Φέτος το καλοκαίρι , ήταν το τελευταίο ταξίδι της Σωτηρίας στη γενέτειρά της μιας και προ ολίγων ημερών αποδήμησε εις Κύριον. Συνταξιούχος καθηγήτρια γαλλικών, σε λύκειο της Ουάσιγκτον, ήταν το λειτούργημα της Σωτηρίας, και όταν προ μηνών στην Ελλάδα είχε επανέλθει το ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, δοθείσης της ευκαιρίας, ρώτησα τη Σωτηρία πως γίνεται η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών στην Αμερική. Αν και απεχθάνομαι τους αμερικάνους πολιτικούς για τις επεκτατικές τους ανά τον κόσμο συνήθειες, δεν μπορώ ωστόσο να μην παινέψω όποιο θετικό ισχύει εκεί. Μου λέει λοιπόν η Σωτηρία· έχουμε τρείς επίσημες αξιολογήσεις το χρόνο, και ως εκπαιδευτικοί, αλλά και σε σύνολο ως εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Η μία γίνεται από το διευθυντή του σχολείου, η άλλη από τον σχολικό επιθεωρητή της πόλεως, και η Τρίτη από τον επιθεωρητή της κομητείας. Αλλά πέρα από τις τρεις επίσημες, έχουμε και πεντακόσιες ανεπίσημες. Δηλαδή ; την ξαναρωτώ. Η νομοθεσία ορίζει το λιγότερο να γίνονται χρονικής τρείς αξιολογήσεις. Πέρα από το τι ορίζει η νομοθεσία, οι αξιολογητές έχουν το δικαίωμα να κάνουν μέσα σε ένα έτος όσες αξιολογήσεις θέλουν, χωρίς να μπορεί κανείς να φέρει και αντίρρηση. Τη ρώτησα μετά για τα αποτελέσματα των αξιολογήσεων, και η απάντηση που μου έδωσε ήταν αποστομωτική. Μέχρι να πάρω την σύνταξή μου, η θέση μου στο σχολείο ήταν επισφαλής, ακόμη και όταν έφθασα σε ηλικία σύνταξης. Με λίγα λόγια, αν δεν κάνεις τη δουλειά σου σωστά, την άλλη μέρα πήγες στο σπίτι σου και ας κοντεύεις να βγεις σε σύνταξη, μου είπε η Σωτηρία. Αυτά βέβαια συμβαίνουν στο αμέρικα γιατί εδώ στη Ελλάδα έχουμε άλλα «προοδευτικά» συστήματα. Δεν υπάρχει εκπαιδευτικός, εκτός λίγων εξαιρέσεων, που να σου μιλήσει με θετικά λόγια για την εκπαιδευτική αξιολόγηση στην ελληνική παιδεία. Θα σου βρουν ένα κάρο δικαιολογίες άνευ ουσίας. Χθες πήραν με τις ντομάτες Έλληνες ακαδημαϊκούς, που εργάζονται σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, όταν επιχείρησαν να κάνουν την εξωτερική αξιολόγηση του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπήρξαν βέβαια αντιδράσεις από τις πρυτανικές αρχές, αλλά ήταν για το θεαθήναι, μιας και οι ίδιοι οι καθηγητές την μέχρι τώρα πανεπιστημιακή τους πορεία την έχουν καλύψει στο ίδιο σύστημα με το οποίο πρέπει τώρα να αναμετρηθούν. Πάνω από το 90 % των διδασκόντων στα σχολεία, αν αύριο το πρωί γίνει αξιολόγηση, την άλλη μέρα θα πρέπει να πάνε στα σπίτια τους. Για να καταλάβει κανείς το τι δουλειά γίνεται στα σχολεία, δεν έχει παρά να ρίξει μία ματιά στην άνθηση που υπάρχει τα τελευταία χρόνια στα φροντιστήρια και στην παραπαιδεία. Αν δεν πάει μαθητής σε φροντιστήριο δεν μπαίνει στο πανεπιστήμιο. Όσο για τα πανεπιστήμια δεν χρειάζεται επεξήγηση, φτάνει να διαβάσει τη θέση που κατέχουν σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως και να κάνει και μία βόλτα σε αυτά, ώστε να αποκαρδιωθεί πλήρως. Διαλυμένα κτίρια και εγκαταστάσεις, το άσυλο ιδεών έχει μετατραπεί σε άσυλο τρομοκρατών και λοιπών αναρχικών στοιχείων, πάντα με τις ανοχές των πρυτάνεων. Μια επίσκεψη σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα θα σας πείσει, άσε που ενδέχεται ανοίγοντας μία πόρτα για να δεις ένα εργαστήριο φυσικής, να δεις εργαστήριο παραγωγής μολότοφ. Στον ιδιωτικό τομέα όλοι καθημερινά δίνουν εξετάσεις, ενώ στο δημόσιο έχουν δέσει τον γάιδαρο τους με κάτι τέτοιες βλακώδεις παρεμβάσεις. Βλέπετε το «εγώ» της συντεχνίας βρίσκεται πάντα έτη φωτός μπροστά από το συλλογικό συμφέρον.Τα αν κρατιέται, κάπως, σήμερα η παιδεία οφείλεται στην φιλότιμη προσπάθεια κάποιων λίγων εκπαιδευτικών που τιμούν το λειτούργημα τους.