τις μεταθέσεις και προαγωγές των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα. Τους εκχωρήθηκαν δε τα κρατικά μονοπώλια άλατος, σπίρτων, πετρελαίου, παιγνιόχαρτων, σμύριδας, τσιγαρόχαρτου, ο φόρος καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και οι δασμοί του τελωνείου Πειραιώς. Με τα λόγια του πρώην υπουργού Οικονομικών, Κωνσταντίνου Καραπάνου: «Μόνον εις τα ασιατικά έθνη, τα μη έχοντα την συναίσθησιν της εθνικότητος αυτών, και τα διεπόμενα υπό του θείου δικαίου, είναι δυνατή η επιβολή και λειτουργία ξενικού ελέγχου»
Σήμερα είναι απαραίτητο να νιώσει το έθνος την συντριβή. Όχι για τα οικονομικά, ακόμη και αν οι συνθήκες υποτέλειας μοιάζουν με εκείνες του 1897, ούτε πολιτικά, επειδή ψήφισε το ίδιο τους δημίους του. Ντροπή δεν είναι μόνο το ότι έγινε δεκτός μετά τιμών στην Αθήνα ο ηγέτης αυτών οι οποίοι καθημερινά παραβιάζουν τα σύνορά μας, που αναγκάζουν τους αεροπόρους μας σε εξαντλητικές αναχαιτίσεις, την Πολεμική Αεροπορία μας σε υπέρογκα έξοδα και ακαταμέτρητο κόστος σε νεκρούς αξιωματικούς για την προάσπιση του εθνικού χώρου. Ντροπή είναι που ο χώρος αυτός παρά τις ανθρωποθυσίες του Έθνους, δεν προασπίζεται. Ντροπή είναι που τα θαλάσσια σύνορά μας είναι ξέφραγο αμπέλι, επιτρέποντας στους εμπόρους ανθρώπων της Τουρκίας να στέλνουν στην Ελλάδα και την Ευρώπη καραβιές ασιατών για την αντικατάσταση του πληθυσμού μας, δηλαδή την οργανωμένη γενοκτονία μας.
Ντροπή δεν είναι που μέσα στο προεδρικό μέγαρο ο Ταγίπ Ερντογάν προέβαλε τις τουρκικές αξιώσεις. Ντροπή είναι που ο Έλληνος ανώτατος πολιτειακός άρχοντας, αυτός που δεν αφήνει να καθίσει εθνικιστικό κουνούπι στο σπαθί του, διπλώθηκε κακομοιριασμένος και θλιβερός εμπρός στον αμετροεπή επισκέπτη. Ντροπή είναι που δεν κάλεσε τους αποσβολωμένους εμπρός στην τούρκικη σημαία φουστανελοφόρους και τους αξιωματικούς τους να τον πάρουν από τις μασχάλες και να τον πετάξουν έξω ως απαράδεκτο πακέτο. Ντροπή είναι που Έλληνες επιχειρηματίες αγοράζουν και προβάλλουν και Έλληνες τηλεθεατές βλέπουν τουρκοσήριαλ, προετοιμαζόμενοι να αφομοιωθούν από τις ορδές των Νεοοθωμανών. Ντροπή είναι που οι τηλεπαρουσιάστριες διαγωνίζονται ποια θα προφέρει πιο τούρκικα το όνομα του σουλτάνου. Είναι ντροπή που η ελληνίδα σύζυγος του πρωθυπουργού πήγε εκείνη να επισκεφθεί την σουλτάνα στον οντά της, και ντύθηκε στα κόκκινα στο δείπνο της Προεδρίας.
Ντροπή είναι που οι Έλληνες αντί να οργίζονται, διασκεδάζουν με το να «αυτοσαρκάζονται» ευνουχισμένοι και άβουλοι για την κακομοιριά τους. Μπορεί να μην έχουμε ακόμη την πολιτική δύναμη να απαγορεύσουμε σε έναν επιβουλέα της Πατρίδας μας να εισέλθει εάν δεν συμμορφωθεί με το Δίκαιο και την στοιχειώδη σεβασμό των συνόρων μας. Μπορεί αύριο το πρωί να μην διαθέτουμε ακόμη την στρατιωτική ισχύ που χρειάζεται για να αποκρούσουμε αποτελεσματικά την τουρκική επιβουλή. Όμως το 1897, το τότε και το τωρινό, θα φέρουν το νικηφόρο 12-13. Αρκεί να νιώσει το Έθνος την ντροπή, και με τα δάκρυα της ήττας να ξεπλύνει την θολωμένη συνείδησή του. Και με τον ιδρώτα του μόχθου του να στήσει στα πόδια της την Πατρίδα και εαυτόν. Τότε, στα 1897, η μόνη επιτυχία που καταγράφηκε, ήταν στην Ήπειρο, από το Σύνταγμα του Δημητρίου Μπαϊρακτάρη.
