Γράφει ο Σ. Παιδάκος
«Σοκαρισμένη
παρακολουθεί η κοινή γνώμη τις εξελίξεις για το τραγικό περιστατικό
στην Αίγινα όπου……….». Αυτή η ατάκα είναι το κυρίαρχο θέμα των ημερών
από όλα τα ΜΜΕ, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να μας δείξουν την
ευαισθητοποιημένη πλευρά της Ελληνικής κοινωνίας, πράγμα όμως που ισχύει
«κατόπιν εορτής» και εξηγούμαι. Ο φερόμενος ως δράστης του πολλαπλού
πολύνεκρου στην Αίγινα, σίγουρα δεν θα ήταν η πρώτη φορά που έπλεε στα
νερά εκείνα με υπερβολική ταχύτητα. Σίγουρα δεν είναι ο μόνος που
καταλύει όλους τους κανόνες που ισχύουν για τα ταχύπλοα. Σίγουρα όμως
δεν είναι και λίγοι αυτοί που βλέπουν τις παρανομίες αυτές όπου στην
καλύτερη των περιπτώσεων να κουνούν απλά το κεφάλι.
Σίγουρα όλοι μας,
και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, έχουμε περπατήσει και συνεχίζουμε να
περπατάμε παρέα με τα δίκυκλα πάνω στα πεζοδρόμια, όπου στην πληθώρα των
περιπτώσεων πιάνουμε και την άκρη μας για να διευκολυνθεί η διέλευση
του δικύκλου. Εδώ δεν υπάρχει όχι απλώς κούνημα του κεφαλιού, αλλά δεν
ακούγεται «κιχ». Όπως βέβαια «κιχ» δεν ακούγεται, μέχρι να γίνει το
κακό, και από τα όργανα που οφείλουν να διατηρούν την ομαλότητα της
κυκλοφορίας είτε αυτά ονομάζονται τροχαία, είτε λιμενικό. Στο συμβάν της
Αίγινας χάθηκε και ένα πεντάχρονο παιδί όπου, σύμφωνα με τους
ιατροδικαστές, δεν φέρει κακώσεις στο σώμα του. Αυτό σημαίνει ότι το
παιδάκι πνίγηκε αβοήθητο όταν έπεσε στην θάλασσα. Δείχνει όμως και την
τραγική ανευθυνότητα, πρώτα του νεκρού καπετάνιου και κατόπιν του νεκρού
πατέρα. Ουδείς εξ αυτών μπήκε στον κόπο να φορέσει ένα σωσίβιο στο
παιδί, όπως ορίζουν οι νόμοι για τις θαλάσσιες συγκοινωνίες. Και το
σωσίβιο το φοράνε πριν πέσουν στην θάλασσα και όχι αφού πέσουν, γιατί
τότε θα είναι αργά. Πόσα παιδάκια και σε πόσα θαλάσσια ταξί φοράνε
σωσίβια κατά τον πλου, ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές; Το
σημερινό γράφημα δεν έχει σκοπό να υποκαταστήσει το έργο της
δικαιοσύνης, αλλά να δώσει έμφαση στην κοινωνική αναλγησία που διέπει
όλους μας.
Ουδείς
στη Χώρα, πλην κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων, αναλαμβάνει πρωτοβουλία να
καταγγείλει μία παρανομία που έχει να κάνει με τροχαία παράβαση ή με
παράβαση των κανόνων που ισχύουν για τις θαλάσσιες συγκοινωνίας. Όταν
συμβεί όμως ένα περιστατικό εκ του οποίου θα θρηνήσουμε και ανθρώπινες
ζωές, τότε μας πιάνουν οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί, λες και δεν ζούμε εδώ
στην Ελλάδα, λες και δεν βλέπουμε γύρω μας τι γίνεται. Η αναισθησία μάς
έχει προ πολλού κυριεύσει και μάς έχει καταστήσει να ασχολούμαστε μόνο
εις ότι αφορά τον εαυτό μας και τίποτε παραπέρα. Οι προεκτάσεις της
αναισθησίας μας που μπορεί να πλήξουν κάποια στιγμή τον πλησίον μας ή
και εμάς τους ίδιους, εκτείνονται σε συλλογικό επίπεδο, σε τέτοιο βαθμό
μάλιστα όπου η πληθώρα της κοινωνίας μας αδυνατεί ή δεν θέλει να
καταλάβει. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βιώνει η Ελλάς τα έξι τελευταία
χρόνια που τελεί υπό μνημονικό καθεστώς. Πόσο άραγε καλύτερα θα ήταν τα
πράγματα για μας τους ίδιους, αλλά και κατ’ επέκταση για το κοινωνικό
σύνολο, αν δρούσαμε και ενεργούσαμε ως υπεύθυνοι πολίτες που τους διέπει
πρώτα απ’ όλα η παιδεία; Σε πόσο καλύτερη θέση θα βρίσκονταν σήμερα η
Ελλάς αν σκεφτόμασταν ως άτομα που έχουν το γνώθι σ’ αυτόν; Περιττό να
δώσω απάντηση που ήδη γνωρίζεται.
Διαβάστε περισσότερα: https://ethnikismos.net/