Τα μνημόνια, εν μέρη, ήρθαν να αποδείξουν την μη ύπαρξη της σωστής δημόσιας διοίκησης, σε όλους τους τομείς. Από την πιο μικρή ΔΕΚΟ έως και τα στρατηγικότερα υπουργεία. Γιατί όμως έπρεπε να συμβεί αυτό; Όλοι οι κυβερνώντες δεν έχουν διοικητικές ικανότητες, ικανές να φέρουν εις πέρας τη λειτουργία των εκάστοτε δημοσίων υπηρεσιών; Βέβαια και τις έχουν. Όμως τι γίνεται στην περίπτωση που η διοίκηση των δημοσίων φορέων, και γενικά η διοίκηση του κράτους, γίνεται με πολιτικά κριτήρια, και όχι αντικειμενικά, που να ευνοούν το κοινωνικό σύνολο; Τι γίνεται όταν το πολιτικό-κομματικό συμφέρον καθιστά την ισονομία, την δικαιοσύνη, τους θεσμούς γενικά, ανίκανους να επιτελέσουν απρόσκοπτα το έργο τους;
Τι γίνεται όταν ο πολίτης αισθάνεται ανοχύρωτος στη λαίλαπα του κομματικού κράτος; Μία πάρα πολύ καλή και γενική προσέγγιση του πελατειακού κράτους δίνει ο Ουμπέρτο ‘Εκο, όπου αναφέρει: «η παρακμή της πολιτικής ζωής αρχίζει από τη στιγμή που οι βουλευτές συζητούν πρώτα στην τηλεόραση και ύστερα στο κοινοβούλιο τα νομοσχέδια που πρόκειται να καταθέσουν. Αντίστοιχα, η παρακμή της δικαστικής εξουσίας αρχίζει από τη στιγμή που ένα έγκλημα εξιχνιάζεται πρώτα στα τηλεοπτικά κανάλια και έπειτα στις αίθουσες των δικαστηρίων». Η δεύτερη επισήμανση του ιταλού συγγραφέα βιώθηκε πολύ έντονα στην ελληνική κοινή γνώμη, από τις διώξεις που υφίστανται η Χρυσή Αυγή, και οι οποίες συνεχίζουν ακόμη.
Από την εποχή, μεταπολεμικά, που άρχισε να οργανώνεται το ελληνικό κράτος, άρχισε και η μακροπρόθεσμη επένδυση, που ακούει στο όνομα υδροκέφαλος δημόσιος τομέας. Λογιών-λογιών ΔΕΚΟ άρχισαν να ξεφυτρώνουν στην Ελληνική επικράτεια, όχι για υπήρχε συλλογική ανάγκη δημιουργίας αυτών, όσο η ανάγκη των επαγγελματιών-πολιτικών, να «σκεφτούν» το μέλλον τους. Το ρουσφέτι έγινε ο τρόπος , ο αλγεινός τρόπος, να επιβιώνει το σάπιο πολιτικό κατεστημένο, δεκαετίες τώρα. Τρόπος που επινόησαν οι σάπιοι πολιτικοί από τη μία, και από την άλλη αποδέχτηκε απλόχερα η κοινωνία. Είναι σαν να έβγαινε μία κυβέρνηση και να έλεγε το εξής: «θα μοιράσω σε κάθε Έλληνα από ένα εκατομμύριο ευρώ». Θα υπήρχε άνθρωπος που θα έλεγε όχι; Όχι θα έλεγαν μόνο αυτού που θα αναρωτιούνταν από πού θα βρει τα λεφτά για τέτοια παροχή.
Το ρουσφέτι, ήταν μεν ο τρόπος επιβίωσης των πολιτικών, από την άλλη όμως ήταν και η εύκολη διέξοδος αυτών που ψήφιζαν αυτούς τους πολιτικούς. Ουδείς δεν μπορεί να πει ότι είναι άμοιρος ευθηνών στη Χώρα μας. Υπάρχουν οι ηθικοί αυτουργοί, οι πολιτικοί, και οι φυσικοί αυτουργοί, οι πολίτες. Δεν νομίζω ότι όλος αυτός ο όγκος των δημοσίων υπαλλήλων που διαθέτει ο δημόσιος τομέας, κόπτονταν όλοι, βρίσκονταν όλοι στην απόλυτη ένδεια, ώστε να χρίζουν επείγουσας πρόσληψης στο δημόσιο. Ελάτε τώρα, όλοι μας γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά η πληθώρα εξ ημών, εθελοτυφλεί. Αυτήν όμως την εθελοτυφλία, την πληρώνει ολάκερο το Έθνος. Ο αρχηγός μας Νίκος Μιχαλολιάκος τόνισε πολύ σωστά, στην προ ημερών ομιλία του στα γραφεία του κινήματος ότι, «μπορεί να στεναχωρηθούν κάποιοι και να χάσουμε και ψήφους, αλλά το υδροκέφαλο δημόσιο πρέπει να σπάσει. Δουλειά υπάρχει για όλους». Όντως σε πολλούς από εμάς θα φανεί δύστροπη, σύμφωνα με τα σκόπιμα πιστεύω μας, η δήλωση του αρχηγού μας. Έχει όμως απόλυτο δίκιο ο Νίκος Μιχαλολιάκος, και αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Τα μνημόνια, πέρα από τα αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα, ήρθαν να μας υποδείξουν και την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος σε έργα μη κοινωφελή. Έργα που ουδείς πολιτικός που αντιπροσωπεύει το σάπιο κατεστημένο, άγγιξε ποτέ. Και ούτε πρόκειται να αγγίξει. Τα μνημόνια ήρθαν, στο σύνολό τους, για να διατηρήσουν το άθλιο πολιτικό κατεστημένο, και όχι για την εξυγίανση του Ελληνικού κράτους.
Η Χρυσή Αυγή θα συνεχίζει να λέει για τις μεγάλες αλήθειες που συνεχίζουν να αποσαθρώνουν τη Χώρα μας. Και αυτό είναι το μεγάλο της όπλο. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθεί ο Ελληνικός λαός, τόσο προς το συμφέρον του θα είναι.