Από άρθρο του Ησαΐα Κωνσταντινίδη στην εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
Ένα ερώτημα που κάνουν πολλοί, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα ως
άνω δεδομένα, και το έχει θίξει πολύ σωστά και ο ίδιος ο γενικός
γραμματεύς της Χρυσής Αυγής, Ν.Γ. Μιχαλολιάκος, αφορά το εξής κεντρικό
(και κατ’ εμάς) ζητούμενο: αξίζει, όντως, να αλλοιώσει η Χρυσή
Αυγή τον χαρακτήρα της, προκειμένου να «ενταχθεί» στο σύστημα, έστω και
υπό όρους πολιτικής της μελλοντικής κυριαρχίας; Για να το
θέσουμε λίγο διαφορετικά: θα άξιζε η Χρυσή Αυγή να απολέσει την ψυχή
της, για να πάρει η ίδια την εξουσία ή να συμμετάσχει σε κάποιο
κυβερνητικό σχήμα του άμεσου ή έμμεσου μέλλοντος;
«Η ψυχή είναι η φυλή ορμώμενη εκ των έσω», έγραψε ο μέγας θεωρητικός του ευρωπαϊκού πατριωτισμού του προηγούμενου αιώνα, ο Γερμανός ιδεολόγος Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, συνεπώς για έναν πιστό ιδεολόγο στην πραγματικότητα δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα, ενσωμάτωσης δηλαδή ενός ριζοσπαστικού εθνικού κινήματος στις δομές που έχει κατασκευάσει η φαύλη παλαιά εξουσία.
Και εξηγούμεθα. Η Χρυσή Αυγή, ακόμη και μέσα στο πλαίσιο ενός «βασιλικού μέλλοντος» για την Ελλάδα, δεν αξίζει και δεν πρέπει να αλλοιώσει τον σημερινό της χαρακτήρα! Ο οποίος, όπως έχουμε σημειώσει και άλλοτε μέσα από κείμενά μας, δεν είναι ο αστικός ψευτοπατριωτισμός (δωσιλογισμός) της περίφημης «Ακροδεξιάς», άρα η ουρά του συστήματος μιας μεγαλύτερης ψευτοδεξιάς παράταξης, όπως δηλαδή λειτούργησε ο ΛΑΟΣ στα χρόνια της πολιτικής του «άνθησης». Αντίθετα από τον ΛΑΟΣ, αλλά και άλλα ανάλογα σχήματα του παρελθόντος που δεν δίστασαν να προσχωρήσουν στην κάλπικη «δεξιά» ΝΔ (βλ. Εθνική Παράταξη της περιόδου 1977-1981), η Χρυσή Αυγή εκφράζει όχι τη συστημική άκρα Δεξιά, αλλά τον ριζοσπαστικό εθνικισμό. Κάτι που φαίνεται όχι μόνο από τον τρόπο πολιτικής οργάνωσης και δράσης της, με την ιδιαίτερη μαχητικότητα που επέδειξε εδώ και πολλά χρόνια κάτω στον δρόμο, αλλά και από την ίδια της τη στελέχωση, αφού δεν δέχεται στους κόλπους της κανέναν αποτυχημένο πολιτικάντη χώρων άσχετων με την ιδεολογία της. Παραμένει έτσι ιδεολογικά καθαρή, έστω και αν κάποιοι της προσάπτουν τον χαρακτηρισμό «το ΚΚΕ της Δεξιάς», που όμως είναι αβάσιμος, όπως δείξαμε με επιχειρήματα σε άρθρο μας που δημοσιεύτηκε στην «Ε.Ω.» πολύ πρόσφατα (8 Ιουλίου 2017).
Όχι λοιπόν, δεν αξίζει και δεν έχει νόημα να επιχειρήσει η Χρυσή Αυγή κανενός είδους «άνοιγμα» προς το καθεστώς, που θα ισοδυναμεί με σταδιακή αλλοίωση του επαναστατικού εθνικιστικού χαρακτήρα της. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα το κάνει, διότι εάν σκόπευε να το πράξει τότε η τριάδα των Χάρρις-Σαμαρά-Δένδια δεν θα είχε ασχοληθεί το 2013 μαζί της και δεν θα συλλάμβανε, μ’ εκείνο το φαιδρό «σόου», την ηγεσία της. Το αντίθετο ισχύει, και έχουμε πλήρη επίγνωση του τι γράφουμε και ισχυριζόμαστε: ο ελληνικός πατριωτικός-εθνικιστικός χώρος θα έχει μεγάλο μέλλον και θα περιλαμβάνεται στο «οπτικό πεδίο» της μελλοντικής «βασιλικής εποχής» για την Ελλάδα ΜΟΝΟ εάν διατηρήσει τη σημερινή του αυτονομία και καθαρότητα! Τα χαρακτηριστικά του δηλαδή γνωρίσματα που οδήγησαν στη δικαίωση των εδώ και δεκαετίες θέσεών του (βλ. λαθρομεταναστευτικό, εθνικά θέματα κτλ.) και που τον έφεραν ισχυρό στη βουλή, με τη στήριξη της ψήφου άνω των 500.000 συμπατριωτών μας. Αυτό είναι λοιπόν και το πιθανότερο να συμβεί, μέσα στο πλαίσιο των δύο παράλληλων κινήσεων που περιγράψαμε πιο πάνω: της αναπόφευκτης επιστροφής της ελληνικής βασιλείας στα πράγματα, σε συνδυασμό με τη διαρκή άνοδο του ελληνικού πατριωτισμού της Χρυσής Αυγής.
