Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά στην στήλη "Εγέρθητι"
«Α, πρέπει να σε κάνω όπως σ' αιστάνομαι, ώ Φύση. Αλλιώς τα χέρια
μου να σας αγγίξουν δεν πρέπει, θεία χρώματα του Ουρανού, αχτίδες
χρυσές, και σένα των Μορφών Αρμονία...Μα το χέρι είναι, αχ, βαρύ για την
τόση ελαφρότητα, για την τόση πάναγνη καθαρότητα, το μάτι ανάξιο, και
γήινα τα χρώματά μου. Όμως ο πόθος με καίει της Αγάπης σας και λάμπετε, η
ελπίδα μου λάμπει πιο δυνατά. Πιο δυνατά όταν λέω: «Δε θα ζωγραφίσω
ποτές πιά». Δ. Πικιώνης, Πεζά Ποιήματα, 1918
Πρέπον και κατάλληλο σε αυτή την αρχή του νέου ενιαυτού, να μιλήσουμε
για Ελληνικότητα.
Στην ήπειρό μας μαίνεται εκ νέου ένας πόλεμος
τακτικής. Μουσουλμάνοι-οχήματα με πρόσωπα και ταυτότητες που επιμελώς
αφήνουν πίσω τους, προκαλούν αντι-ισλαμικό μίσος. Στον βωμό των
οικονομικών συμφερόντων, ευρωπαϊκό αίμα χύνεται ξανά για να διασφαλιστεί
η ακεραιότητα του παγκόσμιου τρομοκράτη από το ξύπνημα των ταυτοτήτων
της Ανατολής, μετά την πτώση των μεγάλων αυτοκρατοριών και μέχρι την
κατασκευή της νέας. Η Ελλάδα, αυτή η γωνιά που συμπυκνώνει την δύναμη
του κόσμου στα μερικές εκατοντάδες ελεύθερα και σκλαβωμένα τετραγωνικά
χιλιόμετρά της, είναι το θησαυροφυλάκιο των γνώσεων και των χρησμών που
χρειαζόμαστε όταν μας δίνεται να ερμηνεύουμε όσα με την επανάληψή τους
καταλήγουν σε επιβεβαιωμένα σχέδια επιβολής για την εξόντωση του Έθνους
μας και των άλλων Ευρωπαϊκών Εθνών.Εμείς οι Εθνικιστές που είδαμε νωρίτερα από κάθε άλλον την αλήθεια να φωτίζεται, και οραματιστήκαμε την Πατρίδα να ξαναγεννιέται και να γίνεται αυτό που της αρμόζει, Ελληνική, πώς άραγε θα κάνουμε να κρατηθούμε ως Έθνος στο καράβι της που το χτυπούν τα κύματα και οι καπεταναίοι του είναι ανίκανοι, απρόθυμοι και φοβισμένοι; Πριν από μερικά χρόνια σημείωνα πως πρέπει «να δεθούμε στο κατάρτι της Πίστης μας» όπως ο ομηρικός Οδυσσέας. Σήμερα που το τραγούδι των άλλοτε μελωδικών Σειρήνων των παχυλών αγελάδων της κατανάλωσης, και των αναίμακτων μαχών, αποδείχθηκαν στριγκιές πολυπλόκαμες Μέδουσες με τα φίδια να ξεχειλίζουν από τα σκοτεινά στόματά τους, θαρρώ πως την δοκιμασία αυτή την περάσαμε, και πολλοί συμπατριώτες μας έμαθαν να διακρίνουν την απάτη του Κτήνους.
