15/9/2015 Αλ. Τσίπρας (συνέντευξη στο Euronews): Aν είχαμε προλάβει και δεν είχαμε κληρονομήσει το ΤΑΙΠΕΔ που είναι ένα κακό Ταμείο, θα μπορούσαμε να σώσουμε περιουσιακά στοιχεία, για παράδειγμα τα αεροδρόμια.
14/12/2015 Σπιρτζής ( ομιλία στην ολομέλεια της βουλής): Υπέγραψα με πολύ πόνο τη σύμβαση, με την οποία διαφωνούμε.
Ως θέατρο του παραλόγου θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος τις κυβερνητικές άστοχες ενέργειες που συνέβησαν τα τελευταίο εικοσιτετράωρο και αφορούν την πώληση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων της Χώρας μας.
Έχω όμως την εντύπωση ότι ο χαρακτηρισμός θα ήταν ελάσσονος σημασίας. Διαβάζουμε από τον Αθηναϊκό τύπο: «Το δεύτερο, και το πλέον αποφασιστικό βήμα για την παραχώρηση της εκμετάλλευσης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων ολοκληρώθηκε χθες. Το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) και η κοινοπραξία Fraport-Slentel υπέγραψαν τις σχετικές συμβάσεις παραχώρησης των αεροδρομίων. Οι συμβάσεις υπογράφηκαν από τον κ. Στέργιο Πιτσιόρλα, πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, ενώ από την πλευρά του προτιμητέου επενδυτή, υπέγραψαν στελέχη της κοινοπραξίας Fraport-Slentel. Πριν από αυτούς, μέσα στο Σαββατοκύριακο, είχαν υπογράψει τη σύμβαση οι αρμόδιοι υπουργοί Οικονομικών (Ευκλ. Τσακαλώτος), Υποδομών (Χρ. Σπίρζης) και Άμυνας (Π. Καμμένος).»
Είναι πασιφανές ότι η πώληση μιας επιχείρησης πρέπει να γίνεται όταν η επιχείρηση βρίσκεται στο απόγειο της ευφορίας της. Πωλητήριο σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δεν νοείται, εκτός αν ο διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης αποδήμησε εις Κύριον, πράγμα που δε συμβαίνει με τη διοίκηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων της Χώρας μας, μιας και ο διευθύνων σύμβουλος είναι το Ελληνικό δημόσιο, ήταν καλύτερα. Αυτό δεν είναι σε θέση να το καταλάβουν οι κυβερνώντες. Δεν είναι σε θέση να καταλάβουν οι αριστεροί που μας κυβερνάνε ότι, μία μπατιρισμένη επιχείρηση θα πουληθεί για ένα κομμάτι ψωμί- όπερ και εγένετο- με την μόνη διαφορά αν η επιχείρηση είναι του δημοσίου, γιατί οι δικές τους δουλεύουν ρολόι. Έχω πολλάκις αναφερθεί στις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, που σημειωτέον χρωστούν και του διαόλου κερί, ότι δεν είναι λύση η πώλησή τους και μάλιστα σε εξευτελιστικές τιμές. Η λύση, όσο «επίπονη» και αν είναι για συντεχνίες, συνδικαλ(η)στές, συλλήβδην δηλαδή το πελατειακό κράτος, πρέπει να βρίσκεται στα χέρια του δημοσίου. Μπορούσε ο πρωθυπουργός να κάνει τέτοιου είδους βελτιώσεις στα αεροδρόμια; Μπορούσε γιατί έχει το γενικό πρόσταγμα, αλλά θα έβρισκε απέναντί του, τόσο τους βουλευτές του όσο και το τέρας των συντεχνιών. Εύκολο στα λόγια είναι να λες για εξυγιάνσεις του δημοσίου τομέα, αλλά πολύ δύσκολη η εφαρμογή τους. Κανείς στο παρελθόν πρωθυπουργός δεν κατάλαβε, ή δεν ήθελε να καταλάβει, ότι, έπρεπε πρώτα να αναμετρηθεί η εκάστοτε κυβέρνηση με το βαθύ κράτος που οι ίδιες δημιούργησαν, και μετά να ξεκινήσουν μεταρρυθμίσεις. Είναι σα να θέλει κάποιος να ελαττώσει τη μερίδα φαγητού που δίνει σε ένα λιοντάρι, έχοντας το λιοντάρι απέναντί του και έξω από το κλουβί.
* Έτσι ονόμαζαν παλιά το χώρο των ταρατσών των αεροδρομίων, όπου μαζεύονταν αυτοί που καλωσόριζαν ή αποχαιρέταγαν αυτούς που επιβιβάζονταν ή αποβιβάζονταν από τα αεροπλάνα. Έτσι κι εμείς σήμερα «αποχαιρετάμε» τα αεροδρόμια.