«Η ψυχή είναι η φυλή ορμώμενη εκ των έσω», έγραψε ο μέγας θεωρητικός του ευρωπαϊκού πατριωτισμού του προηγούμενου αιώνα, ο Γερμανός ιδεολόγος Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, συνεπώς για έναν πιστό ιδεολόγο στην πραγματικότητα δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα, ενσωμάτωσης δηλαδή ενός ριζοσπαστικού εθνικού κινήματος στις δομές που έχει κατασκευάσει η φαύλη παλαιά εξουσία.
Και εξηγούμεθα. Η Χρυσή Αυγή, ακόμη και μέσα στο πλαίσιο ενός «βασιλικού μέλλοντος» για την Ελλάδα, δεν αξίζει και δεν πρέπει να αλλοιώσει τον σημερινό της χαρακτήρα! Ο οποίος, όπως έχουμε σημειώσει και άλλοτε μέσα από κείμενά μας, δεν είναι ο αστικός ψευτοπατριωτισμός (δωσιλογισμός) της περίφημης «Ακροδεξιάς», άρα η ουρά του συστήματος μιας μεγαλύτερης ψευτοδεξιάς παράταξης, όπως δηλαδή λειτούργησε ο ΛΑΟΣ στα χρόνια της πολιτικής του «άνθησης». Αντίθετα από τον ΛΑΟΣ, αλλά και άλλα ανάλογα σχήματα του παρελθόντος που δεν δίστασαν να προσχωρήσουν στην κάλπικη «δεξιά» ΝΔ (βλ. Εθνική Παράταξη της περιόδου 1977-1981), η Χρυσή Αυγή εκφράζει όχι τη συστημική άκρα Δεξιά, αλλά τον ριζοσπαστικό εθνικισμό. Κάτι που φαίνεται όχι μόνο από τον τρόπο πολιτικής οργάνωσης και δράσης της, με την ιδιαίτερη μαχητικότητα που επέδειξε εδώ και πολλά χρόνια κάτω στον δρόμο, αλλά και από την ίδια της τη στελέχωση, αφού δεν δέχεται στους κόλπους της κανέναν αποτυχημένο πολιτικάντη χώρων άσχετων με την ιδεολογία της. Παραμένει έτσι ιδεολογικά καθαρή, έστω και αν κάποιοι της προσάπτουν τον χαρακτηρισμό «το ΚΚΕ της Δεξιάς», που όμως είναι αβάσιμος, όπως δείξαμε με επιχειρήματα σε άρθρο μας που δημοσιεύτηκε στην «Ε.Ω.» πολύ πρόσφατα (8 Ιουλίου 2017).
Όχι λοιπόν, δεν αξίζει και δεν έχει νόημα να επιχειρήσει η Χρυσή Αυγή κανενός είδους «άνοιγμα» προς το καθεστώς, που θα ισοδυναμεί με σταδιακή αλλοίωση του επαναστατικού εθνικιστικού χαρακτήρα της. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα το κάνει, διότι εάν σκόπευε να το πράξει τότε η τριάδα των Χάρρις-Σαμαρά-Δένδια δεν θα είχε ασχοληθεί το 2013 μαζί της και δεν θα συλλάμβανε, μ’ εκείνο το φαιδρό «σόου», την ηγεσία της. Το αντίθετο ισχύει, και έχουμε πλήρη επίγνωση του τι γράφουμε και ισχυριζόμαστε: ο ελληνικός πατριωτικός-εθνικιστικός χώρος θα έχει μεγάλο μέλλον και θα περιλαμβάνεται στο «οπτικό πεδίο» της μελλοντικής «βασιλικής εποχής» για την Ελλάδα ΜΟΝΟ εάν διατηρήσει τη σημερινή του αυτονομία και καθαρότητα! Τα χαρακτηριστικά του δηλαδή γνωρίσματα που οδήγησαν στη δικαίωση των εδώ και δεκαετίες θέσεών του (βλ. λαθρομεταναστευτικό, εθνικά θέματα κτλ.) και που τον έφεραν ισχυρό στη βουλή, με τη στήριξη της ψήφου άνω των 500.000 συμπατριωτών μας. Αυτό είναι λοιπόν και το πιθανότερο να συμβεί, μέσα στο πλαίσιο των δύο παράλληλων κινήσεων που περιγράψαμε πιο πάνω: της αναπόφευκτης επιστροφής της ελληνικής βασιλείας στα πράγματα, σε συνδυασμό με τη διαρκή άνοδο του ελληνικού πατριωτισμού της Χρυσής Αυγής.