«Η Ελλάς είναι τόπος φωτός. Ιερός χώρος με ακατάλυτη ισχύ. Πολλές φορές κατά την ιστορική της διαδρομή τέθηκε σε κίνδυνο, αλλά πάντοτε στο έσχατο σκαλοπάτι του ξεπεσμού, μία μειοψηφία Ηρώων και Μαρτύρων του Έθνους, ύψωνε το Λάβαρο του Αγώνα, διασώζοντας τον ελληνισμό από βέβαιη καταστροφή. Ο Ελληνισμός εάν συσπειρωθεί και αναζητήσει τις ρίζες του, θα αφυπνισθεί, θα ενδυναμωθεί και θα νικήσει».
Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος
Το λάβαρο αυτό, ξεκινούσε τη διαδρομή του γαλανόλευκο και μέχρι το τέλος της, είχε γίνει μαύρο. Μαύρο από το αίμα που χυνόταν στη μάχη, από τον ιδρώτα των πολεμιστών μας, από τη διαδρομή για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Το μαύρο χρώμα συμβολίζει την απουσία του φωτός, όταν όλα χάνονται, εκεί γεννιέται το μαύρο. Για τον υπόλοιπο κόσμο, το μαύρο είναι η έλλειψη ζωντάνιας, ζωής, ενέργειας, χαράς, ίσως φώτισης και πολλών άλλων «καλών» που εκφράζονται στο επίπεδο του συλλογικού ασυνειδήτου. Εξ΄ ου και η ταύτισή του με κάθε τι πένθιμο.
Ο Ιερός Λόχος φορούσε ολόμαυρες στολές με τρίχρωμο το εθνόσημο. Στο κάλυμμα της κεφαλής κάτω από το λοφίο υπήρχε η φράση «Ελευθερία ή Θάνατος» και το σήμα της νεκροκεφαλής με χιαστό το σχήμα των οστών σαν σύμβολο της νίκης εναντίον του θανάτου. Η σημαία του Ιερού Λόχου ήταν τρίχρωμη, το κόκκινο συμβόλιζε τον πατριωτισμό του Ελληνικού μας αίματος, το λευκό την αδελφοσύνη και το μαύρο την θυσία για την πατρίδα. Στην μία πλευρά της σημαίας αναγραφόταν το «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» και υπήρχε η εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Στην άλλη πλευρά υπήρχε η εικόνα του Φοίνικα αναγεννόμενου από τις φλόγες του και αναγραφόταν «ΕΚ ΤΗΣ ΣΤΑΚΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ».
Για εμάς το μαύρο, δεν δηλώνει πένθος – άλλωστε ποτέ δεν είχε τέτοια σημασία - , δεν δηλώνει ήττα, δεν δηλώνει παραίτηση, και σίγουρα, δεν δηλώνει υποταγή. Η μάχη που έχουμε να δώσουμε, δεν είναι με σπαθιά και όπλα, είναι μάχη πολιτική, μάχη πνευματική και ιδεολογική, ενάντια στο σύστημα και σε ένα παιχνίδι παγκόσμια στημένο, που δεν γνωρίζουμε καν τους κανόνες του. Ένα παιχνίδι που δεν μας λύγισε ούτε με παράνομες φυλακίσεις και διώξεις, ούτε με απειλές και τραυματισμούς, ούτε με τον θάνατο των δύο Αδερφών μας, Μάνου και Γιώργου. Για αυτούς και μόνο, είμαστε υπερήφανοι να λεγόμαστε «τα παιδιά με τα μαύρα». Με «τα μαύρα» τους αντιμετωπίσαμε παλαιότερα, με «τα ολόμαυρα» θα τους αντιμετωπίσουμε και τώρα.
Όπως ο αληθινός Έλλην γνωρίζει, με τη βέβαιη Νίκη. «Είθε ο λόγος σου στον αδερφό να είναι δεσμός από ατσάλι , γιατί η αφοσίωση σου είναι η αξιοπρέπειά σου και η δύναμη του χαρακτήρα σου.»
Αντεπίθεση
Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος
Το λάβαρο αυτό, ξεκινούσε τη διαδρομή του γαλανόλευκο και μέχρι το τέλος της, είχε γίνει μαύρο. Μαύρο από το αίμα που χυνόταν στη μάχη, από τον ιδρώτα των πολεμιστών μας, από τη διαδρομή για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Το μαύρο χρώμα συμβολίζει την απουσία του φωτός, όταν όλα χάνονται, εκεί γεννιέται το μαύρο. Για τον υπόλοιπο κόσμο, το μαύρο είναι η έλλειψη ζωντάνιας, ζωής, ενέργειας, χαράς, ίσως φώτισης και πολλών άλλων «καλών» που εκφράζονται στο επίπεδο του συλλογικού ασυνειδήτου. Εξ΄ ου και η ταύτισή του με κάθε τι πένθιμο.
Ο Ιερός Λόχος φορούσε ολόμαυρες στολές με τρίχρωμο το εθνόσημο. Στο κάλυμμα της κεφαλής κάτω από το λοφίο υπήρχε η φράση «Ελευθερία ή Θάνατος» και το σήμα της νεκροκεφαλής με χιαστό το σχήμα των οστών σαν σύμβολο της νίκης εναντίον του θανάτου. Η σημαία του Ιερού Λόχου ήταν τρίχρωμη, το κόκκινο συμβόλιζε τον πατριωτισμό του Ελληνικού μας αίματος, το λευκό την αδελφοσύνη και το μαύρο την θυσία για την πατρίδα. Στην μία πλευρά της σημαίας αναγραφόταν το «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» και υπήρχε η εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Στην άλλη πλευρά υπήρχε η εικόνα του Φοίνικα αναγεννόμενου από τις φλόγες του και αναγραφόταν «ΕΚ ΤΗΣ ΣΤΑΚΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ».
Για εμάς το μαύρο, δεν δηλώνει πένθος – άλλωστε ποτέ δεν είχε τέτοια σημασία - , δεν δηλώνει ήττα, δεν δηλώνει παραίτηση, και σίγουρα, δεν δηλώνει υποταγή. Η μάχη που έχουμε να δώσουμε, δεν είναι με σπαθιά και όπλα, είναι μάχη πολιτική, μάχη πνευματική και ιδεολογική, ενάντια στο σύστημα και σε ένα παιχνίδι παγκόσμια στημένο, που δεν γνωρίζουμε καν τους κανόνες του. Ένα παιχνίδι που δεν μας λύγισε ούτε με παράνομες φυλακίσεις και διώξεις, ούτε με απειλές και τραυματισμούς, ούτε με τον θάνατο των δύο Αδερφών μας, Μάνου και Γιώργου. Για αυτούς και μόνο, είμαστε υπερήφανοι να λεγόμαστε «τα παιδιά με τα μαύρα». Με «τα μαύρα» τους αντιμετωπίσαμε παλαιότερα, με «τα ολόμαυρα» θα τους αντιμετωπίσουμε και τώρα.
Όπως ο αληθινός Έλλην γνωρίζει, με τη βέβαιη Νίκη. «Είθε ο λόγος σου στον αδερφό να είναι δεσμός από ατσάλι , γιατί η αφοσίωση σου είναι η αξιοπρέπειά σου και η δύναμη του χαρακτήρα σου.»
Αντεπίθεση
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-epanastash#ixzz45aV7MI2a