Ο Μπαϊρακτάρης, πρώτος Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών, με καταγωγή από την Λάκκα Σουλίου, παραιτήθηκε από την θέση του, επιστρατεύθηκε ως διοικητής Συντάγματος, και με Ταξιαρχία την οποία συγκρότησε από δυνάμεις πεζικού, μηχανικού, πυροβολικού και ιππικού καθώς και δύο τάγματα χωροφυλακής και αστυνομίας, επέτυχε την μοναδική νίκη στο Γρίμποβο. Φεύγοντας από την Αθήνα για την Άρτα, ο Μπαϊρακτάρης αποχαιρέτησε την γυναίκα του, τις αδελφές του, και τον αδελφό του Σπύρο που διατηρούσε ταβέρνα στην πλατεία Μοναστηρακίου. Ο αδελφός του τον ασπάσθηκε και τον συμβούλευσε «Να προσέχεις αδελφέ, και να μην εκτίθεσαι…». Και ο Πεζικάριος Μπαϊρακτάρης του απάντησε το περίφημο: «Πρέπει να ξέρεις αδελφέ μου, πως το βόλι βρίσκει όποιον κρύβεται…».
Μετά το 1897, η Ελλάς υποχρεώθηκε να καταβάλλει πολεμικές αποζημιώσεις στους τούρκους, για τις οποίες αναγκάστηκε να δανειστεί από τους δύσκολους αλλά εν τέλει …πρόθυμους συμμάχους οι οποίοι είχαν εξωθήσει στην σύρραξη με την «απροθυμία» τους να στηρίξουν τον αγώνα των Κρητών για ένωση με τον εθνικό κορμό. Την οικονομική διοίκηση ανέλαβε Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου αποτελούμενη από εκπροσώπους των ξένων τραπεζών, που είχαν δανείσει την Ελλάδα. Αυτοί δέσμευσαν τις βασικότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές της, και έθεσαν υπό τον πλήρη έλεγχό τους και τις προσλήψεις, τις μεταθέσεις και προαγωγές των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα. Τους εκχωρήθηκαν δε τα κρατικά μονοπώλια άλατος, σπίρτων, πετρελαίου, παιγνιόχαρτων, σμύριδας, τσιγαρόχαρτου, ο φόρος καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και οι δασμοί του τελωνείου Πειραιώς. Με τα λόγια του πρώην υπουργού Οικονομικών, Κωνσταντίνου Καραπάνου: «Μόνον εις τα ασιατικά έθνη, τα μη έχοντα την συναίσθησιν της εθνικότητος αυτών, και τα διεπόμενα υπό του θείου δικαίου, είναι δυνατή η επιβολή και λειτουργία ξενικού ελέγχου»
Σήμερα είναι απαραίτητο να νιώσει το έθνος την συντριβή. Όχι για τα οικονομικά, ακόμη και αν οι συνθήκες υποτέλειας μοιάζουν με εκείνες του 1897, ούτε πολιτικά, επειδή ψήφισε το ίδιο τους δημίους του. Ντροπή δεν είναι μόνο το ότι έγινε δεκτός μετά τιμών στην Αθήνα ο ηγέτης αυτών οι οποίοι καθημερινά παραβιάζουν τα σύνορά μας, που αναγκάζουν τους αεροπόρους μας σε εξαντλητικές αναχαιτίσεις, την Πολεμική Αεροπορία μας σε υπέρογκα έξοδα και ακαταμέτρητο κόστος σε νεκρούς αξιωματικούς για την προάσπιση του εθνικού χώρου. Ντροπή είναι που ο χώρος αυτός παρά τις ανθρωποθυσίες του Έθνους, δεν προασπίζεται. Ντροπή είναι που τα θαλάσσια σύνορά μας είναι ξέφραγο αμπέλι, επιτρέποντας στους εμπόρους ανθρώπων της Τουρκίας να στέλνουν στην Ελλάδα και την Ευρώπη καραβιές ασιατών για την αντικατάσταση του πληθυσμού μας, δηλαδή την οργανωμένη γενοκτονία μας.