Το Σύστημα δεν θα πάψει βεβαίως να χρησιμοποιεί την τακτική αυτή. Τώρα μοιράζει 400 ευρώ χάρισμα για να ξοδεύουν οι εισβολές στα σούπερ μάρκετ των πολυεθνικών και να μπακαλεύονται κάποιοι την ύπαρξη της Ελληνικής Φυλής. Οι επικυρίαρχοι θα επιχειρούν πάντα να εξαγοράσουν συνειδήσεις. Το χρυσίο, πάντοτε το χρυσίο, κι εκείνοι που καταλήγουν προσκυνητές στα Σούσα. Με το νερό της θάλασσας να κοντεύει στα πνευμόνια μας, τραβούμε Οδυσσείς στην επόμενη σελίδα της Ιστορίας μας. Μας περιμένει άραγε τι και ποιος; Ο φόβος του άγνωστου νεκρώνει την θέληση των πολλών. Το γνωρίζει αυτό το Σύστημα, γι’ αυτό το καλλιεργεί και το ενθαρρύνει.
Εμπρός στην νέα χρονιά που ξημερώνει, κι ώσπου να ξεχωρίσει στον ορίζοντα η δοκιμασία στα μάτια των ναυτών, ας μεταλάβουμε το γλυκό ψωμί και το κρασί της θυσίας, ευχόμενοι για τα μελλούμενα. Ας ζητήσουμε την νέα μας αγνότητα, τα νέα μάτια για να δούμε το Αύριο με δύναμη και φως. Στο εικονοστάσι της Ελλάδος μου, ξεχωριστή θέση έχει ένας Έλληνας στον οποίον έχω αναφερθεί σε παλαιότερα άρθρα μου, ένας Έλληνας του οποίου η σκέψη διαχρονικά με οδηγεί και την πράξη του σεμνύνομαι. Στου αρχιτέκτονα και ελληνοστοχαστή Δημήτρη Πικιώνη την σοφία καταφεύγω σε αυτήν την αρχή του έτους, για να μοιραστούμε την ευθυκρισία του.
«Πολύ πιο πέρα και πολύ πιο βαθειά απ’ ό,τι η λογική μας μπορεί να συλλάβει ενεργούν οι μυστικές δυνάμεις ενός τόπου ή μιας φυλής, οι φυσικές ή μεταφυσικές. Η αρχή της βασικής αυτονομίας κάθε λαού απαιτεί ώστε μια ιδέα ή μια μορφή, για να ριζώσει μέσα της, να πλασθεί στα μέτρα τα δικά της. Ο επιπόλαιος προσεταιρισμός ξένων τρόπων μας διαστρέβλωσε, αλλά δεν έθιξε ούτε κατά μία κεραία το βαθύτερο είναι μας. Αυτό διεκδικεί κάθε στιγμή από μας ακατάπαυστα την εκπλήρωση εκείνου, που είναι σύμφωνο με την νομοτέλειά του, θεμελιακό και ανεπανάληπτο».
Πόσο αισιόδοξος και βέβαιος είναι αυτός που πιστεύει! Ας ακούσουμε αυτό το βαθύτερο «είναι» μας, που χτυπά στα σπλάχνα μας και ζητά να ακουστεί ανάμεσα στην κακοφωνία του κόσμου. Αυτό που μοιάζει σήμερα άπιαστο κι απίθανο, μα ξέρουμε βαθιά μες στην καρδιά μας πως είναι όμορφο και υγιές, και πραγματικά δικό μας, βάλσαμο των ψυχών και ξανάνιωμα της σκέψης μας, αυτό που λαχταρά η καρδιά μας και που γι’ αυτό μας έφτιαξε ο Πλάστης. Φέτος ας μην αρνηθούμε τους εαυτούς μας και τον Δημιουργό μας, ας κινήσουμε το δικό μας χέρι μαζί με το δικό Του, ας μακαρίσουμε τους δρόμους που αφήνουμε πίσω μας και που μας έφεραν ως εδώ, κι ας ευλογήσει ο Χρόνος αυτούς που θα μας πάνε παραπέρα. Ας βρούμε την Αρχή απ’ όπου ξεκινάμε το ουσιώδες και αληθινό. Με τα λόγια του Πικιώνη «Το αληθινό έχει καθολικό κύρος πάνω σ’ όλες ανεξαίρετα τις περιοχές της ζωής».
Ευλογημένος και Καλότυχος, Εθνικιστικός ο Νέος Χρόνος.