Γράφει ο Σ. ΠαιδάκοςΤη δεκαετία του ’90 άρχισαν να έρχονται τα πρώτα καραβάνια αλλοδαπών, μη ειδικευμένων εργατών, κυρίως αλβανικής εθνικότητας, στη Χώρα μας. Η δάνεια πραγματικότητα που άρχισε να ρέει στα κρατικά ταμεία και τις τσέπες μας, από τις Βρυξέλλες, δημιούργησε την ανάγκη εύρεσης μη τεμπέλικων, αλλά συνάμα φθηνών, εργατικών χεριών. Έτσι στα χωράφια μας δούλευαν ανασφάλιστοι αλβανοί με τρείς και εξήντα μεροκάματο, με τους Έλληνες γαιοκτήμονες να απολαμβάνουν το ουζάκι τους στο καφενείο. Η επίπλαστη αυτή χρηματική πραγματικότητα έφερε και άλλους αλλόφυλους όπου δούλευαν στα μεγάλα δημόσια έργα. Μιας και υπήρχε τέτοια «άνθηση» οικονομική, έπρεπε το πόπολο να ….. «ευχαριστιέται», οπότε άλλα καραβάνια με πουτάνες από τις πρώην ανατολικές χώρες κατέκλυζαν τα κολόμπαρα των μεγάλων επαρχιακών πόλεων. Ουδείς νοιάζονταν, ουδείς χαλούσε τη ζαχαρένια του για το τι συνέβαινε στην Πατρίδα μας. Μόνο κάποιοι γραφικοί φώναζαν σε κάτι πλατείες των Αθηνών, αλλά ποιος έδινε σημασία σε τέτοιες αντιδράσεις. Τα χρόνια πέρασαν, η οικονομική «άνθηση» έσκασε σαν σαπουνόφουσκα, οι περισσότεροι αλλοδαποί, κυρίως αλβανοί, αφού έφτιαξαν γερό κομπόδεμα γύρισαν στην πατρίδα τους, και παρέδωσαν τα ηνία σε άλλους τριτοκοσμικούς. Αλλά τώρα δεν υπάρχουν μη κουραστικές δουλειές για τους Έλληνες, και οι κουραστικές εργασίες που υπάρχουν καπαρώθηκαν πάλι από αλλόφυλους, και μάλιστα με μειωμένο μεροκάματο και χωρίς ασφαλιστική κάλυψη. Εμείς οι υπόλοιποι συνεχίζουμε να δηλώνουμε άνεργοι, όσον αφορά τις «καθώς πρέπει» εργασίες, αλλά και αμετανόητοι αντιρρησίες για τις μη «καθώς πρέπει» εργασίες. Μέσα σ’ όλο αυτό το σκηνικό των τελευταίων δεκαετιών, με τους Έλληνες να έχουν παραδοθεί στην κραιπάλη και την ασυδοσία, κάποιοι επένδυσαν στο πολιτικό τους μέλλον. Ήταν αυτοί που άνοιξαν τα σύνορα τη δεκαετία του ’90 και μπήκαν οι ορδές των αλβανών στη Χώρα μας. Αυτοί οι ίδιοι αργότερα άνοιξαν από ανατολάς τα σύνορα ώστε να μας πλαισιώσουν τα βάρβαρα φύλα από την ανατολή. Μπορεί σε άλλες χώρες της Ευρώπης να θέλουν να έχουν μετανάστες, όπως φερ’ ειπείν στη Γερμανία, όπου ο κ. Γκρίλο ως πρόεδρος των γερμανών βιομηχάνων δήλωσε: «Σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη, ο αριθμός των Γερμανών εργασιακής ηλικίας θα μειωθεί από 45 εκατομμύρια σήμερα στα 29 εκατομμύρια το 2050. Αυτό το χάσμα πρέπει να καλυφθεί με μετανάστες». Η ενέργεια όμως αυτή αποσκοπεί και στην αντικατάσταση του γηράσκοντας πληθυσμού από μετανάστες. Με γεια τους και με χαρά τους. Αυτή την δήλωση την πήραν οι «προοδευτικοί» δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί της Χώρας μας και παρουσιάζουν τους λαθρομετανάστες, που παρανόμως βρίσκονται στη Χώρα μας, σαν μάννα εξ’ ουρανού, στο δημογραφικό πρόβλημα που υφίσταται η Πατρίδα μας. Υπάρχει όμως μία ουσιαστικότατη διαφορά μεταξύ της Ελλάδος και των άλλων χωρών του πλούσιου Ευρωπαϊκού βορρά. Εμείς οι Έλληνες, κατά τη μακραίωνη ιστορία μας, απεδείχθη ότι ουδέποτε θελήσαμε να μπλεχτούμε με ξένα και αλλόφυλα στοιχεία. Πάρτε παράδειγμα τους περσικούς πολέμους. Αν θέλαμε να αυξήσουμε τον πληθυσμό μας, δεν υπήρχε ποιο εύκολος τρόπος από το να αφήσουμε τους πέρσες να κατοικοεδρεύσουν στην Ελλάδα. Βέβαια οι τότε Έλληνες δεν ονομάζονταν ρατσιστές, αλλά οι σημερινοί που σκούζουν για την αλλοπρόσαλλη κατάσταση που έχει επέλθει στη Χώρα μας, όχι μόνο μας ονομάζουν ρατσιστές, αλλά και μας βρίζουν πατόκορφα. Το ότι εγώ, με το «εγώ» να αντιπροσωπεύει όσους θέλουν να κρατήσουν αυτή την Πατρίδα, όπως ορίζει η μακραίωνη ιστορία μας, όπως ορίζουν τα ήθη και τα έθιμα μας, είναι δικαίωμά μου αναφαίρετο, είναι επιλογή μου. Αυτή η επιλογή δεν μπορεί να αναιρεθεί, ούτε από τους «σοφούς» των Βρυξελλών, αλλά ούτε από τα εκφυλισμένα εγκεφαλικά κύτταρα κάποιων Σαμαράδων και κάποιων Τσιπραίων, που κατ’ επίφαση ονομάζονται πολιτικοί.