Ντροπή δεν είναι που μέσα στο προεδρικό μέγαρο ο Ταγίπ Ερντογάν προέβαλε τις τουρκικές αξιώσεις. Ντροπή είναι που ο Έλληνος ανώτατος πολιτειακός άρχοντας, αυτός που δεν αφήνει να καθίσει εθνικιστικό κουνούπι στο σπαθί του, διπλώθηκε κακομοιριασμένος και θλιβερός εμπρός στον αμετροεπή επισκέπτη. Ντροπή είναι που δεν κάλεσε τους αποσβολωμένους εμπρός στην τούρκικη σημαία φουστανελοφόρους και τους αξιωματικούς τους να τον πάρουν από τις μασχάλες και να τον πετάξουν έξω ως απαράδεκτο πακέτο. Ντροπή είναι που Έλληνες επιχειρηματίες αγοράζουν και προβάλλουν και Έλληνες τηλεθεατές βλέπουν τουρκοσήριαλ, προετοιμαζόμενοι να αφομοιωθούν από τις ορδές των Νεοοθωμανών. Ντροπή είναι που οι τηλεπαρουσιάστριες διαγωνίζονται ποια θα προφέρει πιο τούρκικα το όνομα του σουλτάνου. Είναι ντροπή που η ελληνίδα σύζυγος του πρωθυπουργού πήγε εκείνη να επισκεφθεί την σουλτάνα στον οντά της, και ντύθηκε στα κόκκινα στο δείπνο της Προεδρίας.
Ντροπή είναι που οι Έλληνες αντί να οργίζονται, διασκεδάζουν με το να «αυτοσαρκάζονται» ευνουχισμένοι και άβουλοι για την κακομοιριά τους. Μπορεί να μην έχουμε ακόμη την πολιτική δύναμη να απαγορεύσουμε σε έναν επιβουλέα της Πατρίδας μας να εισέλθει εάν δεν συμμορφωθεί με το Δίκαιο και την στοιχειώδη σεβασμό των συνόρων μας. Μπορεί αύριο το πρωί να μην διαθέτουμε ακόμη την στρατιωτική ισχύ που χρειάζεται για να αποκρούσουμε αποτελεσματικά την τουρκική επιβουλή. Όμως το 1897, το τότε και το τωρινό, θα φέρουν το νικηφόρο 12-13. Αρκεί να νιώσει το Έθνος την ντροπή, και με τα δάκρυα της ήττας να ξεπλύνει την θολωμένη συνείδησή του. Και με τον ιδρώτα του μόχθου του να στήσει στα πόδια της την Πατρίδα και εαυτόν. Τότε, στα 1897, η μόνη επιτυχία που καταγράφηκε, ήταν στην Ήπειρο, από το Σύνταγμα του Δημητρίου Μπαϊρακτάρη.
Ο Μπαϊρακτάρης, πρώτος Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών, με καταγωγή από την Λάκκα Σουλίου, παραιτήθηκε από την θέση του, επιστρατεύθηκε ως διοικητής Συντάγματος, και με Ταξιαρχία την οποία συγκρότησε από δυνάμεις πεζικού, μηχανικού, πυροβολικού και ιππικού καθώς και δύο τάγματα χωροφυλακής και αστυνομίας, επέτυχε την μοναδική νίκη στο Γρίμποβο. Φεύγοντας από την Αθήνα για την Άρτα, ο Μπαϊρακτάρης αποχαιρέτησε την γυναίκα του, τις αδελφές του, και τον αδελφό του Σπύρο που διατηρούσε ταβέρνα στην πλατεία Μοναστηρακίου. Ο αδελφός του τον ασπάσθηκε και τον συμβούλευσε «Να προσέχεις αδελφέ, και να μην εκτίθεσαι…». Και ο Πεζικάριος Μπαϊρακτάρης του απάντησε το περίφημο: «Πρέπει να ξέρεις αδελφέ μου, πως το βόλι βρίσκει όποιον κρύβεται…».