Οι προβλέψεις που είχε κάνει το ΔΝΤ για την τετραετία
2010-2014, όσον αφορά την Ελληνική οικονομία, έδειχναν ρυθμό ανάπτυξης 0,7 %. Τελικά έπεσαν έξω κατά 72 ΔΙΣ ευρώ, μιας και ο πραγματικός ρυθμός ανάπτυξης ήταν -4,3 %. Για να το πούμε σε απλά Ελληνικά, το ταμείο προσδοκούσε για την Ελλάδα ΑΕΠ 250 ΔΙΣ ευρώ, και η Ελλάδα παρουσίασε ΑΕΠ 179 ΔΙΣ ευρώ.
Οπότε η δικαιολογία που βρέθηκε από το ΔΝΤ, γι αυτή του την αστοχία, ήταν να πει: «δεν φταίμε εμείς, είναι οι άτιμοι οι Έλληνες πολιτικοί (και ψηφοφόροι) που δεν είναι προβλέψιμοι». Η δικαιολογία του ταμείου ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Αν οι πολιτικοί που διαχειρίζονταν τις τύχες της Ελλάδος τότε, έβαζαν πραγματικά το μαχαίρι στο κόκκαλο, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά σήμερα. και όταν λέω διαφορετικά, μη νομίσει κανείς από σας ότι εννοώ ότι θα ήμασταν σε οικονομική εποχή 2008 και πρωτύτερα. Εννοώ ότι θα είχε αρχίσει να μπαίνει μία σειρά στο δημόσιο. «Υδροκέφαλο» ονόμασε το δημόσιο προχθές στη βουλή ο συναγωνιστής Η. Κασιδιάρης, έχοντας απόλυτο δίκιο. Όταν θέλει να κάνει κάποιος ασφαλείς οικονομικές προβλέψεις, πρέπει πρώτα να κάνει σωστές πολιτικές προβλέψεις. Είναι βλέπετε δύο έννοιες- επιστήμες τελείως αλληλένδετες και εξαρτώμενες μεταξύ τους. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι, η οικονομική επιστήμη εν τη γενέσει της τον 18ο αιώνα, ονομάστηκε «πολιτική οικονομία».
2010-2014, όσον αφορά την Ελληνική οικονομία, έδειχναν ρυθμό ανάπτυξης 0,7 %. Τελικά έπεσαν έξω κατά 72 ΔΙΣ ευρώ, μιας και ο πραγματικός ρυθμός ανάπτυξης ήταν -4,3 %. Για να το πούμε σε απλά Ελληνικά, το ταμείο προσδοκούσε για την Ελλάδα ΑΕΠ 250 ΔΙΣ ευρώ, και η Ελλάδα παρουσίασε ΑΕΠ 179 ΔΙΣ ευρώ.
Δυστυχώς, ουδείς πολιτικός από τη μεταπολίτευση και έκτοτε ενήργησε βάση της κοινής λογικής, που η κοινή λογική ταυτίζεται στο συντριπτικό ποσοστό της, με την Εθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης της Χώρας μας. Όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις ήταν κυβερνήσεις για οικονομικά αλισβερίσια μεταξύ ψηφοφόρων, συντεχνιών, συνδικαλιστών, μιζών και πάει λέγοντας. Και όταν ως λαός δυσανασχετούσαμε και λέγαμε «ως εδώ και μη παρέκει», ψηφίζαμε και ξαναβγάζαμε κυβερνήτες, αυτούς που είχαμε διώξει την περασμένη τετραετία. Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι αν πέρα από τους ψεκασμένους της κυβέρνησης έχουμε υποστεί και μείς φλιτάρισμα.
Αν πραγματικά υπήρχε ηγεσία στην Ελλάδα, θα συγκρούονταν με τα εγχώρια οικονομικά τράστ, που καταδυναστεύουν τη Χώρα μας τα τελευταία 40 χρόνια. Αν πραγματικά υπήρχε ηγεσία στην Ελλάδα θα κυνηγούσε αυτούς που διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα. Αν πραγματικά υπήρχε ηγεσία στην Ελλάδα θα έθετε τις βάσεις για την ανασυγκρότηση της πρωτογενούς εθνικής παραγωγής. Αν πραγματικά υπήρχε ηγεσία στην Ελλάδα, θα άφηνε εμάς τους Έλληνες να χαρούμε την ελευθερία μας, τα ήθη μας και τα έθιμά μας, και δεν θα μας καθιστούσε υποτελείς στον Τόπο μας. Λυπάμαι που το λέω, γιατί σε τελική ανάλυση δεν είναι καλό για τη Χώρα μας, να υπάρχει μόνο ένας πολιτικός φορές που να ενδιαφέρεται για τα αυτονόητα. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε πολύ σκληρό αγώνα μπροστά μας, συναγωνιστές και συναγωνίστριες. Αλλά από την άλλη έχει και τα καλά της η μοναχικότητα του «δίκαιου» και του «άξιου». Όπως άλλοτε, έτσι και τώρα, μπήκαν μπροστά μια χούφτα πατριώτες και τα έβαλαν με όλους και με όλα, για τα δίκαια του λαού μας. Και το δίκιο μας θα το βρούμε, ουδείς να μην αμφιβάλλει γι’ αυτό.