Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Όταν
η Χώρα μας μπήκε υπό καθεστώς διεθνούς επιτροπείας, πολλοί ήταν αυτοί
που ισχυρίστηκαν, ότι η αρχή των μνημονίων σήμανε και το τέλος της
μεταπολίτευσης. Διαψεύστηκαν όμως, και αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά το
μαρτυρούν τα πολιτικά δρώμενα. Τελευταίο κατόρθωμα μεγέθους
παλαιοκομματισμού είναι η μονιμοποίηση 30.000 συμβασιούχων στους ΟΤΑ,
μετά από πιέσεις που ασκεί στους Δήμους ο κ. Σκουρλέτης. Όλοι
καταλαβαίνουμε ότι προσπαθούν και αυτοί με τη σειρά τους να χτίσουν τον
δικό τους πολιτικό στρατό για ιδία οφέλη, όπως έκαναν και στο παρελθόν
οι προκάτοχοί τους, και ειδικά αυτοί του ΠΑΣΟΚ ως πρώτοι διδάξαντες.
Αλήθεια, το ίδιο δεν συνέβη και επί κυβερνήσεως Ν.Δ , όταν το 2005
μονιμοποίησαν χιλιάδες συμβασιούχους; Από την άλλη, τη μείωση του
υπέρογκου δημόσιου τομέα, αλλά και την σωστή κατανομή των δημοσίων
υπαλλήλων, είναι κάτι που δεν επιθυμεί ούτε η σημερινή κυβέρνηση, αλλά
ούτε και η αξιωματική αντιπολίτευση. Τώρα όσων αφορά τα σκάνδαλα τόσο
των πολιτικών αλλά και των διαπλεκομένων επιχειρηματιών με το δημόσιο,
είναι κάτι που βρίσκεται σε ημερήσια διάταξη, αρκεί να πάρετε ως
παράδειγμα την τροπολογία που κατετέθη προχτές στη βουλή, και αφορά την
μείωση κατά 60% του χρηματικού προστίμου της καπνοβιομηχανίας ΣΕΚΑΠ, που
πρόσφατα πέρασε στα χέρια του επιχειρηματία Σαββίδη. Και όσο περνά ο
καιρός θα δίνεται και η δυνατότητα της «έντονης» αντιπαράθεσης μεταξύ
κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιας και ο διπολισμός είναι
κάτι που ευνοεί το πολιτικό γόητρο των δύο κομμάτων εξουσίας. Η κόντρα
βέβαια αυτή τους ευνοεί και για έναν άλλο σημαντικό λόγο. Πάντα η έντονη
αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων στην Ελλάδα λειτουργούσε ως
διασπαστής του εκλογικού σώματος, δηλαδή από τη μία συντηρούσε τον
φανατισμό των ψηφοφόρων και από την άλλη συντηρούσε και τους
πολιτικάντηδες στη θέση τους. Όλες οι παραπάνω επισημάνσεις δεν γίνονταν
μόνο επί μεταπολιτεύσεως, αλλά και προ αυτής. Θα αφήσουμε στην άκρη την
επταετία της επανάστασης. Είναι εξάλλου ένα πολιτικό κεφάλαιο που ο
αντίλογος δεν έχει ακόμη εκφραστεί. Τα ίδια που συμβαίνουν σήμερα,
γίνονταν με άλλους τρόπους και πριν το 1967. Το 1961 είχαμε τις εκλογές
της βίας κα της νοθείας, όπου ψήφησαν ακόμη και τα …… δέντρα. Και αυτό
είναι που έδωσε το έναυσμα στον Γ. Παπανδρέου να υποδαυλίσει ακόμη
περισσότερο το πολιτικό σκηνικό εκδίδοντας την μαύρη βίβλο μέσω της
οποίας καταφέρονταν απροκάλυπτα κατά της τότε δεξιάς. Αυτό βέβαια
εξώθησε τα πράγματα στα άκρα γιατί εκτός από την οργή των δεξιών, βρήκαν
την ευκαιρία και οι κομμουνιστές να εκδώσουν δική τους ανάλογη βίβλο
υποδαυλίζοντας ακόμη περισσότερο το πολιτικό θερμόμετρο. Είναι πολλά τα
παραδείγματα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, μεταξύ του τότε και του
τώρα, αλλά δεν γίνεται λόγω οικονομίας. Αν το 1974 ονομάζεται
μεταπολίτευση, απλά έγινε αυτό για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του
κόσμου. Τίποτε δεν άλλαξε στην Ελλάδα τα τελευταία 100 χρόνια του
πολιτικού βίου. Ό,τι ξεκίνησε ο Εθνικός διχασμός, συντηρείται άριστα
ακόμη και στις μέρες μας. Από τη μία οι μεν και δε, να εναλλάσσονται με
διαφορετικά ονόματα στη νομή της εξουσίας, αφού βέβαια πριν φάνε τον
σκασμό, θα φροντίσουν να πετάξουν και κανένα κόκκαλο στην φανατισμένη
πολιτική τους πελατεία, γιατί αυτό απαιτεί η πολιτική «ορθότητα», αν
θέλουν να βρίσκονται στους υπουργικούς και στους πρωθυπουργικούς θώκους.
Το μόνο που άλλαξε τα τελευταία εκατό χρόνια στην πολιτική ζωή της
Χώρας μας είναι ότι, πριν το 1967 τα έδρανα και οι καρέκλες στο
κοινοβούλιο ήταν κινητά. Δηλαδή, εκτός του ότι τα παραμέριζαν για να
σκουπίσουν την αίθουσα, τα εκσφενδόνιζαν οι βουλευτές μεταξύ των, πότε
της κυβέρνησης και πότε της αντιπολίτευσης, έτσι για να γίνεται πιο
ρεαλιστικό το πολιτικό παιχνίδι. Σήμερα οι καρέκλες και τα έδρανα είναι
βιδωμένα στο πάτωμα, και το μόνο που εκσφενδονίζεται είναι καμιά βρισιά.
Και τότε είναι που η τρίχα γίνεται τριχιά, και από τα συνένοχα ΜΜΕ,
όπου όλοι οι «καθωσπρέπει» πολιτικοί μας ομιλούν, για καταβαράθρωση των
δημοκρατικών θεσμών.
Διαβάστε περισσότερα: https://ethnikismos.net/