Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Στο
κυριακάτικο φύλλο της καθεστωτικής Καθημερινής ο δημοσιογράφος κ.
Τσιντσίνης, αναφέρεται στην κατάθεση του κ. Αλιβιζάτου, όταν ο
τελευταίος κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας στην υπόθεση της Χρυσής
Αυγής. Γράφει λοιπόν, μεταξύ άλλων, ο αρθρογράφος: «Σαν ανήσυχος
παθολόγος των θεσμών, ο Αλιβιζάτος επέμενε από τότε να εξηγεί πόσο
πολύτιμο και πόσο εύθραυστο ήταν το δημοκρατικό περιβάλλον, όπως έμελλε
μετά τη χρεοκοπία να φανεί. Επέμενε να εξηγεί, αντί απλώς να
καταγγέλλει. Αυτό έκανε και προχθές στη δίκη για τη Χρυσή Αυγή. Η εύκολη
αντίδραση απέναντι στο νεοναζιστικό φαινόμενο ήταν ο αποτροπιασμός. Από
τη στιγμή που βγήκαν στο ξέφωτο, οι χρυσαυγίτες αναθεματίζονταν ως
κτήνη, με όρους που συχνά θύμιζαν το ρατσιστικό λεξιλόγιο που
χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι.
Λίγοι είχαν τα εφόδια για να εξηγήσουν ποια
ήταν ακριβώς η απειλή και γιατί διέφερε απ’ ό,τι είχαμε αντιμετωπίσει
μεταπολεμικά. Να εξηγήσουν γιατί η ωμή βία του Μιχαλολιάκου διαφέρει από
τη ρητορική βία του Λεπέν• γιατί απειλούν αμφότερες τη δημοκρατία, αλλά
όχι εξίσου. ».
Ο
σοσιαλιστής, κατά τα άλλα, κ. Αλιβιζάτος λησμονεί εξόφθαλμα την ύπαρξη
και την δράση των ομάδων κρούσεως των πρασινοφρουρών, της αλήστου μνήμης
κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, την ταραγμένη περίοδο 1981-1989. Όσοι εξ ημών
βιώσαμε εκείνη την εποχή, μας είναι αδύνατο να ξεχάσουμε την ωμή βία που
χρησιμοποιούσαν οι οπαδοί του σοσιαλιστικού κόμματος για να
τρομοκρατήσουν τους κατ’ επίφαση δεξιούς. Η βία ήταν απροκάλυπτη,
γινόταν ακόμη και κατά τη διάρκεια της ημέρας, συν του ότι η αστυνομία
παρείχε τη δική της κάλυψη στους πρασινοφρουρούς, με αποτέλεσμα οι
τελευταίοι να μένουν συχνά ατιμώρητοι ώστε να συνεχίζουν ανενόχλητοι την
τρομοκρατική τους δράση. Υπήρχαν μάλιστα και νεκροί των δύο παρατάξεων,
σε Κρήτη και Πελοπόννησο, για τους οποίος ουδείς τιμωρήθηκε. Έλεγαν οι
δεξιοί της τότε εποχής ότι: «για να κυκλοφορήσουμε πρέπει να φοράμε
κράνος», έχοντας απόλυτο δίκιο, μιας και τα μαχαιρώματα, οι
πυροβολισμοί, και οι «αυτοδικίες», ήταν σε καθημερινή σχεδόν βάση. Σε
καμία δε των περιπτώσεων δε θέλουμε να χαρακτηρίσουμε αγίους τους
δεξιούς, μιας και οι τελευταίοι, συγκρότησαν τις δικές τους
«απελευθερωτικές» ομάδες γνωστές ως Ρέιντζερς και Κενταύρους. Και οι
συρράξεις μεταξύ των οπαδών των δύο κομμάτων συνεχίζονταν με αμείωτη
ένταση. Τα σπασίματα των γραφείων της τότε ψοφοδεξιάς, που λάμβαναν χώρα
σε όλη τη Χώρα, ήταν σε ημερήσια διάταξη. Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα
με τις επιθέσεις στα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Φαίνεται μάλλον ότι ο
κ. Αλιβιζάτος, που σημειωτέων διετέλεσε και υπουργός της κυβέρνησης
Σημίτη, απροκάλυπτα εθελοτυφλεί για τα τότε γεγονότα, και λυπούμεθα( !)
πολύ για την υπενθύμιση αυτών. Πέραν αυτών, η σκοπιμότητα της πολιτικής
εθελοτυφλίας του πρώην υπουργού έχει και συνέχεια. Αυτό που συμβαίνει
σήμερα στο κέντρο των Αθηνών, όπου το παρακράτος του Σύριζα, καίει,
σπάει, προπηλακίζει και τρομοκρατεί τον απλό κοσμάκη, μάλλον δεν έχει
σχέση με βία γιατί έγκειται στην επαναστατική βία της αριστεράς, η οποία
σύμφωνα με τους αριστερούς, είναι η «καλή» βία. Όλα τα παραπάνω τα
παραβλέπει, ο υψηλής μορφώσεως, κ. καθηγητής. Στον αντίποδα αυτών βλέπει
μόνο τη βία της Χρυσής Αυγής,, βία που θα αποφανθεί η δικαιοσύνη.
Μάλιστα, για επεισόδια αναποδογυρισμένων πάγκων υπήρχαν αθωωτικές
αποφάσεις για τους «δράστες», όπως και για ανάλογες περιπτώσεις των
«κατηγορουμένων» της Χρυσής Αυγής. Για ποια λοιπόν «παθολογία των
θεσμών» μας μιλά ο κ. Αλιβιζάτος, όταν «αδυνατεί» να διαγνώσει την ήδη
υπάρχουσα σοσιαλιστική βία, που ρέει κάτω από την «συναχωμένη» του μύτη;
Διαβάστε περισσότερα: https://ethnikismos.net/