Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Από
τους χειρότερους νόμους που έχουν ποτέ ψηφιστεί είναι, από τη μία ο
νόμος περί ευθύνης υπουργών, και από την άλλη ο νόμος της βουλευτικής
ασυλίας. Και τους χαρακτηρίζω σαν χειρότερους γιατί καλύπτουν τους
ίδιους τους νομοθέτες, όταν οι τελευταίοι αποφασίσουν να απολέσουν την
τιμιότητα κατά την τέλεση του λειτουργήματός τους.
Βέβαια, όποιον
βουλευτή ρωτήσεις τι γνώμη έχει για αυτούς τους νόμους, θα σου πει μετά
από βαθιά υποτίθεται περισυλλογή, ότι οι νόμοι αυτοί πρέπει να
καταργηθούν. Η απάντηση βέβαια έγκειται της πολιτικής υποκρισίας αλλά
και της διασφάλισης του βουλευτικού εδράνου στην επόμενη βουλή.
Τα
στελέχη των τελευταίων κυβερνήσεων, ως αντιπολιτευόμενα, ξόδεψαν
πολλές ώρες ομιλιών και συζητήσεων για τους επαίσχυντους αυτούς νόμους,
στα τηλεοπτικά πάνελς και όχι μόνο. Εν ολίγοις, ήταν στο χέρι της
εκάστοτε κυβερνήσεως να προβεί στην κατάργηση των παραπάνω νόμων, κάτι
βέβαια που καμία κυβέρνηση δεν έπραξε, αλλά και ούτε πρόκειται να πράξει
στο μέλλον, όσο παραμένουν τα ίδια πρόσωπα στην πολιτική σκηνή.
Ο
νόμος της βουλευτικής ασυλίας δίνει το δικαίωμα στον κατηγορούμενο από
τη δικαιοσύνη βουλευτή να …. αποφασίσει το σώμα της βουλής για το αν θα
οδηγηθεί ή όχι στο δικαστήριο ο κατηγορούμενος. Εμμέσως, η βουλή είναι
αυτή που παρεμβαίνει στο έργο της δικαιοσύνης. Δεν μπορεί από τη μία να
αποφασίζει η βουλή με κλειστά μάτια για άρση ασυλίας στους βουλευτές της
τρίτης πολιτικής δύναμης, και από την άλλη να μην αίρει την ασυλία σε
υμετέρους, και μάλιστα όταν τα στοιχεία παραπομπής τους, βγάζουν μάτι
(υποθέσεις Μιχελάκη, Σταθάκη). Καταρχάς δεν είναι σε θέση το σώμα της
βουλής να μπορεί να εξακριβώσει αν ένας βουλευτής είναι αθώος ή ένοχος.
Από τη στιγμή που στέλνονται δικογραφίες βουλευτών στη βουλή, αυτό
σημαίνει ότι οι ανακριτικές αρχές έχουν κάποιες ενδείξεις για
παραπτώματα. Μέχρι οι ενδείξεις να γίνουν αποδείξεις υπεύθυνη και
υπόλογη είναι η δικαιοσύνη, και όχι το σώμα της βουλής. Βέβαια οι
δικαστικές αρχές δεν μπορούν να πράξουν διαφορετικά από αυτό που λέει το
γράμμα του νόμου. Το έλλογο θα ήταν, όταν υπάρχουν ενδείξεις για
βουλευτικά παραπτώματα, κάτι που το διαβλέπει η δικαιοσύνη, να οδηγείται
ο βουλευτής ή ο υπουργός κατευθείαν στις ανακριτικές αρχές, χωρίς
συζητήσεις στη βουλή, χωρίς άρσεις ασυλίες, κοντολογίς χωρίς δεύτερη
κουβέντα. Όπως δηλαδή θα οδηγούνταν ο καθένας από εμάς τους απλούς
πολίτες στον ανακριτή, αν υπήρχαν υπόνοιες για παραπτώματα. Δεν
καταλαβαίνω το λόγο, ο βουλευτής ή ο υπουργός να θεσπίζουν νόμους ώστε
να καθιστούν τους εαυτούς τους υπεράνω του νόμου. Είναι σαν να σου λένε:
«εγώ θα γίνω βουλευτής για να κλέβω, αλλά θα θεσπίσω και νόμο να μένω
στο απυρόβλητο.». Και έμμεσα, ο εκτρωματικός αυτός νόμος αυτό υπονοεί.
Θυμάστε την περίπτωση του πρώην Γάλλου προέδρου Σαρκοζί όταν οδηγήθηκε
στη φυλακή για σκάνδαλο διαφθοράς, και μάλιστα η δίωξη έγινε
αυτεπάγγελτα. Πρόκειται για ηλιθιότητα των Γάλλων, ή για ηλιθιότητα δική
μας ώστε να υποστηρίζουμε κάποιους που νομοθετούν με βάση την
ιδιοτέλεια;
Ακόμη
και τώρα προσπαθώ να καταλάβω σε ποιους απευθύνονταν, οι κυβερνήτες
μας, με τη συζήτηση στη βουλή για τη διαφάνεια στη δικαιοσύνη, όταν με
μία απλή τροπολογία μπορούσαν να καταργήσουν τα άθλια νομοπαρασκευάσματά
τους, και να μην τραβιόνται σα λάστιχο μέχρι τις 4 τα ξημερώματα.
Διαβάστε περισσότερα: http://ethnikismos.net/